Ik weet absoluut niet wat ik moet doen. Wat moet je zeggen aan Harry Styles als hij bij je langs komt? Hij kijkt me aan en mijn ik hou mijn adem voor een paar seconden in. Bij mij steekt mijn haar altijd in alle richtingen uit als ik mijn kap afdoe. Bij hem ligt het perfect. Het puntje van zijn neus en zijn wangen zijn rood, door de kou buiten. Hij ziet er nog mooier uit dan op het concert.
"Hi, I'm Harry." hij breekt de stilte door. Hij glimlacht naar mij en zijn groene ogen glinsteren. Hoe kan iemand er zo goed uitzien?
"Errm, I am Alexandra, but you can call me Alex." Ik probeer te glimlachen, maar ik weet zeker dat ik nooit zo zal kunnen smilen.
"Well Alexander, do you know... Have you seen a white.. uhm.. teddybear?" Hij gaat met zijn hand door zijn haren. Zijn ogen zijn gefocusd op de vloer en hij staat maar wat te wiebelen op de hak van zijn bot.
"Yes, is he yours?" Vandaar herkende ik de geur, van de beer.
"Yeah, where is he?" hij kijkt rond. Vanuit hier zal hij de beer zeker niet zien.
"Alex, wie is daar?" Ik shrik me rot als mijn vader vanuit de living roept. Wat moet ik zeggen? Ik hoor dat de rest van de familie al afgeleid is door een ander, dus antwoord ik gewoon niet.
"He's in my closet, I thought someone would come too get him back." Ik en Harry gaan naar boven. Over een paar seconden zullen we alleen zijn, in mijn kamer. Mijn hart begint sneller te slaan. Wat als hij mijn posters ziet? Wat als hij denkt dat ik gestoord ben? Ik ben niet gestoord, ik zweer het! Ik schreeuw nu toch niet. Wel, van buiten niet, maar van binnen, je zou het moeten weten.
Als ik het licht aandoe, zie ik dat Harry zijn lach probeert in te houden.
"What's so funny?" Ik draai me om naar hem. Hij barst uit. Een paar seconden, of minuten, was mijn kamer gevuld met gelach van een engel.
"I just haven't seen a room with posters of me bofore, and it is really funny, I'm sorry." Ik rol met mijn ogen en doe mijn kast open. Ik wil het niet teruggeven. En vooral niet nu dat ik weet van wie het is. Misschien moet ik Harry opsluiten. Hoe moeilijk kan het zijn? De deur op slot en hopen dat hij niet uit de raam klimt.
De beer ruikt nog steeds naar Harry. Ik vergeet deze zoete geur nooit.
Als ik me omdraai om Harry zijn beer terug te geven, staat hij bij mijn bureau.
"May I look?" hij houdt mijn album vast. Ik knik en hij slaat de groene album open. Ik sta nog steeds met de beer in mijn handen en Harry gaat gaan zitten op mijn bed. Hij bladert door de foto's.
zzzzzz zzzzz zzzzz
Zijn gsm trilt en hij haalt het uit zijn broekzak. Volgens mij zijn het voicemails. Hij beluisterd ze en kijkt bezorgd naar mij.
"The boys are telling me not to go enywhere. They're woried 'cause I didn't answer, I need to call them back, sorry." hij tikt een nummer in en ik hoor de luide bieb. Al na de eerste bieb werd de telefoon opgenomen.
"Hi Louis, what's wrong..." hij werd onderbroken. Zijn ogen worden groter en zijn mond valt open. Misschien moet ik nu ongerust zijn, maar het enige waar ik aan kan denken is hoe mooi Harry is.
"Yes.. okay.. sure.. thanks, you to.. yes.. bye." hij hangt op. " Can I stay here?"
------------------------
sorry dat het laat is!
Hef was al klaar een paar dagen terug, maar had geen tijd...
vindt iedereen het goed tot nu toe?
xx youlia xx
