Princess Of The BasketballCourt?

🏀FIVE🏀 -Shedyle/Shed

Shed's POV

Anak ng isang mahirap na pamilya. Napadpad sa manila para makapag aral sa isang unibersidad.

Yan ang profile ni SHED FIER an 18 yrs old guy,

At yan ang katauhang gagamitin ko to fulfill my dream. To play basketball without a hindrance.

Kaya ko nga kayang magpanggap? At maging lalaki?

Naalala ko bigla nung napanood ko yung video ko nung nakaraang araw na naglalaro ng basketball na nakahood, alam kong ako yun dahil sa jacket.. Personalize kasi yung jacket kong yun, it has a printed glow in the dark ball sa bandang likod sa laylayan, maliit lang yun pero nahagip sa video.

Napangiti ako dahil hindi ko mapigilang hindi maoverwhelmed sa mga nabasa kong comment at yung offer ng Starmoon university ang hirap tangihan at balewalain.

Oo afford ng mga magulang ko napag-aralin ako sa elite school na yun pero yung makapaglaro ulit? Mapasama sa isang team, dream come true yun para sa akin

I was part of a girl basketball team before,

Naalala ko pa kung gaano ako kasaya nun nung tanggapin nila ako bilang player nila ..

Stan's girls basketball team is great, ngumiti ako ng mapait.

Sabay-sabay kaming nagpa practice at nagpapakapagod para manalo .. The experience with them is wonderful.

We win everytime na maglalaro kami ... We win as one.

We have team work, playing as a team was the most wonderful thing that basketball brought to my life.

Yung mga panahon na 'to, buhay pa si Grandpa, I wish he still alive.

Pero nagbago ang lahat sa isang iglap, I didn't even think it will happen.

Kasama ako sa first five kaya lagi akong naglalaro minsan lang binabangko pero naging madalas dahil hindi na pinapasa sa akin ng mga kateam mate ko yung bola di nila hinahayaan na makascore ako.. Napangiti pa ko ng mapait ng maalala kung paano magalit si Coach Fred, sa mga kateam mates ko. That time, He's the only one in the team who never turns his back to me.

Sigh. That was the most painful part mas mabuti pa na tinanggal na lang ako kaysa naramdaman kong, I am not part of their team anymore.

Nakakasufocate yung court para sakin nung mga oras na yun, parang kahit saan sulok ako ng court tumingin lahat kalaban ko, I was playing alone.

Naging madalas ang pagkatalo namin dahil dun..

It... It was because of me.

Lumipat ako ng school, kasi wala na kong mukhang maiharap sa kanila.

I hate it, when someone did something wrong to me, but yet I find myself overthinking their reason behind it.

Feeling ko, lahat ng ginagawa nila sa'kin may rason kaya hindi ko magawang magalit ng lubos.

Simula nun nahirapan na akong magtiwala at makisalamuha sa iba.

They will just find reasons to hurt me, and I will find their fucking reason to understand them, that sucks!

Dumagdag sa disappointment ko yung nalaman kong si Daddy ang naging dahilan kung bakit sila nagkaganun, noon.

But despite it, I understand.

Ang ikinagalit ko lang naman ay ang pagiging dishonest nila pinagmukha nila akong tanga.

Ang sakit lang kasi tinuring ko silang kaibigan. Pero mukhang hindi ganun ang turing nila sakin. Sigh.

I know how powerful, dad was. Kaya hindi na ko nagtataka kung kaya nyang manipulahin yung mga tao sa paligid nya. Maging ang mga taong nakakasamuha ko kaya nyang kontrolin, I hate how money takes a role to it.

I confront him, the moment I knew. And I wish, how wish I never do that anymore. That night, was my nightmare... For years

"Shed Fier 18 years of existence" cold napagpapakilala ko sa harap ng klase

"Waaahhh ang pogi nya?!" Tili ng babaeng naligo sa makeup

"Ang cute ng eyes nyaaaaahhh" dinig kong sigaw ng lalake?? Teka bakla ata.

Wala akong pinakitang emosyon sa kanila. Nahihiya ako

"Class quite?!" sita ni Prof. Jen "OK Mr. Fier you may sit beside Mr. Hermes " nakangiting turan nya sabay turo ng pwestong tinutukoy nya isang tango lang ang nagiging tugon ko agad din naman akong umupo.

Mariin kong naipikit ang mga mata ko ng maramdaman ko ang ilang mga matang nakamasid sakin ..

I hate attention.

Marahan kong kinapa ang Cellphone ko ng magvibrate yun, at pasimpleng tinignan

"Ma'am si transferee nagccellphone" sigaw ng katabi ko kaya agad akong napamura ng mahina, mabilis kong binalik ang Cellphone ko sa bulsa.

O.O

Wtf. Problema nun?!

Napunta ang attention ni ma'am sa amin... sa akin pero bago pa sya makapagreact the bell rang kaya agad nya ding dinismiss ang klase.

"Sa susunod ayokong may gumagamit ng Cellphone sa klase ko, Understood!" Maawtoridad na sabi nung guro. Fuck it! Napapahiya akong tumango ng dahan dahan.

Tinapunan ko ng atensyon yung lalakeng nagpahiya sa akin I gave him my death glare halata namang natakot sya pero di sya nagpatinag tinignan nya ako ng masama.

"Sumbungero," bulong ko pero sapat lang para marinig nya.

"Tsk." He just said then pout. "Snobber ka kasi, kanina pa kita kinakausap." Inis na sabi nya chaka marahan akong tinignan

Kumunot naman ang noo ko, kinakausap nya ko?

"Tamo! Hindi mo man lang alam na kinakausap kita!" Hindi makapaniwalang sabi nya. Natila nababasa ang laman ng isip ko. "Such a snobber!" Paratang nya sakin. Napapailing na lang ako sa paraan nya ng pagsasalita. Isip-bata.

Tumayo ako para sana lumabas nang classroom, pero pinigilan nya ko. Hinila nya ang braso ko. At nakipag titigan sakin.

"San ka pupunta? Wag ka ngang mag walk out, dahil ako ang mag wo-walk out! Tsk" sabi pa nito at tuluyan na ngang lumabas ng room

Napakagat ako sa ibabang labi ko para pigilan ang nag babadyang pag ngiti.

He looks familyar.

"Weirdo.." bulong ko habang tinatanaw syang lumabas ng classroom.

*******

(: Your Vote and Comment are HIGHLY APPRECIATED :)

Edited.