Het leven... Wat een bullshit!

12.

Het leven... Wat een bullshit
Hoofdstuk 12: Zijn ogen
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Ik draai me om en bots dan tegen een man op. "Oh sorry." Zeg ik en kijk de man aan. Zijn grijze ogen komen me zeer bekend voor...

Het gebeurde snel. Hij was al weer haastig verder gelopen. Zijn ogen...
"Inaya!" Ik herken mijn moeders stem en versnel mijn pas richting de pashokjes. Met een waas voor mijn ogen kom ik aan bij mijn moeder. "En?" Ze draait een rondje en laat me het tuniekje op haar lichaam zien. "Uh.. Ja, mooi." Mompel ik terwijl ik met mijn ogen nog vlug de winkel doorzoek naar de man. "Hallo?! Saff klaar, ik haal hem niet." Mijn moeder draait zich om naar het pashokje.  "Nee mama! Haal hem! Hij staat super leuk bij je. Je lijkt nu wel m'n zus." Probeer ik haar nog over te halen. "Ik weet, Inaya." Zegt ze nog met een grijns voordat ze de deur van het pashokje dicht doet. Ik glimlach klein om mijn moeder. Ze is echt de beste wat ik in mijn leven heb. Ik hou van haar met heel mijn leven.

Ik open de deur een stukje en pak het gepaste item. "Inaya, leg terug!" Roept m'n moeder, al wetend wat ik van plan ben. "Ik ga alvast naar de kassa." Antwoord ik terug, grijnzend. "Dat wordt dan 49 euro 95." Ik betaal snel als ik zie dat m'n moeder vanaf ze andere kant van de winkel achter me aan komt. "Wilt u er een tasje bij?" Ik knik snel en ren vervolgens met het tasje de winkel uit.

"Mama, voordat je de moordideetjes in je hoofd gaat uitvoeren, dit was een daad uit liefde. Mijn liefde voor jou a yemma ihnouu! (Mijn moeder)" Probeer ik te overleven met een rare toon. Ik sta op straat, 5 meter verder dan mijn moeder, in een verdedigende positie met mijn handen in de lucht. Elke stap die mijn moeder naar voren neemt, neem ik er een naar achter. Qa je weet maar nooit, Marokkaanse moeders kunnen je zelfs raken vanaf het einde van de straat.

Een paar winkeltassen en uurtjes later kan ik me nog steeds niet plaatsen waar ik die ogen van ken. "Inaya, kom we gaan naar huis. Je bent niet meer leuk." Okeeeeey dan, tot zover ons hechte moeder en dochter middagje.

"Redouan ihnouuu!" Mijn moeder rent de woonkamer in en geeft mijn broer, die rustig op de bank ligt, een sterke knuffel en smakt een kus op zijn wang. "Yemmaaa! Saffi safii genoeg!" Smeekt hij. Wat hebben moeders met hun zonen? Redouan kan me over een balkon gooien en mijn moeder zal aan hem vragen of het gaat. Ugh..

Ik doe mijn jas en schoenen uit en flikker mezelf op bed. Mijn voeten branden van al die uurtjes lopen.

Ik richt mezelf op mijn laptopscherm waarop Netflix tevoorschijn komt. Hmm... Ik heb de hele dag mijn mobiel niet aangeraakt. Inaya, wat is er met je gebeurd?! Ik lach klein om mezelf en doorzoek dan mijn zakken. Mijn ogen worden groot en een stressmomentje komt binnen als ik mijn mobiel nergens voel of zie. Ik zie mijn handtas op mijn bureau en loop er snel naar toe. Borstel, parfum, random bonnetje van de action, lege blikje redbull.. Mobiel! Maar natuurlijk... leeg.
Ik draai me weer om naar mijn bed en laad mijn telefoon op.

Whatsapp
Sousou❤️: Moss, we hebben ons best gedaan om het goed te maken... Paar dagen later en je we horen niks van je. We missen je...                                 18:49

En dat heeft een reden meissie... 🙄

Whatsapp
Dinaa😍: Innie, het spijt me zoo erg! We missen je helemaal dood. Kom aub praten..?                                             17:02

Ugh wat hebben zij opeens?
Ik besluit niet eens meer naar de rest van mijn berichten te kijken en richt mezelf weer op Netflix.
Langzaam worden mijn ogen zwaarder en uiteindelijk laat ik het gaan.