Reditum (Seria White cz. 4)

*24*

24.

Joy zaczekała w samochodzie aż Thomas do niej podejdzie. Kiedy zapukał w szybę i i rozłożył ręce w geście "Dlaczego, kurwa, nie wychodzisz?!", odpięła pasy i załapała za klamkę.

Stanęła skulona przed Thomasem, nie chcąc nawet się zastanawiać co się stanie dalej.

-Ja pierdolę- wymamrotał- Nie wiem  za bardzo co z tobą teraz zrobić. Nie chcę cię zabić, ale chyba nie mam wyjścia. Przecież jak tylko cię wypuszczę to zaraz polecisz do tego swojego kutasa i wszystko mu wyśpiewasz...

Joy poczuła jak kolana jej miękną i choć do tej pory działo się tak kiedy słyszała głos Jamesa, to tym razem była daleka od przyjemności.

-Chyba, że zwinę interes i po prostu zrzucę cię ze skarpy...- mamrotał dalej do siebie.

Oparła się o samochód, czując, że zaraz zemdleje. Miała coraz gorętszą nadzieję, że mama zadzwoniła od razu do Jamesa.

-Nie no, kurwa, morderstwo nie wchodzi w rachubę- spojrzał na nią i nagle złapał ją za ramię boleśnie.

Syknęła i szarpnęła się, ale trzymał mocno.

-Nie wyrywaj się, bo będzie jeszcze gorzej- syknął.

Otworzył drzwi swojego domu i wepchnął ją do środka. Nigdy tutaj nie była i wcale tego nie żałowała. Bycie znajomym mężczyzny, który potrafił  w górskiej scenerii wybudować sobie dom na wzór hotelu z marmurowymi podłogami i schodami, oznacza, że coś ma się z głową.

-Co?- wyszczerzył się- podoba się?- zapytał, kiedy Joy,mimo strachu, z niedowierzaniem rozejrzała się wokół.

-No właśnie nie- odparła.

-Wydaje mi się, że to odpowiedź nie na miejscu, zważywszy, że zostaniesz tu jakiś czas. A konkretnie w piwnicy- zaśmiał się i popchnął ją w kierunku korytarza prowadzącego w głąb domu.

Jej obcasy klikały na zimnej podłodze, co kilka kroków potykała się, bo jednak nogi Thomasa były dłuższe i szedł szybciej i bardziej niecierpliwie. Joy zastanawiała się czy nie spróbować swoich sił i nie uciekać, ale nawet nie wiedziała, gdzie miałaby uciec. Nie znała ani domu, nie wiedziała gdzie są drzwi.

Jedynie myśl, że skontaktowała się z mamą dodawała jej otuchy.

Thomas złapał za klamkę masywnych drewnianych drzwi na końcu korytarza i otworzył je zamaszyście. Automatycznie światło zapaliło się, oświetlając schody w dół.

Wtedy Joy zaczęła panikować, bo odniosła wrażenie, że mimo wszystko jeśli zejdzie na dół, to stanie się coś złego i nikt jej nigdy nie odnajdzie.

-Nie, nie!- zawołała- Nie chcę tam schodzić! Zrobię co zechcesz...

-Na dół!- krzyknął tak, że zamarła ze strachu- Nic nie jesteś dla mnie w stanie zrobić, Pani  Praworządna Geniusz. Nawet mogę cię bez oporów wyruchać, jeśli będę miał na to ochotę.

Joy spojrzała na niego morderczym wzrokiem i zanim porządnie się zastanowiła, strzeliła go w twarz.

Dopiero po chwili zorientowała się co zrobiła, ale było za późno na  jakąkolwiek reakcję. Thomas zazgrzytał zębami i wymierzył jej siarczysty policzek, po czym złapała za ramię jeszcze mocniej i pociągnął w dół.

Joy poczuła łzy na policzku i to nie były łzy bólu, ale strachu.

Wiedziała, że Thomas jest szumowiną jeśli chodziło o zachowanie wobec kobiet. Ale nie znała go na tyle, żeby wiedzieć co zrobi teraz. Jak bardzo jest niebezpieczny? Jak bardzo wypaczona jest  jego psychika? Do czego jest zdolny?