Ruhsuz

"Teşekkürler"

Aslında önceki yazımın tam bir veda olması gerekiyordu ancak o kadar çok mesaj, o kadar çok yorum geldi ki sanırım bu teşekkür yazısını size yazmaya borçluyum artık.

Öncelikle bana umut veren, sevgisini hissettiren, benimle kendi hikayelerini paylaşan herkese çok çok teşekkür ederim. Yalnız olmadığımı öyle güzel hissettirdiniz ki bana, iyi ki varsınız....

Bana ulaşan her mesajı, her yorumu okudum emin olun. Kimilerine cevap verebildim, kimilerine ise yetişemedim bazılarına ise öyle hüzünlendim ki sözcüklerim gitti benden, sadece gülümsedim. Teşekkür ederim hepinize, öyle çok seviyorum ki sizi....

Öncelikle şuna bir açıklama getirmek istiyorum, hepiniz sanırım benim kendimi öldüreceğimi sanmışsınız. Evet itiraf ediyorum bunu düşündüğüm ve denediğim çok an oldu hayatımda. Son zamanlarda da düşündüm doğrudur. Fakat ben aileme, ona ve size söz verdim, böyle bir şey yapmayacağım, bir şekilde kalacağım ayakta, söz veriyorum. Benim orada kastettiğim bu anksiyete bozukluğunun gerçekten kötülesmesi ve hayatımda stres ve sorun arttıkça iyileşme umudumun gerçekten azalmasıydı. Sanırım benim intihar dediğim doktora gitmeyi ve iyileşmeyi reddetmekti. Ama öyle güzel umut verdiniz ki bana, sanırım sırf sizin için bile olsa bir şekilde ayakta kalacağım....

Dün onunla da konuştum, sizin kadar onu da korkutmuşum sanırım. Hepinizden kocaman özür dilerim bunun için. Buralarda olmayacağım evet ama iyileşmek için uğraşacağım, bu umudu bana verdiniz. Hepiniz öyle güzelsiniz ki....

Bazı mesajlarda ruhsuza devam etmemi çok istediklerini söyleyen okurlarım vardı. Şuan bu gücü ve ilhamı kendimde bulamıyorum fakat belki en azından finali yazmak için çabalayabilirim. En azından size bunu borçluyum. Hemen demiyorum, ama deneyeceğim söz veriyorum.

Son olarak söylemek istediğim bir şey var. Bana anlattığınız hikayeleri okurken kimi zaman hüngür hüngür ağladığım ve sen hiç bir şey yaşamamışsın diye kendimden utandığım anlar oldu. Belki bu sözcüklerin benden gelmesi saçma olacak, eğer çok bilseydim kendim bu halde olmazdım biliyorum ama insanların düşündükleri her şey değildir, bunu asla unutmayın. Bırakın okuldakiler istediklerini söylesin, onlar söyledi diye çirkin ve aptal olmayacaksınız. Biliyorum yaşarken insana öyle gelmiyor, çok acı veriyor gerçekten biliyorum. Ama ben bu kadar anlattığım olaylara rağmen 20 yaşına kadar gelmeyi başardım. Bu sefer kötü düşmüştüm, siz beni kaldırdınız ve belki 40 yaşına kadar daha gitmeyi başaracağım. Bu kadar yaşadığım şeye rağmen belki bana aptal diyeceksiniz ama, pişman olmadığım tek şey insanlar tarafından çok yarı yolda bırakıldığım halde hala birilerine güvenmekti. Arkadaşlarıma güveniyorum, aileme güveniyorum, ona güveniyorum, size güveniyorum, ne olursa olsun, ileride yine zarar görmeme veya düşmeme sebep olacak olsalar bile birilerine güveniyorum. Çünkü ben lisedeki o alayları da, platonik aşkımı da, onunla olan sorunları da hep güvendiğim insanlarla atlattım.

Ben o akşam öleceğimi zannettim. Bunun getirdiği kabullenmişlik öyle ağır geldi ki her şeyden vazgeçtim. Aptaldım evet, bunu bana söyleyen çok oldu. İyi ki de söylemişsiniz. Hayatımdaki tüm sorunlar çözülmedi veya veda yazımda kendim hakkında söylediğim çoğu şeye hala inanıyorum, bunlar kolay kolay kabullenilecek veya bir gecede değişecek şeyler değil. Ama en azından bir şeylerin farkına vardım, hayatta daha kötü şeylerin olabileceğini gördüm, sizin öyle sandığınız bir şeyin çok farklı olabileceğini gördüm. Titreyip kendime gelmeye, sarsılmaya ihtiyacım vardı ve bunu bana yaptığınız için hepinize minnettarım. Bana sorunlarını anlatan, benim 14., 17. ve 20. yaşım olan herkes, ben vazgeçmiyorum, siz de vazgeçmeyin, umudunuz olsun çünkü siz bana umudu gösterdiniz.

Tekrar yazmaya dönebilecek miyim bilmiyorum. Bu dönemde ihmal ettiğim ailemle ilgilenmek istiyorum, şuan da yarınki sınavıma çalışıyorum hatta. Hayata dönmeye çalışıyorum. Telefonuma çok bakamadığım için mesajlarınıza dönemeyebilirim lütfen kırılmayın bana. Buraya yorum olarak yazarsanız tüm bu süreç geçtiğinde hepsine bakabilirim, lütfen öyle yapın çünkü mesajlarınız kaybolabiliyor ve ben çok üzülüyorum.

Son kez, çok teşekkür ederim, çok çok. Size ne kadar minnettar olduğumu anlatamam, beni nasıl hayata döndürdüğünüzü anlatamam. Dünki ben ve bugünki ben kesinlikle aynı değil. yeni bir güne uyanmayı başardım sayenizde. Belki bu hikayenin finalinde görüşürüz hepinizle, hala isterseniz. Kendinize çok iyi bakın, bu sefer elveda demeyeceğim, hoşçakalın, belki görüşürüz diyeceğim.

Hoşçakalın iyilik perilerim, hepinizi çok seviyorum.....