Akala ko abot kamay na kita. Akala ko pag nagtagpo ung mata natin 'yon na ang simula. Akala ko tadhana "will do the work". Akala ko pag narinig mo na yung pinakamalakas kong cheer sa'yo habang nagbabasketball ka. Yung tipong pag-natapos mo ung game mo ako ung lalapitan mo. Ako na. Yung tipong ako na talaga. Sabi kasi nila.
Ang isang tao pag itinadhana talaga kahit oras na ang humahadlang sasagasaan niya pero bakit ang hirap? Bakit kahit nasa harapan na kita pero parang ang layo layo mo pa din? Yung tipong sa tuwing lalapit ako ay siyang kasabay ng paglayo mo? Bakit sa tuwing tinitignan kita nagliliwanag at bumabagal ka sa paningin ko? Sa bawat pag-dribble mo ng bola, nakakasilaw.
Nagmahal lang naman ako, bakit nasasaktan ako ng todo-todo? Kahit na alam kong wala akong karapatan masaktan pero bakit nasasaktan pa din ako? Sa bagay ako lang naman yung tipo ng tao na paulit-ulit na nahuhulog pero hindi sinasalo. Sa totoo lang gusto ko ng maniwala na kapag sobrang mahal mo daw ang isang tao nagiging tanga talaga sa lahat bagay. Bakit kahit gusto ko ng bumitaw sa sakit na dulo't mo ikaw pa rin ang kinakapitan ko para sa kakamrampot na pag-asa ko?
Sang-ayon na tadhana at tamang pag-ibig sa maling panahon, lugar, oras at pagkakataon but after all, all I want for you is to be happy. Even if that happiness no longer includes me. Ang hirap pag-assumera kang tao. Lalo na pag isang dakilang taga-hanga ka lang no scartch that tanga-hanga pala. Why do I always end up loving you so deep that I get drown on my own emotions maybe because that is the
Reality of Fate
BINABASA MO ANG
Reality of Fate ( Ricci Rivero)
FanfictionSa tuwing nakikita ko siyang naglalaro ng basketball nabilis ang puso ko. Sa tuwing nakaka-puntos siya umaandar na naman ang pagiging taga-hanga ko. Pag may nali-link sa kanya daig ko pa pinagbagsakan ng sampung daang sako ng semento. Grabe kung mah...
