•Η συμφωνία•

Κεφάλαιο 28.

Η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική.
Για λίγο σώπασε.
Ισως είχε καταλάβει το λάθος του. Το βλέμμα του με παρακαλούσε να τον κοιτάξω. Δεν το εκανα όμως, γιατί το βλέμμα μου έβγαζε φωτιές, και δεν ήθελα να τον κάψω.
Κατάλαβε ότι ήμουν αρκετά θυμωμένη για να μιλήσω και έσκυψε το κεφάλι.

"Παιδιά χαρηκα για την γνωριμία, αλλά πρέπει να φύγω." είπε και σηκώθηκε από τον καναπέ δίνοντας μια φιλική χειραψία για αντίο. Υστερα κατευθύνθηκε στο δωμάτιο του -το παλιό δωμάτιο του- πήρε τα CD που ήθελε και έφυγε.

20 λεπτά αργότερα έφυγα και εγώ. Το ταξίδι θα γινόταν στην Κέρκυρα. Πεντε μέρες εκεί θα ηταν οτι πρέπει!
Σε 5 μέρες αποχωρούμε.

                                ***

"Ναι μαμά, ναι για πεντε μέρες"

"Να προσεχεις κοριτσάκι μου και να περάσεις όμορφα."

"Και εσύ. Φιλάκια μαμά."

Εκλεισα το τηλέφωνο και κοντοστάθηκα στο παράθυρο. Κοίταξα έξω,..για την ακρίβεια στο απέναντι σπίτι. Τα φώτα ηταν κλειστά και δεν είχε επιστρέψει. Η αγωνία αρχισε να μου θερίζει τα σωθικά.
Ζήλια πάντως δεν ηταν. Ηξερα οτι είναι αφοσιωμενος με εμενα. Και με αγαπούσε. Η απόφαση ηταν πραγματικά δύσκολη. Ακόμα δεν ήξερα..ποιον έπρεπε να κρατήσω στην ζωή μου. Τους αγαπούσα και τους δυο. Ο Γιώργος ηταν ο έρωτας, ενα γλυκό παραμύθι. Ενας έρωτας, ο έρωτας μου! Ενιωθα ευτυχισμένη μαζί του. Ο Δημητρης απο την άλλη, δεν και κακός μαζί μου. Μαζι του μπορεί να μην ένιωθα πλήρης αλλά υπήρχε ενα μέλλον στην μέση, ένας αρραβώνας αύριο μεθαύριο.. Και αγάπη, βέβαια αγάπη.

Το δάκρυ δεν άργησε να κυλήσει στο μάγουλο μου. Το χερι μου το εξαφάνισε με μια κίνηση.
Ξαφνικά πολλά δάκρυα αρχισαν να κατρακυλανε στο πρόσωπο μου. Δεν μπορουσα να τα σταματήσω πλεον. Μου ήταν αδύνατον, το μονο που μπορουσα να κάνω ηταν να μείνω κολλημένη σαν βεντούζα στο τζαμι κοιτάζοντας το απέναντι σπίτι με τα κλειστά φώτα και σκεφτοντας τον ιδιοκτήτη που τους τελευταίους μηνες είχε κανει την ζωή μου άνω κάτω. Τα χνωτα μου σχεδίασαν ενα σύννεφο στο τζαμί. Απομακρύνθηκα απο το τζάμι και βρέθηκα στο κρεβάτι μου ξαπλωμένη κοιτάζοντας έξω. Εκλεισα τα μάτια μου και Προσπάθησα..προσπάθησα να βρω μια λύση, την μια και σκληρή λύση.

                             ***

Οι μέρες είχαν περάσει βασανιστικά, χωρίς κανένα τηλεφώνημα του Γιώργου και χωρίς καμία επικοινωνία μαζί του. Είχε εξαφανιστεί απο την ζωή μου έτσι όπως εμφανίστηκε σε αυτήν.
Η ψυχολογία μου έφτανε απο το κακό στο χειροτερο. Με τον Δημήτρη αυτές τις μέρες ήμασταν αρκετά καλά, και όταν με ρωτούσε τι έχω του απαντουσα ότι έχω άγχος για τα αποτελεσματα της σχολής. Το δεχόταν και με τα φιλια του με έκανε καλυτερα.