•Η συμφωνία•

Κεφάλαιο 37

Προσπάθησα να του το πω μα οι λέξεις δεν έβγαιναν. Ο λαιμός μου είχε στεγνώσει. Κοιτούσα ακόμα έξω. Εβλεπα τα πουλιά που πετούσαν πανω απο την θάλασσα και εβγαζαν εναν ήχο ελευθερίας..ηταν ελεύθερα. Υστερα, κοιτούσα και την θάλασσα, τόσο ήρεμη και γαλήνια που είχε άμεση επιδραση στην ψυχολογία μου. Τα απαλά κύματα ξεσπούσαν πανω στα βράχια και ο ήχος διαπερνούσε μέσα μου.

Γύρισα την πλάτη μου και αντίκρισα εκείνον. Εκείνο το όμορφο, ψηλό αγόρι που κατά τύχη γνώρισα. Εκείνο το αγόρι που τυχαίνει να είναι και αδερφός της κολλητης μου. Εκείνον που έγινε γείτονας μου. Εκείνον που ερωτεύτηκα.

"Γιώργο σ'αγαπαω...."

"Και εγώ" αναφώνησε με τα ματια καρφωμενα στο στόμα μου.

"Αφησε με να ολοκληρώσω.." μουρμούρισα και συνέχισα. "Το ξέρω..ξέρω ότι είναι δύσκολο να διαλεξω..μα θα το κάνω! Σύντομα. Απλα θέλω να γνωρίζεις κάτι..την επόμενη φορά που θα σου πω οτι τελειώσαμε θα είναι οριστικό, χωρίς πισογυρίσματα. Απο την άλλη.. Αν με δεις στο σπίτι σου με μια βαλίτσα θα φύγουμε.. Μαζι." σήκωσα το βλέμμα μου για να τον κοιτάξω.

Με πλησίασε και σταθηκε δίπλα μου. Και οι δύο κοιτούσαμε την θάλασσα δίπλα δίπλα.

"Εντάξει Αννα. Θα το δεχτώ. Και σου υπόσχομαι οτι αν το αντίο σου θα είναι οριστικό θα σε αφήσω να κανεις την ζωή σου. Δεν θα το κάνω δύσκολο...θα μετακομισω κιόλας για να είναι ευκολότερο και για τους δυό μας."

Με δακρυσμενα ματια τον κοίταξα, και το βλέμμα του καρφώθηκε στο δικο μου. Ενα αχνό χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπο μου. Με καταλάβαινε. Βεβαίως απο το σπίτι θα έφευγε γιατί σε περίπτωση που χωριζόμασταν δεν θα είχε την ψυχολογικη δυναμη να με βλέπει καθημερινά. Το ίδιο και εγώ. Επρεπε να διατυπώσω τις λέξεις που θα έπρεπε να πω..ενα μείνε ή ενα αντίο. Αυτές ηταν. Η μια έδινε χαρά και η αλλη απέραντη λύπη. Αλλά οχι..προς το παρόν ήθελα μόνο αυτόν.. Ηθελα να ζήσω το τώρα.

"Η θάλασσα είναι πολύ όμορφη." αναφωνησα.

"Και εσύ είσαι πολύ όμορφη." ψιθύρισε και γύρισε να με αγκαλιάσει.

Τα χέρια του με εσφιξαν πανω στο κορμί του και υστερα κατηφόρισαν προς τους γοφούς μου. Το υγρό φιλί του είχε μια δόση θάλασσας και ηρεμίας, ενω το κορμί του απέδιδε μια αγριότητα. Με μια έντονη κινηση βρεθηκαμε στο ξύλινο πάτωμα. Εκεί που τα σώματα μας έγιναν ενα.

                              ***

Πρέπει να ηταν απόγευμα, η θάλασσα είχε ηρεμήσει πλήρως και στον ουρανό υπήρχαν διάφορα χρώματα ενος μαγευτικου ηλιοβασιλέματος. Το κινητό μου χτύπησε δυο φορές και σκέφτηκα οτι ίσως ηταν ο Δημήτρης.