Het leven... Wat een bullshit!

1.

Het leven... Wat een bullshit
Hoofdstuk 1: De jongen...
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Ik liep de hoek om en.. Kwam niet uit in mijn straat. Huh? Zeg me niet dat ik verdwaald ben! Ik draaide me om en liep een andere kant op. En nu ben ik bij het winkelcentrum, goed om te weten. Ik loop terug, wat niet echt goed lukte want in plaats van dat ik weer bij het speeltuintje terecht kwam, kwam ik uit bij een sportschool. Pff. Ik kijk verdwaald om me heen tot er een jongen naar me toe komt. En goddamn.. Hij mag er zeker zijn. Ik stuur even snel een bedankje naar zijn ouders via mijn gedachtes tot ik gestoord word. "Hey, ik heb je nog nooit hier gezien." Begon hij. "Hayy. Ja ik ben hier nieuw en een beetje verdwaald." Zeg ik verlegen. "Oh ik kan je wel helpen?" Klaar.. Hij is mijn droomman.

We liepen nu al een tijdje... "Waar woon je eigenlijk? Welke straat?" Hoor ik hem vragen. Oh shit! Iets met een R! Ra.. Re.. Ro.. Roos! "Ehm.. Volgens mij iets met roos." Zei ik zacht, schamend dat ik mijn straatnaam niet eens weet. "Roos? De rozenvallaan?" Vraagt hij verbaasd. "Ja! Dat is hem hahah." Awkwardd... "Ik woon dan twee straten verder." Zegt hij terwijl hij zijn sporttas om zijn schouder doet. Gosh.. Die armen.. Ze zijn zo sterk en... Oh my.. En die brede schouders dan! Nee! Ik staar te lang.. Kappen Inaya! Niet kwijlen! "Gaat alles wel goed?" Ik kijk hem betrapt aan. En nu ben je betrapt eh hmara! "Nee. Ja. E- er zat gewoon eenuh... Een v-vliegje! Op.. Je arm." Ik lach onschuldig en loop dan door. Oh dit stukje herken ik wel! "Hier naar rechts en dan ben je in je straat." Hoor ik achter me. Ik geef hem een kleine glimlach en bedank hem. "Geen dank. Hoe heet je eigenlijk?" Vroeg hij net toen ik me wou omdraaien. "Inaya. Jij?" Zoo droog Inaya.. Je moet echt leren praten. "Brahim. Aangenaam." Hij stak zijn hand uit, die ik vervolgens schudde. "Insgelijks." Zei ik met een klein lachje. Ik ben helemaal in de wolken! Hij gaf me een knipoog en dat was het moment dat ik naar de maan schoot. "Hopelijk tot ooit weer Inaya." Zei hij met een prachtige glimlach. "Jah.. Tot ooit." Zei ik zacht en draaide me om.

"Waar was jij?" Hoorde ik gelijk toen ik net de deur dicht deed. Ik draaide me om en zag Redouane. "Gewoon. Rondje?" Redouane is irritant maar ook bezorgt.. En dat samen is nooit goed.  "Rondje is meestal voor een halfuurtje. Jij was anderhalf uur weg!" Ik keek hem met grote ogen aan en wierp snel een blik op de klok achter hem. "Waarom moeten wij Marokkanen altijd overdrijven? Ik was een uurtje weg. Ik was verdwaald en toen kwam er een j.. Meisje naar me toe en we raakte aan de praat." Geen jongen.. Meisje.. Hij slacht je met een slipper. Hij knikte rustig en liep naar boven. "Maar wel lief dat je zo bezorgt bent!" Riep ik grijnzend. "Rot toch op man. Ik wou gewoon vragen of je redbull kon halen maar de winkel is al dicht." Hij loog overduidelijk aangezien het pas half 3 is. "Winkels zijn nog open!" Geen reactie terug.

Tijdens de scheiding van mijn ouders heb ik mijn vader heel weinig gezien. Ik mis hem echt. Maar ik moest kiezen. En mijn mama is mijn nummer 1. Ik heb eigenlijk nooit de reden geweten van de scheiding. Ik wou mijn moeder niet nog meer pijn doen om ernaar te vragen. In het begin kreeg ik een appje van mijn vader:

16 april
Papa❤️: Hey kleintje, het spijt me zo erg. Ik weet niet of je het weet maar zorg ervoor dat je weet dat het me spijt. Ik mis je nu al. Ik kan jou niet komen bezoeken, vanwege je moeder. Maar jij kan mij wel bezoeken. Ik woon nu in het huis aan de ******straat op nummer 16. Je kan altijd langskomen.                                                                                                                                                                 16:46

Dit bericht is nu al een paar maanden oud. Zou ik hem gaan bezoeken? Ik weet in ieder geval waar hij woont en ik kan tegen mama zeggen dat ik langs mijn vriendinnen ga. Ik ga hem bezoeken. Ik ga hem verrassen!

"Inaya! Eten!" Hoor ik mijn moeder schreeuwen door het hele huis. Ik ren de trap af en was mijn handen in de keuken. "Mama?" Ik draai me om naar mijn moeder. "Ik wil mijn vriendinnen weer zien. Mag ik morgen of overmorgen met de trein naar ze toe?" Ik zie een twijfel in mijn moeders ogen. "Ik zal je wel brengen, maar morgen of overmorgen kan ik niet." Zei mijn moeder en richten zich weer op het bord met eten. "Nee mama, ik wil je niet tot last zijn. Ik ga morgen met de trein. En dan laat ik je weten dat ik ben aangekomen." Probeer ik nogmaals. Waarschijnlijk wil ze me brengen om me af te zetten bij mijn vriendinnen. Zodat ik niet naar mijn vader kan gaan. "Oke is goed. En nu aan tafel." Ze sloeg op mijn kont. "En roep je broer! Ik heb hem duizend keer geroepen!" Weer moeten Marokkanen overdrijven... Waarschijnlijk heeft ze hem maar 1 of 2 keer geroepen.

"Mama?" Na het eten zitten ik en mijn moeder alleen in de woonkamer. Redouane is naar een vriend of iets. "Hmm" Ze keek op als teken dat ik door kon praten. "Wat is er eigenlijk gebeurd tussen jou en papa?" Vroeg ik voorzichtig. Ik zag dat ze verstijfde, waar ik al bang voor was. "Niks lieverd. Ik vertel je het een andere keer." Ze wierp snel haar blik weer op haar mobiel. Er is duidelijk iets aan de hand. En ik ga er morgen achter komen.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~