Love Till Death | Υπό Διόρθωση

••Κεφάλαιο 12••

~Άρης ~

Μόλις άκουσα τα λόγια του  πατερα μου, έμεινα στήλη άλατος. Ηξερα ότι ο αρραβώνας θα ήταν σύντομα αλλά οχι τοσο σύντομα.

Γύρισα να κοιτάξω την Δέσποινα αλλά εκεινη με κοιτούσε ηδη με  σοκαρισμένο πρόσωπο.

"Εεε... μα πως;" ρώτησε.

"Με τον γνωστό τρόπο." της απάντησε ο πατέρας μου.

"Ναι αλλά εννοώ γιατί τόσο γρήγορα ;"

"Γιατί; Αφού θα γίνει κάποια στιγμή. Ας γίνει τώρα."

"Βασικά εχετε δίκιο.  Άλλωστε ο πατέρας μου πρέπει να πληρώσει με οποίο τρόπο για τον φόνο πού εκανε.  Και θα χαρώ πολύ να βοηθήσω και εγω σε αυτό." απάντησε υψώνοντας το κεφάλι της. Αυτό είναι το κορίτσι μου. Οπα Άρη κρατα χαρακτήρα. Είπαμε θα βάλουμε και κάποιες συνέπειες.

Με κοίταξε μια τελευταία φορά και εφυγε.

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

~Δέσποινα ~

Ανέβηκα στο δωμάτιό μου και σταθηκα μποστά  από την τζαμαρια  ολο το τοπίο που έμοιαζε με πινακα. Είχα πάθει ένα μικρό σοκ η αλήθεια . Αρραβωνιαζομαι σε μισο... εφοσον εχουμε Τρίτη και ο αρραβώνας θα γινει το Σάββατο... σε τέσσερις μερες. Εντάξει. Ψυχραιμία. Ολα θα πάνε καλά. Ελπίζω.

Καθισα πάνω στο  μικρό και στενό καναπεδακι μπροστά απο το κρεβάτι μου και σκεφτόμουν,  μεχρι πουτο χτύπημα πορτα μου, με έβγαλε απο τις σκέψεις μου.

"Να μπω;" με ρωτησε ο Άρης.

"Φυσικά." απάντησα και σηκώθηκα ορθία.

"Ηρθα να σου πώ πως πρέπει να προσπαθήσεις να δείχνεις ερωτευμένη στον αρραβώνα. Εγώ τουλάχιστον αυτό θα κάνω με μεγάλη προσπάθεια για τους γύρω. " ειπε ενας αδιάφορος Άρης και αμέσως έφυγε.

Κοιτούσα την κλειστή πόρτα και ένιωσα τα ματια μου να βουρκωνουν.  Ολα τα ' σε θέλω' απλά ψέματα για να γίνω άλλη μια στο κρεβάτι και την λίστα του. Δάκρυα έτρεχαν πια απο τα μάτια μου. Αλλά οχι. Δεν θα κλάψω γι αυτόν. Σκούπισα τα μάτια μου και σηκώθηκα επάνω. Ξάπλωσα και αφέθηκα σε εναν ήρεμο ύπνο, με ταραγμένα όνειρα μέχρι το πρωι.

Οχι μη... σας παρακαλω μην φεύγετε.  Ελατε. Μαμα μπαμπά.. ΜΗ!

Απότομα ξύπνησα και ενα ουρλιαχτό βγήκε ασυναίσθητα απο το στόμα μου.
Σε δευτερόλεπτα η  πόρτα άνοιξε και ο Αρης έτρεξε δίπλα μου. Ανησύχησε? 

"Τι έγινε;  Είσαι καλά; Μιλά μου Δέσποινα!"

"Αρη...  οι γονείς μου... τους ονειρεύτηκα. Μου λείπουν." είπα και ξέσπασα σε κλάματα. Ο Άρης με πήρε αγκαλιά και προσπάθησε να με ηρεμήσει.

Καθόμασταν αγκαλια για ώρα μέχρι να ηρεμήσω. Ενιωθα τοσο ωραια. Μετα όπως με άφησε και σηκώθηκε.

"Εγω παω δίπλα. Εαν θέλεις οτιδήποτε να μου το πεις."  είπε και εξαφανίστηκε.

"Χτύπα μας κι εσύ."είπα και ξαπλωσα πίσω στο κρεβάτι. Ξαφνικά ανοιξε η  πόρτα και μια ενθουσιασμένη και χαρούμενη Ιωάννα μπήκε μεσα. Μακάρι να ήμουν και εγώ τόσο ευδιαθετη. Μα η ζωή μου πάει απο το κακό στο χειρότερο.

"Καλημερααααα. Λοιπον. Σήκω, πλύσου, ντύσου, βαψου, χτενισου και φεύγουμε"

Ανασηκωθηκα και την κοίταξα περίεργα.

"Και πάμ που αν επιτρέπεται;" είπα με ένα χαμόγελο.

"Για φόρεμα και παπούτσια. Ξέρεις, αν θυμάσαι, σε τρεις ημέρες αρραβωνιαζεσαι!" σωστα. Μου διέφυγε.
Προς το παρον το είχα ξεχάσει αυτο. Υπεροχα. Μάλλον θα είναι τεράστιες και δύσκολες αυτές οι τρεις μέρες. Ας μην αναφέρω την ημερα του αρραβώνα.

¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤

Καλημέρα!  Ερχεται κι αλλο το απογευμα!! 🔜