•Η συμφωνία•

Κεφάλαιο 12.

Αμέσως ενημέρωσα τα κορίτσια οτι και καλά με έπιασε μια ζαλάδα και φύγαμε.

Την ώρα που περνάμε τα παλτά μας με ρώτησε μια απο τα κορίτσια.

"Μα καλά.. Ο Δημήτρης που πήγε;"

"Εφυγε νωρίτερα με τα αλλά αγόρια" είπα καλύπτοντας την βλακεία που είχα κανει.

Στο γυρισμό όλες ήμασταν σιωπηλές. Η κάθε μια σκεφτόταν τα δικα της.. Επειτα η κάθε μια πήρε το δρόμο για το σπίτι της καληνυχτιζοντας τις αλλες.

Μπήκα στο σπίτι αφήνοντας τα πράγματα μου στο κρεβάτι και χωθηκα κάτω απο την κουβέρτα. Το μυαλό μου στριφογυριζε στα γεγονότα που συνέβησαν πριν λίγο. Τι θα κάνω; πως θα του εξηγήσω του Δημήτρη; Με τον Γιώργο τι θα γίνει;..
Και κάπως έτσι με πήρε ο ύπνος.

Το πρωί σηκώθηκα ακεφη απο το χθεσινο συμβάν. Δεν είχα σκεφτεί καν πως θα το δικαιολογησω στον Δημητρη. Τον αγαπούσα, και δεν ήθελα να τον πληγωνω. Είναι εξαίρετο παιδι και με υπέροχο χαρακτήρα. Δεν ήθελα να τον χασω..ουτε αυτον αλλά ουτε και τον Γιώργο. Αχ πως τα εχω κανει έτσι. ΣΚΑΤΑ!

Είχε δύσει κιόλας ο ήλιος και απο στιγμή σε στιγμη περίμενα τον Γιώργο να ερθει..πραγματικα δεν ήθελα αυτήν την συνάντηση αλλά δεν μπορουσα να κάνω και αλλιως. Ημουνα αποφασισμένη. Θα του μιλούσα. Επρεπε να βγει απο την ζωή μου. Δεν αντεχα άλλο..

Το κουδούνι χτύπησε και άνοιξα την πόρτα. Ηταν πολύ όμορφος..είχε κοτσιδακι το ξανθό μαλλί του, φορούσε μια μαύρη απλή μπλούζα και ενα στενό τζιν. Τα ματια του ήταν γυαλιστερά και περίμεναν πολλά..

"Γεια" είπε ξερά.

Η ανάσα του μύριζε αλκοόλ. Παλι έπινε.

"Ηπιες;" ειπα απότομα.

"Τι σημασία έχει;" ανασηκωσε τους ώμους του χαμογελώντας στραβά.

Μπήκε και κάθησε στον καναπέ. Εκλεισα δυνατά την πόρτα πίσω μου, μη θέλοντας να ξανανοίξει για να φύγει.

Καθησα δίπλα του και τον κοίταξα στα ματια. Τόσο κουρασμένα αλλά και τόσο σκοτεινά. Τι έκρυβε; δεν ήθελα να μάθω είναι η αλήθεια..με τρόμαζε μερικές φορες. Η αγριάδα που είχε μέσα του εννοώ.

"Λοιπόν" είπε και έπεσε κατα πανω μου.

Για αλλη μια φορά το ίδιο σκηνικό. Εγώ στο πάτωμα και αυτός απο πανω μου να φιλιομαστε σαν να μην υπάρχει αύριο.

Τον έσπρωξα μακριά. Επρεπε να του μιλήσω.

"Κοιτά Γιώργο" είπα και πήρα μια βαθιά ανάσα "σε θέλω, το ξέρεις, αλλά δεν μπορώ. Είσαι αδερφός της κολλητης μου και αυτό που υπάρχει αναμεσα είναι ενας πόθος..ανεκπλήρωτος. Αλλα δεν θα εκπληρωθεί ποτέ..για πολλους λόγους.

Δεν ρώτησε για ποιους λόγους. Ηξερε..η μάλλον δεν τον ενδιέφερε. Για τον Δημήτρη δεν του ανέφερα. Δεν χρειαζόταν να ξέρει.

"Αννα, σε θέλω. Και επειδή σε θέλω πολύ έχω να σου προτείνω κάτι. Μια συμφωνία." ειπε και τα μάτια του γυαλισαν.

Συμφωνία; χμ..ίσως μαρεσει. Δηλαδή..ίσως είναι καλη και συμβιβαστική. Θα δειξει..

"Για συνεχισε" είπα και καθησα πιο αναπαυτικά στον καναπέ προσηλωμένη στα χείλη του.

Με είχε φαει η αγωνία..μα τι συμφωνία;