My famous life

Hoofdstuk 29

"MAM!" Roep ik en ren naar haar toe. "Mam." Roep ik weer en kniel naast haar. Mam ligt op de grond en ze beweegt niet. "PAAAPPPP!" Schreeuw ik. Ik voel tranen opkomen. "Mam, Pleas!" Zeg ik en schud haar heen en weer. Hoe kan dit. Ik kijk om me heen. Ik kijk in de wcpot. Vraag me niet waarom. Gadverdamme, ze heeft gekotst. "PAAAAAPPP!" Schreeuwen ik weer. Waarom komt hij niet. "Mam wordt wakker." Roep ik paniekerig. Er stromen tranen over m'n wangen. Ik hoor voetstappen. "PAAAP!" Roep ik. "BEL DE AMBULANCE!" Roep ik en schud mam heen en weer. "Wat. Waa-? OMG." Zegt pap en haalt gelijk z'n telefoon uit z'n zak. Vaal en Dav komen ook aangerend. "MAMA!" Roepen ze en komen naast me zitten. Ik trek snel de wc door.

Mam wordt op een brancard gelegd. Ze tillen haar in de ambulance. "Er mag één iemand mee inde ambulance." Zegt een Verpleegster of hoe je zo'n iemand mag noemen. Ik kijk pap aan. "Ga jij maar. Ik ga met de auto." Zegt hij en loopt gelijk naar de garage. Vaal en Dav blijven thuis. Onze au paire past op ze. Ik stap snel de ambulance in. "Iedereen handen achter je rug." Zegt een man die twee apparaten op mams borstkast legt. Ze krijgt een schrok. Ik kijk naar het apparaat naast me. Niks. Geen een hartslag! "Pleas mam." Fluister ik. Een vrouw slaat een arm om me heen. "Tweede herkansing. Iedereen handen achter je rug." Mam krijgt nog een schrok. Het is even stil, maar dan haalt mam adem. Ik sla een hand voor m'n mond. "Thank god!" Zeg ik en geef mam een knuffel. "Wat is er met haar?" Fluister ik. "Dat kunnen we nu nog niet weten." Zegt een man. De autodeuren vliegen open. Mam wordt meteen uit de ambulance auto gedragen. we rennen het ziekenhuis in. Ik pak mams hand vast. "Het komt goed mam. Ik beloof het!" Fluister ik en knijp in haar handen. "Wilt u in de wachtruimte wachten." Vraagt een Verpleegster. Ik kijk even naar mam en knik dan. Ze wordt de kamer in gereden en dan sluiten de deuren voor me neus. Ik staar een tijdje naar de deur. Wat is er gebeurt? Waarom lach mam op de grond? En waarom heeft ze overgegeven? Allemaal vragen spoken er rond me hoofd. Oké, calm down Blue! Ga zitten in de wachtruimte. Pap komt er zo aan. Ik kijk nog door een raam in het deur. Ik kan niet zo goed zien maar ik zie dat et allemaal appratuur worden vastgemaakt aan mams lichaam. Ze wordt beter Blue! Ze wordt beter! Ik kom niet zo snel van haar af. Dat beloofde ze. Ik draai me om en loop de wachtruimte in. Er zitten een paar mensen in de wachtruimte. Ik ga op een stoel zitten. Ik adem diep in- en- uit.
"BLUE!" Hoor ik iemand roepen. Pap. Ik ren me stoel af en loop de gang op waar pap staat. "PAP!" Roep ik en omhelst hem. Hij tilt me op. Ik leg m'n hoofd op z'n schouders. "Sstt.. het komt goed!" Fluistert pap in m'n oor. "Denkje je?" Vraag ik. "Ik weet het zeker." Fluistert hij en drukt me steviger tegen zich aan. We gaan op een stoel zitten. Ik pak m'n telefoon. 12.50uur. Het voelt of als het 3uur is. Ik gaap en kijk het nieuws. Drie keer raden waar het onderwerp over gaat? Ik zet m'n tel uit. "Ga wat slapen." Zegt pap en wrijft over m'n hoofd. Ik schud m'n hoofd. "Ik kan niet." Fluister ik met tranen in m'n ogen. "Probeer het. " Zegt pap. Ik wil helemaal niet slapen. Straks mis ik iets van mam en dat mag echt niet gebeuren! "Ik maak je meteen wakker al er iets is." Glimlacht pap alsof hij mijn gedachtes kan lezen. Ik knik en ga over denk ik over drie stoelen heen liggen. Ik lig met m'n hoofd op paps schoot. Ik sluit m'n ogen. Even een paar minuten maar slapen. Dat kan toch geen kwaad?

Ik word wakker van allemaal geluid. Waar ben ik? Ik lig op een bed. The hell! "Pap?" Roep ik. Ik lig in een kamer. "Pap!" Roep ik. Ik stap uit bed wat ik iets te snel doe. Ik grijp snel een stang vast en grijp naar m'n voorhoofd. Rustig aan Blue! Mam wilt niet dat ik ook in het ziekenhuis lig. Mam! OMG. Hoelaat is het. Serieus er hangt geen klok? Ik kan echt niet tegen ruimtes waar geen klokken hangen! Ik loop naar de deur en trek het open. Ik word gelijk verblind door het felle licht. Au! Als ik iets beter zie, zie ik allemaal mensen. Ik loop de gang op. Waar is pap? Ik kijk in de wachtkamer. Nope. Geen pap. Waar the hell is hij. Ik loop verder, maar wordt tegengehouden door een kamer. In deze kamer ligt mam. Ik kijk om me heen. Er is niemand die me opmerkt, tenminste geen verpleegsters. Zou ik naar binnen gaan? Ja joh, het is m'n moeder. Ik doe de deur open en sluit het gelijk weer. Ik loop naar mams bed toe. "Hey mam." Zeg ik en geef haar een kus op haar voorhoofd. "Ik ben het Blue Ivy. Je dochter." Glimlach ik en veeg een traan weg. Ze ziet er zo dood uit. Hoe kan dat binnen één avond zo veranderen?! Ik pak een kruk en ga naast haar zitten. "Het komt goed mam. Dat weet ik zeker! Je bent Beyoncé Knowles! Die geeft niet zomaar op." Lach ik. Ze zeggen toch dat je moet praten, want er is een kans dat ze je verstaan? Ik hoop het maar. M'n maag begint te knorren. Ook dat nog. Ik zucht en sta op. "Ik kom zo weer terug mam. Ga even wat eten. Doe niks geks." Grinnik ik en geef haar weer een kus. Ik staat nog even naar mam. Je weet wel wanneer je moet gaan optreden voor het eerst en je bent zo zenuwachtig voor wat er zou gaan gebeuren, dat je diep inademt en je tegen je zelf zegt dat je dit kunt? Nou op dit soort momenten voel ik me echt zo! Ik draai me om en loop naar de deur. Ik pak de hendel. Ik zucht nog een keer diep en trek dan de deur open. Er kijken een paar mensen om. Ik sluit snel weer de deur. "Daar mag je niet in." Zegt een meisje van ongeveer acht. "Hoe weet jij dat nou?" Zeg ik bot. Ze wordt gelijk door haar moeder op schoot getrokken. "Sorry, dat was iets te bot." Zucht ik glimlachend en loop snel weg. Oké, waar in vredesnaam is de eetruimte. Ik loop naar een verpleegster toe. "Mevrouw?" Zeg ik. Ze draait zich om. "Weet u waar de eetzaal is?" Vraag ik. "O ja, dat is hier de trap af, naar links en dan loop je er tegenaan." Zegt ze vriendelijk. Ik bedank haar en loop snel de route. Aangekomen daar, lijkt het wel een dierentuin dat is ontploft. Hoe kom ik hier ooit tussen. Ik kijk naar het eten. Opzich niet verkeerd. O o, dat meen je niet! Je moet gaan betalen, natuurlijk... waarvoor niet in de wereld? Ik zucht en loop weer naar boven. "Blue, daar ben je." Roept pap en komt naar me toe gerend. "Ja, dat kan ik ook naar jou toe roepen." Zeg ik en geef hem een knuffel. M'n maag begint weer te knorren. "Nog niet gegeten?" Vraag pap. Ik knik. Hij grinnikt en pakt m'n hand. We lopen weer naar de eetruimte. Ik schep yoghurt met musli en een beetje jam op. Ik pak jus d' orange en ga naast pap in de rij staan. Pap betaalt. We lopen naar een lege tafel toe. "Waar was je?" Vraag ik en roet alles door elkaar. "Ik was even naar huis. Kijken hoe het met Vaal en Dav ging. Hen me gelijk ook gewassen." Antwoordt hij. O ja, Vaal en Dav! Ik knik en eet verder stilletjes m'n ontbijt.