Geçmiş insanın peşini bırakmıyor işte. İlla ki bir yerden çıkıyor karşısına insanın...
Gözlerimi açtığımda 8 göz birden bana bakıyordu. Beni taşıyan çocukta. Hala adını bilmiyordum.. Yataktan doğrulduğumda yanıma oturdun ve ''İyisin değil mi ?'' diyerek saçımı okşadın. Gülümsedim ve kafamı salladım. Seni hatırlamıştım ama sanaolan sevgimi hatırlamıyordum. ''Jimin... Ben seni hatırladım... Ama sana olan sevgimi hatırlamıyorum.. '' dediğimde yüzün düştü. Elimde olmadan gözlerim dolmuştu. Kalbini hissedebiliyordum ama kendi kalbimi hissedemiyordum işte. Jungkook ''Ben doktoru çağırayım. '' dedi ve gitti. Beni kurtaran velet kapıdan çıkarken ''HEY ! Adını söylemedin ?'' dedim bana baktı ve ''Changkyun. '' dedi kapıdan çıktı. Sen bana umutla bakıyordun. ''Demek böyle hissetmiştin. '' dedin kaşlarımı anlamadığımı belli edercesine çattığımda ''Hani ben de hafızamı kaybettim ya... Sen de o zaman böyle hissetmişsin demek.. '' dedin elimi yanağına koyup ''Biraz zamana ihtiyacım var Jimin.. Emin ol eğer seni gerçekten sevmişsem hatırlarım. '' dediğimde gülümsedin.
İçim bir hoş olmuştu gülünce. Nam Joon ''Aç mısın ?'' dediğinde karnım guruldamıştı. O da güldü ve ''Kantine gidelim Jin. '' dedi Jin de bana gülümsedi ve beraber çıktılar. Doktor ve Kook geldiğinde doktor ''Beklenilenden hızlı ilerliyorsun Kyung. Bu hızla ilerlersen 2 güne hatırlarsın. '' dedi ben de gülümsedim ve teşekkür ettim. Nam ve Jin geldiğinde her birimiz yemeğe başladık. Çok tuhaftı...
Anılarınızı hatırladığınız halde kalbinizde en ufak bir çırpıntı olmaması...
Neden olmuyordu o çırpıntı ?!
