BÖLÜM ŞARKISI : BTS-BUTTERFLY
Ve ben sana sarılamadığım her dakika daha çok ağlıyorum.
''Kelebeğim.. '' dedin saçlarımla oynarken gülümseyerek yüzüme baktın ve ''Sana kelebeğim diyeceğim. '' dedin gülümsedim. Hoşuma gitmişti. ''Peki.. Ben ne demeliyim sana ?'' dediğimde düşünür gibi yaptın ama cevabın belli gibiydi. ''Adamım ?'' dediğinde kahkaha atmıştım. Saçlarını karıştırıp ''Pekala adamım. '' dedim gülümsedin ve anlımdan öpüp ''Korkuyorum. '' dedin sıcacık göğüsünden kalkıp yüzüne baktım. ''Neyden ?'' dedim sen de yüzüme baktın. Ve elini yüzüme koyup hafifçe okşadın. Gözlerime bakıp ''Kelebek gibi uçup gitmenden. Tıpkı bir kelebek gibisin. Ellerini bıraksam gitmenden korkuyorum. '' dedin yutkundum. ''Söz ver. '' dedim evet seni hatırlamıyordum ama yeniden aşık olmuştum. ''Neye ?'' dedin ben de ellerimi kalbinin üzerine koydum. ''Burasının daima bana ait olacağına. '' dedim sen de yutkundun ve ''Söz veriyorum kelebeğim. Burası daima sana ait olacak. '' dedin. Ellerini kalbimin üzerine koydun ve ''Sen de söz ver kelebeğim. Burası daima bana ait olacak. '' yutkundum. ''Söz veriyorum adamım. Burası sana ait olacak. Sen gitsen bile. '' dedim sarılmıştın sımsıkı.
Gitmeyecekmiş gibi.
Bırakmayacakmış gibi.
Bir kelebeğin son saatlerini geçiriyormuş gibi.
Neden verilen sözler hatırlanmaz ?