Het leven... Wat een bullshit!

3.

Het leven... Wat een bullshit
Hoofdstuk 3: Papa...
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Wat vooraf ging...
Als ik de juiste straat in loop, word ik gebeld. "Hallo?" "Hey, met mij." Ik herken de stem... Redouane. "Waar ben je? Kom naar huis." "Ik ben in Rotterdam, waarom?" "What the fuck doe jij in Rotterdam?!" "Vriendinnen..." Ondertussen zoek ik naar het juiste huisnummer. 10..12...14.. "Fuck..." fluister ik zacht. "Wat is er?" Hoorde ik een bezorgde stem door mijn mobiel. "Eh.. niks. M'n mobiel viel bijna." Lieg ik. Ik kijk naar het huis voor me. Nummer 16... Staat leeg.

Ik loop naar het raam om te kijken of ik ergens een teken van leven zie. "Kan ik je helpen?" Ik draai me om en zie een oud Nederlands vrouwtje bij de deur van de buren. "Ehm.. Weet u of meneer El Ma******* hier woont?" Probeer ik een poging. "Nee, die is een maand of 2 hier vertrokken." Het is van mijn gezicht af te lezen dat ik zeer teleurgesteld ben. "Oh.. Weet u misschien waar ik hem kan vinden?" De vrouw schudt gelijk haar hoofd. "Ik heb nog nooit meer dan vijf woorden uitgewisseld met die man. Raar figuurtje." Tss.. Mijn vader raar noemen.. Kijk naar die vogelnest op je kop. 

Ik besluit weg te lopen. Dan zie ik een klein steegje naast het huis. Ik kan het niet laten om via dat steegje naar de achterkant van het huis proberen te komen. Ik loop voorzichtig in het smalle steegje en ontwijk alle spinnenwebben. Mijn hart bonst bijna mijn borst uit. "BLAF BLAF" Ik gil en sprint door naar het einde van het steegje. Gadver, ik haat die fucking beesten. Hartaanvallen geven voor niks. 

Ik zoek naar het juiste huis. Ik klim over het lage hekje aan de achterkant van het huis en loop voorzichtig richten het raam. Ik kijk naar binnen. Je ziet overduidelijk dat er niemand meer woont. En.. het lijk wel alsof hij met heel veel haast is vertrokken.  Fuck... Dit word een lange zoektocht...

Onderweg naar huis vanaf het station heb ik het gevoel achtervolgt te worden. Het is 10 uur 's avonds en schemerig (het is zomer). Ik kijk om me heen en zie niks. Ik versnel mijn pas richting huis.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ik open voorzichtig de kamerdeur van mijn moeder met een dienblad vol ontbijt in m'n handen. "Goedemorgen mama." Ik leg het dienblad op haar nachtkastje, loop naar het raam en open de gordijnen. "Goedemorgen.." Zegt ze met een ochtendstem.

Ik hou teveel van deze vrouw. Het raakt me dat ze zich verwaarloosd sinds mijn ouders uit elkaar zijn. Mijn moeder is mijn liefde, mijn voorbeeld, mijn hart... mijn alles.
Ik kan me niet voorstellen dat mijn ouders niet meer van elkaar houden. Er is iets gebeurd... Ik voel het.

Ik hoor de voordeur open en dicht gaan. Ik en mijn moeder kijken elkaar verbaasd aan. We horen iemand de trap op rennen en aan de voetstappen kan ik horen dat het Redouane is. Ik loop de gang op en kijk hem aan. Hij heeft een lach van hier tot Tokio. "Waar kom jij vandaan?" Vraag ik nu ook met een klein glimlachje. "Gaat je niks aan." Grijnst hij en loopt langs me naar zijn kamer. Hoe the fuck is hij zo blij op zo een vroege morgen.

Ik loop naar mijn eigen kamer en kijk uit het raam. Mijn blik valt op een meisje in de tuin van de buren. Ze heeft prachtige donkerbruine krullen, getinte huid en een lichaam om u tegen te zeggen. Ze kijkt naar boven en merkt dat ik naar haar kijk. Ze glimlacht en zwaait naar me. Ik glimlach terug. Ze loopt naar binnen en ik loop naar beneden. Niet veel later hoor ik de deurbel gaan. Ik open de deur en kijk het meisje van net aan. "Heyy! Ik ben Sofia. Ik ben jullie buurmeisje." Stelt ze zichzelf voor. "Hey, ik ben Inaya." Antwoord ik met een glimlachje. "Wil je binnenkomen?" Vraag ik, terwijl ik alvast ruimte maak zodat ze erlangs kan. "Nee, bedankt. Ik zag je alleen door je raam en je leek me wel leuk." Zegt ze met een lach. "Haha dankje, jij lijkt me ook heel leuk!" "Ik ben leuk." Terwijl ze dat zegt slaat ze highclass haar haar naar achteren. "Maar ik heb iets op het vuur staan, je moet een keertje langs komen!" "Zal ik doen. Bay!" En ze verdwijnt in haar eigen huis. Leuke meid.

"Inaya? Wil je alsjeblieft even boodschappen doen, lieverd?" Ik draai me om naar mijn moeder die met een boodschappenlijstje naar me toe loopt. "Ja, isgoed. Redouane, ik leen je vespa even!" Roep ik onderaan de trap. "WOLLAH ALS IK 1 KRAS ZIE, JE GAAT VOELEN!" Krijg ik terug als antwoord. Ik kijk even in de spiegel. Ik heb een PSG trainingspak aan en mijn haren in een knot. Ik doe mijn nikes aan en pak mijn sleutels en het boodschappenlijstje. Ik stap op de vespa en rijd richting de appie, in het winkelcentrum die ik tegenkwam toen ik verdwaald was.

Ik gooi nog 2 zakken chips in mijn winkelwagentje en loop richting de kassa. Oh shit... Ik ben de melk vergeten. Net als ik wou omdraaien, loopt een jongeman tegen me aan. Hij kijkt me op een rare manier aan. "Sorry..." Verontschuldigd hij zich. "Geeft niet." Zeg ik, voordat ik op zoek ging naar de melk. Als ik weer terug in de rij sta, staat de jongeman van net voor mij. Ik herken hem ergens van... Net op dat moment draait hij zich naar me toe. "Hey, Inaya toch?" Nu herken ik hem! Hoe kon ik hem vergeten! "Ja... Brahim toch?" Hij knikt. "Toevallig dat ik je weer tegenkom." Zegt hij met een kort lachje. "Jaa, hoe is het met je?" Probeer ik het gesprek voort te zetten. "Goed hoor met jou?" Hij kijkt even naar de caissière en betaalt. "Gaat prima." Antwoord ik met een glimlachje. Waarom word ik altijd zo stil als hij tegen me praat! Ugh."We spreken elkaar nog wel." Zegt hij, terwijl hij z'n laatste boodschapjes inpakt. "Ja, vast wel." "Adioss!" Knipoogt hij naar me. "Ciao..." Zeg ik, helemaal in de wolken.