Het leven... Wat een bullshit!

11.

Het leven... Wat een bullshit
Hoofdstuk 11: Grijze ogen
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
"Inaya El nogwattes! Vraag je me nou op een date?!" Roept ze quisi geschokt. "Hahahah yeasss my love! Do you want to date moi? This sexy mathaafackaaaarr?" Ze giert het uit van het lachen. "Hahahahahaahah! Kom maar langs." We sluiten het gesprek af en ik loop lachend de gang in. "Inaya..." Ik kijk naar de deuropening en krijg een frons. What the fuck do you want?

"Het spijt me zo erg!" Hoor ik achter me nadat ik boos mijn kamer inloop. Ik hoor de deur achter me dichtgaan wat betekend dat ze me hebben gevolgd naar m'n kamer. "Wat the fuckk doen jullie hier?!" Ik draai me geïrriteerd om naar de 2 meiden. "Moss, we wouden je niet pijn doen." Zegt Souhaila voorzichtig. "Ik ben naar jullie gekomen voor hulp! Met de gedachte dat ik gesteund werd door mijn vriendinnen die ik als zussen zie. I-ik dacht dat we hier samen uit zouden komen en er samen achter zouden komen." Mijn stem breekt een beetje van boosheid en teleurstelling.

"Inaya.." Begint Dina nu voorzichtig. "We konden het niet, je zou zo gebroken zijn.." "Gebroken?! Zeg dan wat the fack het is! Of weetje, laat maar. Ik zoek het zelf wel uit. Kamer uit." Ik draai me om en doe alsof ik druk bezig ben met iets zoeken tussen de rommelige laatjes. "De laatste keer dat we je vader zagen was hij met een andere vrouw." Zegt Dina snel. Ik stop gelijk met waar ik mee bezig was.

Ik bevries. Dit kan niet. Mijn vader, die me heeft opgegroeid met liefde en heeft geleerd om altijd loyaal te blijven. Ze liegen. Z-ze willen gewoon dat ik mijn vader vergeet. Boosheid komt in me naar boven. "M-mijn vader, zou dat nooit doen. Hij is loyaal." Mijn stem is zacht, maar je hoort zeker boosheid. "En nu oprotten!" Schreeuw ik. Souhaila en Dina kijken geschrokken elkaar aan. De deur van mijn kamer gaat langzaam open en Redouane komt tevoorschijn. Met een frons kijkt hij me aan. "Wat is hier aan de hand?" "Niks, deze meiden gingen net weg." Zeg ik, terwijl ik de meiden met vuur aankijk. Ze draaien zich voorzichtig om en verlaten de bovenverdieping. Niet veel later hoor ik de voordeur open gaan en weer dichtvallen.

"Inaya? Wat was dat?" Redouane kijkt me net grote ogen aan. Ik zucht diep en kijk hem aan. Dan besluit ik hem mee te nemen in mijn zoektocht en hem alles te vertellen.

"Papa? Met een andere vrouw?" Ik knik voorzichtig. "Onmogelijk. Dat zou hij ons nooit aandoen." Hij staat op en grijpt de deurklink. "Ik doe mee, we gaan dit samen uitzoeken." Hij opent de deur. "Redouane?" Hij draait zich om en geeft de "wats-er-knikje". "Laat mama hier aub buiten, ik heb al geprobeerd informatie uit haar te halen, maar ze laat niks los." Redouane knikt begrijpelijk en geeft me nog een klein glimlachje voordat hij de deur achter zich sluit.

Ik druk op de bel. Mijn mood van een halfuur geleden, is compleet verdwenen. "Wesh moest je eerst naar Parijs reizen voordat je hier kwam? Haha het duurde kapot lang!" Sofia doet een stap opzij zodat ik naar binnen kan. "Er kwam iets tussen, sorry." Ik trek m'n schoenen uit en loop door naar de woonkamer. "Wat is er gebeurd?" Vroeg ze nu bezorgd, nadat ze m'n blik zag. Ik zucht. "Heb je thee? Want dit wordt een lang verhaal."

"Mama! Deze is leukk! Perfect voor jou." Ik ren naar een kledingrek en trek er een tuniekje uit. Ik zie de twijfel aan m'n moeders gezicht. "Nee, leg maar terug.. die kleur is niks voor mij." "Mama, je bent geen bejaarde. Je kan heus nog wel kleur aan. Bordeaux rood is toch mooi! Je draagt altijd zwart en bruin." "Maar ik-.." Verder kwam ze niet aangezien ik haar en het tuniekje meetrok richting de pashokjes. "Roep me maar als je klaar bent."

Ik draai me om en bots dan tegen een man op. "Oh sorry." Zeg ik en kijk de man aan. Zijn grijze ogen komen me zeer bekend voor...