•Η συμφωνία•

Κεφαλαιο 18.

Είχε κιόλας ξημερώσει και οι πρώτες ζεστες ακτίνες του ήλιου ξεπρόβαλαν μέσα απο το παράθυρο μου. Ηταν τόσο ζεστές που με προετοίμαζαν για το καλοκαίρι.

Αποφάσισα στο σχολείο να φορέσω ενα κοντομανικο με ενα κολαν και τα ψηλά σταρακια μου. Αφού ειχα πλυθεί και φαει το πρωινό μου πήρα στον ώμο την τσάντα και έφυγα.

Ηταν ζέστη Παρασκευή και όλα τα κορίτσια ελπιζαμε να είχε ζέστη Σάββατο βράδυ για να φορεσουμε τα εξωπλατα φορέματα που θέλαμε.

Η μέρα πέρασε γρήγορα και ευχάριστα. Σε όλα τα διαλείμματα ηταν μαζί μου και ο Δημήτρης που δεν με άφηνε στιγμή απο κοντά του. Είχαμε βγει το νούμερο ενα γλυκαναλατο ζευγαρακι του σχολείο.

"Λοιπόν το Σάββατο ισχυει έτσι;" πήρε τον λογο η Αγγελική και όλοι συμφώνησαν με ενα "ναι" εκτός από εμένα που την κοιτούσα με αγριο βλέμμα.

"Αννα και εσύ θα έρθεις;" απευθύνθηκε ατομικά σε εμένα τώρα.

Το βλέμμα μου πετούσε σπίθες οι οποίες έπεφταν πανω στο δικο της βλέμμα. Ακου εκεί ερώτηση..θεέ μου πως την αντέχουν.

"Εννοείται" είπα με ενα ψεύτικο χαμόγελο.

"Είπα μήπως διαφωνεις" ακούστηκε για αλλη μια φορά η ψιλή και σπαστική φωνη της.

"Με το μονο πράγμα που διαφωνω είναι που θα έρθεις και εσύ μαζί μας." μουρμουρισα χωρίς να ακουστω σε κανέναν.

Τον εκνευρισμό μου διέκοψε ο Δημήτρης.

"Είσαι παντα ευπρόσδεκτη στην παρέα μας πλέον" και της χαμογέλασε.

Τι άλλο θα έλεγε..

Νευριασμένη σηκώθηκα να φύγω αλλά τα χέρια του Δημήτρη με πίεζαν στην αγκαλιά του.

"Μα καλά, τι κανεις;" ψιθυρισα στο αυτί του για να μην μας πάρει πρέφα κανείς.

Το βλέμμα του κτητικό και απόλυτο.

"Δεν εχεις να πας πουθενά. Μην χαλας την παρέα επειδή σου την σπάει η Αγγελική. Είναι μια χαρά κορίτσι άλλωστε." με κάρφωσε επιθετικά με το βλέμμα του.

Είχα μείνει αφωνη. Ουτε καν με υποστηριξε αλλά πίστεψε σε μια κοπελα που την γνωρίζει καλά καλά 2 βδομάδες.

Παρέμεινα στην θέση μου και κατσουφιασα κοιτώντας το πάτωμα για όλη την διάρκεια της προτελευταίας ώρας.

Το κουδούνι χτύπησε και ο διευθυντής μας ανακοίνωσε οτι θα σχολουσαμε νωρίτερα επειδή έλειπε ο μαθηματικός.

Ολοι πήραμε τις τσάντες μας και φυγαμε με ενα πλατύ χαμόγελο. Αν και εγώ ακόμα κρατούσα μούτρα στον Δημήτρη.

Εφτασα στο σπίτι κλείνοντας δυνατά πίσω μου την πόρτα και αντικρίζοντας την μαμά μου να ετοιμάζει μεσημεριανό.

"Μαμααααακα" ειπαα τρέχοντας στην γλυκιά, μητρική, αγκαλιά της.

"Μου ελειψες κοριτσάκι μου" είπε και με έσφιξε ακόμα περισσότερο.

"Και εμένα. Παλι καλά που ηρθες και θα μείνεις."

"Δυστυχώς μωρο μου έχω μια υποχρέωση στην δουλειά και θα φύγω αύριο το πρωί. Θα σου αφήσω χρήματα και αν όλα πάνε καλά θα επιστρέψω σε μια βδομάδα." είπε θλιμμένα.

Σιωπή υπήρξε για ένα λεπτο και ο μόνος ήχος που επικρατούσε ηταν το τηγάνισμα του κοτόπουλου με τα μπαχαρικα.

"Πεινάω. Είναι έτοιμο;" είπα προσπαθώντας να διωξω το περίεργο συναίσθημα αποχωρισμού που υπήρχε.

"Σε πεντε λεπτακια" είπε φιλώντας με στο μέτωπο και στράφηκε ξανά στην κουζίνα.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Το γεύμα ηταν εξαιρετικό και η κοιλιά μου ευτυχισμένη.

Αύριο ηταν Σάββατο και δεν είχα πολλές υποχρεώσεις διαβάσματος οποτε κάλεσα τον Δημητρη και τα κορίτσια για παρέα.

Αφού όλη μου η παρέα συμφώνησε να ερθει, κοιμηθηκα για μισή ωριτσα και υστερα συμμαζεψα το δωμάτιο για να υποδεχτω τα παιδιά.

Εκεί που συμμαζευα στα χέρια μου βρέθηκε μια κορνιζαρισμενη φωτογραφία. Απεικόνιζε εμένα στην μέση, τον μπαμπά μου να μου κρατάει σφικτά το χέρι και την μαμά μου δίπλα να τον κοιτάει και να χαμογελάει. Μερικές φορες μου έλειπε η οικογένεια μου. Πλεον η μαμά μου λείπει συνεχώς για δουλειές και ο μπαμπάς μου μένει αρκετά μακρια απο το σπιτι. Βέβαια αυτός είναι και ο λογος που ζω πλουσιοπάροχα και δεν μου λείπει το παραμικρό, εκτός απο την οικογένεια μου.

Αφησα ενα γλυκόπικρο δάκρυ να κυλήσει και εχωσα την φωτογραφία σε ενα συρτάρι με αλλά πράγματα.

Το δωμάτιο μου ηταν λαμπικο και ήμουν έτοιμη να υποδεχτώ τα παιδιά.

Το κουδούνι χτύπησε και με ελαφρα πηδηματακια συρθηκα προς την πόρτα.
Η εικόνα του προσώπου που είδα μπροστά μου με τάραξε.