•Η συμφωνία•

Κεφαλαιο 21.

Τι κανει εδώ; μετα απο τόσο καιρό μας θυμήθηκε;
Οχι! Οχι τώρα! Ημουν ευτυχισμένη με τον Δημητρη δεν θέλω να περιπλέξουν τα πράγματα.

"Αλλη μια συμφωνία" είπε και έκανε ενα βήμα πιο κοντά μου.

Η αναπνοή μου σταμάτησε για να ακουστούν μονο τα λογια του.

Το χέρι μου κατευθύνθηκε με φορα στο στήθος του προσπαθώντας να τον εμποδίσει. Μάταια.

Ο καρπός μου βρέθηκε εγκλωβισμένος στο στιβαρό του χερι το οποίο δεν ηταν πρόθυμο να με αφήσει.

Η λαχτάρα ηταν φανερή στα μάτια του. Ηταν τόσο όμορφα. Ηταν τόσο όμορφος.
Αλλά δεν έπρεπε να υποκύψω. Οχι παλι.

Εκανε ενα βήμα πιο κοντά μου και τα πρόσωπα μας απείχαν λίγα εκατοστά.

Ηταν τόσο όμορφος που έκανε το αγριο βλέμμα μου να γλυκανει με τον τρόπο που με κοίταζε.

Αμέσως τα χείλη του κόλλησαν στα δικα μου και ανήμπορη να σταματήσω αυτό που γινόταν -και θα γινοταν- δέχτηκα να παραδεχτώ την ήτα μου.

Η γλώσσα του γλίστρησε πάνω στη δική μου καθώς τα δάχτυλα του κινήθηκαν λιγα εκατοστά παρακάτω. Τοτε το φιλί του έγινε πιο αγριο και το άγγιγμα του πιο τρυφερό.
Με σήκωσε στην αγκαλιά του και με πήγε στην κρεβατοκάμαρα.

Με πέταξε στο κρεβάτι και έπεσα πανω στο στρώμα κατάπληκτη και κοίταζα τον Γιώργο σχεδόν με θυμό.

"Ηταν αναγκη να το κανεις αυτό;" παραπονέθηκα.

"Γδυσου." απάντησε κοφτά, ξεκουμπωνοντας το πουκάμισο του με γρήγορα και επιδέξια δάχτυλα.

"Τι;" τον κοίταξα σαστισμένη.

Σταμάτησε ότι έκανε και έγειρε απο πανω μου με τα χέρια του στο στρώμα πλάι στους γοφους μου, το προσωπο του πλησίασε απειλητικα το δικο μου.

"Κάνε αυτό που σου λέω" είπε με πονηρό χαμόγελο.

Αν αυτό ήθελε να κάνω, δεν είχα κανένα πρόβλημα!

Το βλέμμα μου αναζητούσε το στόμα του, που ήθελα να ξανάκολλήσει στο δικο μου.

Ανασηκωσα την πλάτη μου και τραβηξα το μπουρνουζι απο πανω μου πετώντας το στην γωνία της κρεβατοκάμαρας.
Αφού ξεφορτώθηκα και το σλιπακι μου έμεινα να κοιτάζω τον Γιώργο που ξεντυνοταν. Εμεινα αφωνη όταν είδα το γυμνό του σωμα. Γυμνάζονταν τόσο πολύ, πραγματικά γυμναζόταν.

"Απολαμβάνεις το θέαμα;" μουρμουρισε απειλητικά και το βλέμμα μου στράφηκε στο δικο του.

"Αρκετά" παραδεχτηκα.

Με μια κίνηση τα χείλη του ξαναενώθηκαν με τα δικά μου και κατάλαβα οτι αυτό επιθυμούσα τόσο καιρό. Το χερι του κατευθύνθηκε στο σημείο μου δίνοντας μου την απόλαυση που ήθελα.

"Γιώργο.." τον ικετευσα να μπει μέσα μου.

Συνεχισε να με βασανίζει επίτηδες.

"Γιώργο" είπα και τρανταχτηκα.

Το βλέμμα του σκοτείνιασε και με μια κίνηση βρέθηκε μέσα μου επιτέλους.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Τα μάτια μου άνοιξαν προσπαθώντας να δουν την ωρα. Αν δεν κάνω λάθος η ώρα ήταν 11:00. Κοίταξα στην διπλανή μεριά του κρεβατιού διστάζοντας. Οτάν δεν είδα κανέναν σογουρευτηκα οτι όλο αυτό ηταν ενα όνειρο. Ξεφυσησα ανακουφισμενη αφού δεν τα είχα περιπλέξει στην πραγματικότητα.
Ακούστηκε ένας θόρυβος στην κουζίνας.
Σηκώθηκα γρήγορα βάζοντας απο πανω το μπουρνουζι μου -που για κάποιον λόγο που αυτήν την στιγμη δεν θυμάμαι το βρήκα πεταμένο στην γωνία του δωμαγιου- και ετρεξα στην κουζίνα.

Βλέποντας τον μισογυμνο Γιώργο να φτιάχνει καφέ τραγουδώντας βεβαιωθηκα ότι δεν ηταν όνειρο τελικά. Καθησα στην καρέκλα βάζοντας τα χέρια μου στο τραπέζι της κουζίνας.

"Με δυο κουταλιές ζάχαρη;" ρώτησε χωρίς να μου ρίξει ουτε ενα βλέμμα για να βεβαιωθεί οτι ήμουν πίσω του.

Δεν του απαντησα και αυτός έριξε την ζάχαρη στον καφέ μου και μου τον πρόσφερε.

Κάθησε στην απέναντι θέση κοιτοντας με χαμογελώντας, και πίνοντας μια γουλια απο τον εξαίρετο καφέ που είχε ετοιμάσει.
Το βλέμμα του κατευθύνθηκε στα βιβλία που είχα στο πάτωμα. Επρεπε να τα συμμαζέψω σήμερα.

"Σ'αρεσουν;" το βλέμμα του στράφηκε παλι στο δικο μου αναμένοντας την απάντηση που θα έβγαινε απο το στόμα μου.

"Ναι, διαβάζω απο πολύ μικρή"

"Ξέρεις.." ήπιε μια γουλια απο τον καφέ του και συνέχισε "είμαι συγγραφέας..δηλαδή τώρα θα εκδωσω το πρώτο μου βιβλιο."

Η έκπληξη φάνηκε στα ματια μου.
"Αλήθεια; τι βιβλιο γραφείς;"

"Είναι έκπληξη. Μου υποσχεσαι οτι θα το διαβάσεις;"

"Εντάξει" τον επιβεβαίωσα περίεργη να μάθω τι ειδους βιβλιο έγραφε.

Σιωπή επικράτησε στο δωμάτιο για λιγα λεπτα.

"Θέλω να μιλήσουμε" είπε και οι λέξεις βγήκαν απο το στόμα του τόσο πονεμένα που αναρωτήθηκα γιατί.