Zaćmienie księżyca (część druga ,,Pełni")

Rozdział 3

- Co ty tutaj robisz ? – zapytałam go, niemal warcząc.

- Twoja mama powiedziała mi, że wybrałaś się do centrum handlowego. Postanowiłem, że po ciebie przyjadę, żebyś nie musiała wracać na piechotę. – odpowiedział spokojnie.

Nie no, nie mogę...

- Nie pytam, co robisz tutaj, tylko co robisz w Portland.

- Przyjechaliśmy do was z Mią.

- Mówiłam jej przecież, że nie ma potrzeby, żebyście przyjechali. Sami sobie damy radę z wampirami.

- Wasza dzisiejsza rozmowa nie miała na to wpływu. Już wtedy byliśmy w drodze. – powiedział, podchodząc do samochodu. – Wsiadaj, jedziemy.

- Nigdzie z tobą nie jadę. Nie ma mowy. – syknęłam i odwróciłam się do niego tyłem, by odejść. W tym momencie złapał mnie za ramię i stwierdził:

- Albo wsiądziesz po dobroci, albo przerzucę sobie ciebie przez ramię. Tak czy siak, wsiądziesz do tego auta. – teraz to on warknął.

Zdziwiłam się. Co mu tak zależy ? Nie miałam siły kłócić się z nim na tym parkingu, więc po prostu wsiadłam do samochodu.

Adam zajął miejsce kierowcy i w ciszy ruszyliśmy do domu. Gdy tylko zaparkowaliśmy na podjeździe ruszyłam do domu, nie oglądając się za siebie. Jednak Adam zagrodził mi drogę i powiedział:

- Chciałbym, żeby było między nami tak jak wcześniej. Nie chcę się kłócić, nie z tobą

- To nie ja nie odbierałam telefonów ani nie odzywałam się przez ostatni miesiąc. – Adam stał jak wmurowany. Wykorzystując to, szybko go wyminęłam i weszłam do domu.

- Nikki ! – usłyszałam i zaraz po tym poczułam, że ktoś wiesza mi się na szyi.

- Mia ! Też się cieszę, że cię widzę.– powiedziałam, przytulając ją.

- Szczerze mówiąc, to był pomysł Adama, żeby przyjechać, nie mój.

- Tak ? – zapytałam szczerze zdziwiona – A co go naszło ?

- Niech sam ci powie. – skwitowała z dziwnym uśmieszkiem na twarzy i poszła do salonu.

Jeszcze przez chwilę stałam na korytarzu, po czym również weszłam do pokoju. Matt, Rose i Mia siedzieli i oglądali jakąś komedię. Postanowiłam do nich dołączyć.

Gdy tylko usiadłam, Matt objął mnie ramieniem i przyciągnął do siebie. Drugą ręką obejmował Rose.

- Co tam ? – zagadnął.

- W porządku. Chociaż Adam już zdążył mnie wkurzyć.

Matt zaśmiał się w głos.

- Mówiłem mu, że jechanie po ciebie to nie jest dobry pomysł. Ale się uparł.

- Dobra, nieważne. Nie mówmy o nim. Gdzie rodzice ?

- Mama przygotowuje kolację, a tata dzwoni do znajomych. Niedługo w naszym domu zrobi się tłoczno.

Widząc moje pytające spojrzenie, kontynuował:

- Gdy ciebie nie było, postanowiliśmy, że zwrócimy się o pomoc do wilkołaków z innych sfor. W końcu to nie tylko nasz problem. Jestem pewnie, że jeśli nic nie zrobimy, to na Oregonie się nie skończy.

- Aaa...w sumie to racja. Każda pomoc się przyda.

********

Wieczorem odbyła się ,,narada rodzinna".

- W przeciągu kilku dni zaroi się tu od wilkołaków. – zaczął tata – Obdzwoniłem swoich dawnych przyjaciół. Większość obiecała, że stawi się u nas jak najszybciej.

- A co myślicie o moim pomyśle ? – zapytałam.

- Jakim pomyśle ? – wtrącił zdezorientowany Adam.

- Nikki postanowiła zostać przynętą. – odparł z przekąsem Matt.

- Nigdy w życiu ! Postradałaś zmysły do reszty ? – naskoczył na mnie Adam.

- Ty na pewno nie będziesz mnie upominał ! Jesteś ostatnią osobą, która ma do tego jakiekolwiek prawo. – teraz to ja naskoczyłam na niego.

- Uspokójcie się obydwoje. – przerwał naszą kłótnię tata – A my podjęliśmy decyzje. Zgadzamy się, ale na pewno nie puścimy cię samej.

Widziałam, że Adamowi ten pomysł się nie podoba, ale niezbyt mnie to obchodziło. To moje życie i moje ryzyko, a jemu nic do tego.

********

Miałam zamiar pójść się wykąpać, gdy ktoś zapukał do mojego pokoju.

- Proszę ! – powiedziałam.

- Hej, możemy chwilę pogadać ? – to był Adam. Zdziwiłam się. Przez cały wieczór się do mnie nie odzywał, siedział obrażony. A teraz przyszedł do mnie i ot tak chciała porozmawiać. Nie nadążałam za jego huśtawką nastrojów.

- Mhm...wejdź. – odpowiedziałam.

- Słuchaj...przepraszam. – spojrzałam na niego zdziwiona – Nie powinienem tak na ciebie naskakiwać. To było nie fair.

- Ja też przepraszam. – odparłam ze skruchą – Myślę, że nas oboje poniosły nerwy i tyle. Po prostu o tym zapomnijmy. I uważam, że powinniśmy chociaż spróbować się dogadać.

- Też tak uważam. – uśmiechnął się do mnie i przysiadł na brzegu łóżka.

- Powiedz mi tak szczerze, dlaczego chciałeś przyjechać ? I na jak długo ? - odważyłam się zapytać.

- Widzę, że moja siostra się wygadała. – rzucił kąśliwie – Przyjechaliśmy na stałe, a czemu, to ci powiem. Ale jeszcze nie teraz.

Szczerze się zdziwiłam, ale i ucieszyłam jednocześnie.

- Dlaczego na stałe ?

- Pomyślałem, że w Seattle i tak nic nas nie trzyma. Poza tym, tęskniliśmy do was. Przez ten miesiąc zżyliśmy się ze sobą i stwierdziłem, że może nas przygarniecie. Twoi rodzice na nasze szczęście się zgodzili. Powiedzieli, że możemy z wami zamieszkać.

- Wow... - nie wiedziałam, co powiedzieć – Fajnie, że z nami zostaniecie.

- Też się cieszę. – odparł i skierował się do drzwi – Dobra, nie zajmuję ci już więcej czasu. Chyba chciałaś iść się myć, zanim przyszedłem. Kolorowych snów, Nikki.

- Dobranoc, Adam. – szepnęłam.

W sumie cieszyłam się, że zostaną z nami. Ale ciekawiło mnie, dlaczego się na to zdecydowali. Ewidentnie był to pomysł Adama. Mam nadzieję, że niedługo powie mi, co nim kierowało. Inaczej zwariuję.