Ooit komt het goed.. toch?

"012" the truth will always come out

'Sih... Siham er is.. er is iets wat je niet weet.... weer over.. je..jee broers.' Zei Loutfi moeilijk aangezien hij doodgaat van de pijn. Ik kijk Mo en Hafid aan en ze proberen zijn mond te snoeren. 'Zij zijn de reden van dit alles.' Vervolgde Loutfi. Mo en Hafid proberen hem weg te trekken van de auto maar hij verzet zich. Hafid trap tegen zijn been aan waardoor een pijnlijke kreet zijn mond verlaat. 'Ga verder!' Zei Siham terwijl ze richting Mo Hafid en Loutfi liep. 'Siham hij probeert ons kapot te maken niet luisteren ga naar Safouane.' Schreeuwt Mo naar Siham die nog steeds hun kant op loopt. 'Ze zitten in de onderwereld! ZE ZITTEN IN DE DRUGS SIHAM! Samen met je lieve vriendje Anouar! En ook je broertjes!' Mo sloeg Loutfi weer en dit keer zo hard dat hij bewusteloos was. We keken allemaal Siham aan die voor zich uit aan het staren was. Haar ogen die zich steeds meer vulde met tranen, haar gezicht was af te lezen van woede pijn en verdiet. Ze keek ons stuk voor stuk aan. Haar blik zo gebroken en zo kil. Ze kwam gevoelloos over maar dat is ze niet. Het leek alsof er een hele andere Siham stond dan die we kennen.

-------------------------------------------------------

Binnen een aantal seconden lag mijn wereld op zijn kop. Ooit komt het goed toch? We zijn al een weekje verder. Een weekje waarin ik mijn broers niet gezien heb en ook Anouar heb ik niet gezien... Ik ben gebroken. In dit weekje is er ook zoveel gebeurd, ik wil er niet aan terug denken. Ya Allah verlos mij van deze pijn. Ik heb mijn ouders nodig. Ik bel ze sinds de dag dat ze op vakantie gingen nog elke dag. Ze wisten hiervan. ZE WISTEN HET GEWOON. Ze vonden het de taak van de jongens om het mij te vertellen. En Rodayna.. Rodayna wist het ook.

Ik ben als het ware gevlucht. Gevlucht voor de waarheid. Gevlucht voor het leventje dat ik leid. Gevlucht van de leugens die mijn dierbaren mij wijs maken. Gevlucht van mijn familie. Ik vergeet nooit meer wat er gebeurde nadat Loutfi de woorden uitsprak dat mijn broers en Anouar in de onderwereld zitten. En ik maar denken dat we een perfecte familie waren die allemaal halal geld verdiende.

Flashback
Daar sta ik dan. Net te horen gekregen wat mijn broers en broertjes doen. En oh jaa me vriend ook. Het kan niet waar zijn. Zeg me dat het niet waar is. Ik vecht tegen duizenden tranen die elk moment hun vrije loop kunnen nemen. Ik kijk iedereen recht in hun ogen aan. Stuk voor stuk kijk ik ze kill aan. Zonder enige emotie te vertonen, waarom? Omdat ik me leeg voel van binnen. Alsof er een mes van voren recht in me hart is gestoken, ze deden het niet achter me rug om. Nee ze deden het al die tijd recht voor mijn neus.

'Siham..' een bekende stem die toch onbekend klonk in mijn oren. Mijn geliefde Anouar. Daar ging de eerste traan. 'Siham luister naar ons.' Weer een bekende vertrouwde stem die voor mijn gevoel onbekend lijkt. 'Siham praat alsjeblieft tegen ons, laat ons het uitleggen.' Daar brak me hart weer een stukje. De stem van degene waar ik altijd naar toe kon rennen. Degene die me opving sinds kleins af aan. Degene die ik mijn grote broer mocht noemen. Mo. 'Ik wil niks meer met jullie te maken hebben. Als ik naar jullie kijk, zie ik mensen die veel voor me hebben betekend, waarvan ik dacht dat ze altijd het beste met me voor hebben. Dit zie ik niet meer in jullie. Ik herken jullie niet meer terug.'

'Ik hoef helemaal niks meer met ook maar 1 van jullie te maken hebben! Jullie zijn in mijn ogen dood!'

'Je maakt van een mug een olifant Siham doe normaal en luister naar ons.' Ik keek recht in de ogen van Hafid. 'Van een mug een olifant zeg je? Door dit alles had ik bijna niet geleefd! Die dag dat ik beschoten werd vroeg ik me nog af WAAROM IK!!!! Wat heb ik gedaan om zulke mensen boos te maken. EN NU! Nu weet ik dat ik lijd aan jullie problemen! Jullie hebben dit alles veroorzaakt! DIT IS NIET MIJN SCHULD MAAR DIE VAN JULLIE!' Ik pakte mijn tas van de grond en liep weg.

'Siham wacht!!!' Nog zo een vertrouwde stem. Mijn wederhelft, mijn steun en toeverlaat. Rodayna.' Ik draaide me om wat ik maar beter niet had kunnen doen. Want na de woorden die ze uitsprak werd mijn hart vermorzeld. 'Laat ze het uitleggen Siham, laat ons het allemaal uitleggen.' Rodayna wist alles. ALLES! Het verbaasde me eigenlijk niks, ik had het gevoel al dat ze alles wist. Die dag in het ziekenhuis, die dag dat ze helemaal vies me huis in kwam rennen naar de jongens toe. Alles viel op zijn plek. 'Rodayna, zoek het uit. Jullie allemaal!' Zo verliet ik hun. Waar ik heen ga? Ik zou het niet weten. Wat ik wel weet is dat ik ver van hun vandaan wil zijn.

Einde flashback

In dit weekje is er veel gebeurd. Ik heb in hotels overnacht sinds die dag. De ene keer in Utrecht de andere keer in Maastricht en een paar daagjes in Den Haag. Ik ben nu gewoon weer in Amsterdam, maar niet thuis. Ik overnacht nog steeds in hotels. Ik weet ook wel dat de jongens en Rodayna weten waar ik telkens ben. Ze traceren telkens mijn IP-Adres. Maar dat geeft niet ergens wil ik dat ze weten waar ik ben. Zodat ze weten wat ze hebben aangericht.

Marouane en Redouan heb ik sinds die dag op school niet meer gesproken. Ik ga nog wel naar school, anders haal ik het jaar al helemaal niet. Ik kom ook echt iedereen tegen daar wat wel begrijpelijk is aangezien de meeste daar op school zitten. Rodayna een aantal lessen met mij. Safouane en Damyan zitten daar ook op school. Anouar, Mo en Hafid zijn er af en toe in de aula. Ik voel me zo alleen, al heb ik dat zelf gedaan. Ik voel me zo leeg. Ik voel me zo gebroken als ik iemand van hun tegen kom. Het liefst knuffel ik ze, zoals eerst. Maar ik kan het niet over me hart verkrijgen dat te doen. Er is teveel gebeurd. Mijn ouders komen pas over anderhalve maand terug naar Nederland. Anderhalve maand zal ik me nog als het ware schuil houden.

Ik heb alles weer opgepakt, werken, kickboksen en school. Het gaat ondanks de omstandigheden wel goed. Ik probeer me groot te houden. Safouane en Damyan worden binnenkort 18. Ik twijfel nog of ik langs zal gaan dan. Maar dat is iets voor dan. Bij kickboks kom ik vaak Anouar tegen wat ook wel begrijpelijk is omdat hij daar traint. Af en toe zit hij daar gewoon. Voor zich uit te staren, met zijn ogen gevestigd op mij. Ik heb voor een keertje een jongen een kans gegeven en eigenlijk ben ik er nog niet over uit of het de grootste fout van me leven is. In korte tijd ben ik toch van hem gaan houden. Soms glimlacht hij naar me terwijl zijn ogen mij duidelijk maken dat hij ook gebroken is. Het is beter zo.

POV Damyan
'Damyan blijf gewoon een keer zitten!' Ik keek Rodayna boos aan. 'Ze is al een week weg jaa! 1 hele week waarin ze ons tegen komt op school en langs ons loopt alsof ze ons niet kent! Dit is mijn schuld.' 'Dit is jou schuld niet, niemand kon het voorkomen. We hadden vanaf het begin eerlijk tegen haar moeten zijn.' Zuchtte Anouar. 'Als ik niet weg was geweest, als ik was gebleven... dan was dit waarschijnlijk nooit gebeurd.' Verslagen ging ik op de bank zitten met me ogen gericht op de grond. 'Waar was je die dag eigenlijk? Ga je ons dat nog vertellen of hoe zit dat?' Ik keek op in Hafid ze ogen en voor ik wat kon zeggen sprong Safouane op. 'Ewa als we hier als wijven blijven zeuren en praten krijgen we haar al helemaal niet meer terug hoor.' Iedereen knikte en Safouane keek me aan en knikte.

We zijn alweer een halve dag verder en ik ben maar het huis uitgegaan om frisse lucht te scheppen. Mijn telefoon ging af en ik keek erop en zag Vrouwtje staan. Ik drukte weg. ben niet echt in de mood man, en als ik wel zou opnemen zou zij boos ophangen omdat ik droog of kortaf zou doen. Ze weet van de gehele situatie maar ik wil haar er niet bij betrekken. Leef al in shit genoeg man, ga niet me vrouwtje daarin betrekken. Zonder ook maar meer na te denken loop ik richting de auto en rijdt richting het hotel waar Siham verblijft.

Na een klein halfuurtje rijden ben ik er eindelijk, ik loop naar binnen en weet niet of dat wel zo een slimme keuze is. Maar ewaa jaa wat zeggen die tatta's altijd? Niet geschoten altijd mis ofzo toch?

Ik loop door naar de receptie, eerlijk is eerlijk had me zus gelijk terug gehaald als ze in een motel ofzo zou overnachten. Die shit is niks voor haar broer! Het is maar dat dit een luxe hotel is anders.. eey broer had haar echt aan haar hoofddoek naar huis toe getrokken! Geen grappen.

Na lang zeuren gaf de receptioniste eindelijk haar kamer nummer. Daar stond ik dan voor Kamer 219. Ik klopte aan en Siham reageerde er niet op. Wejow ze maakt me helemaal gek. Zometeen is er wat aan de hand. Ik begin als een gek op haar deur te kloppen. Ze deed eindelijk open. Verschrikt kijkt ze me aan en ik haar ook. 'SIHAM! Waarom heb je allemaal schrammen en blauwe plekken op je armen en gezicht? HOE KOMT DIT EN DOOR WIE?!'