Ooit komt het goed.. toch?

"005" Keuzes die je achtervolgen.

Ik kende Anouar dan misschien niet zo lang maar ik wist niet dat hij zo boos kon worden. Ik ontwaakte weer uit me gedachte nadat ik een schot hoorde, en niet kort daarna nog een schot. Het geluid werd minder. Ik besefte me dat ik degene was op wie er werd geschoten. Ik zakte in.. ik zag Anouar naar me toe rennen en zag Mo en Hafid voor me staan en op een hele groep schieten. Damyan en Safouane snelde naar de auto en Rodayna schoot als een gek rond en keek me even aan, haar ogen spraken boekdelen, ze was bang, woedend en gebroken. Anouar tilde me op de auto in en alles werd zwart voor me ogen.
-------------------------------------------------------

Ik werd verward wakker en keek om me heen, ik besefte dat ik in het ziekenhuis lag. Ik herinnerde me alles weer. Me broertjes kwamen dat moment binnen. (Omslag Damyan en Safouane). Damyan keek me geschrokken aan en Safouane riep de rest erbij. 'Eey boys ze is wakker'. Niet veel later kwam iedereen binnen. 'Waar is Rodayna? Ze hebben haar toch niet geraakt he!! Wollah als ze haar wat hebben aangedaan maak ik ze eigenhandig af!' Ik probeerde op te staan en kreeg al snel een steek in me zij en kneep me ogen dicht van de pijn. 'Je moet rusten ga liggen doe geen domme dingen.' Zei mo zo rustig mogelijk terwijl ze me allemaal hielpen met liggen. 'Waar is ze?!' Vroeg ik dit keer wat directer en bozer. 'Ze kon het niet aan om je in deze toestand te zien we hebben haar naar huis gebracht. Papa en mama weten ook dat je hier ligt.' Zei Hafid snel. Mijn lieve ouders pff. Ik doe hun pijn, en dat doet mij pijn. 'Ze kunnen hier niet blijven dat weten jullie, we weten niet met wie we te maken hebben.' 'Ik heb al tickets geboekt voor ze voor morgen naar Marokko, maar ze wouden niet weggaan zolang jij niet wakker zou worden en ook als we niet vertelde wat er was gebeurd.' Zei Mo terwijl hij naar de grond keek. 'Je hebt het ze toch niet verteld? En ze moeten gaan ik ben alweer wakker en er is niks aan de hand!' Wel vroeg ik me af hoelang ik hier al zat ik zag via het raampje dat het avond was. En ik was hier in de nacht heen gebracht. 'Jongens... hoelang lig ik hier eigenlijk al?' Anouar zei zonder enige emotie te tonen 'anderhalve dag' Het kon erger, maar anderhalve dag pff. Tentamens gemist en niet wezen werken ugh. Anouar wou wat zeggen maar hield al snel ze mond. Ik besefte me toen pas dat hij er ook bij was. Serieus ik krijg hem al niet uit me gedachte en dan kom ik hem nog elke dag tegen. 'Wat wou je zeggen Anouar?' 'Nou we weten deels wie hierachter zit en waarom die jou bedreigt...' Mo kijkt hem streng aan dat hij ze mond moet houden terwijl de rest naar de grond kijkt. Even dacht ik aan de oom van Anouar, zou die op me geschoten hebben? Ik weet niet eens wie me heeft geschoten. Ik hoorde de deur open gaan met een knal. Al snel herstelde ik me en iedereen keek snel naar de deur en De jongens deden hun handen snel naar achter op hun pistool voor het geval.. Ik zag een gebroken Rodayna en ze rende op me af. Ze knuffelde me hevig en ik deed het terug. We begonnen als 2 baby's te huilen. 'Laat me nooit alleen! Siham sorry als ik je ooit wat verkeerds heb aangedaan! Ik zou me geen leven kunnen voorstellen zonder jou!' Zei Rodayna nog net verstaanbaar door de tranen heen. 'Ik laat je niet alleen niemand van jullie.' Rodayna liet me los uit de knuffel. De jongens keken naar de grond en Rodayna keek ze stuk voor stuk boos aan. Er heerste een niet al te aangename sfeer in de kamer. Rodayna haar blij spuwde vuur. En ze liep naar een stoel in de kamer. Wat is er gebeurd terwijl ik buiten bewustzijn was?

P.P Rodayna
Ik zat met de jongens en Siham in het ziekenhuis. Ik ben zo boooos op hun. Weet niet of ik ze dit ooit kan vergeven. Ik dacht aan wat er gebeurde die dag.
Flashback

Siham viel op de grond nadat er 2 keer op der was geschoten, ze zakte in. Ik schreeuwde het uit. Me wederhelft beschieten? Don't think so! Ik klikte het geweer in en begon te schieten op de auto die erbij was gekomen. Ik raakte iemand en dat boeide me niet. Ik keek naar Siham die op de grond lag, Anouar tilde der op naar de auto terwijl de jongens en ik als gekke schoten. De oom van Anouar lag op de grond. Die werd door een van de mannen bewusteloos geslagen. 'Ik heb je gewaarschuwd ons niet te verraden! Je zult boeten hiervoor!' En na die woorden werd hij met de achterkant van het pistool k.o op de grond geslagen. Ze sleepte hem mee. 'Rodayna loop naar de auto!' Schreeuwde mo naar me. We schoten nog steeds op de mannen, ze schoten terug maar raakte ons niet. Mo raakte 1 op de weg naar de auto. We liepen achteruit en bleven schieten. Damyan reed Hafid deed de deuren open terwijl we hem dekking gaven en bleven schieten. We stapte in en reden roekeloos weg. 'IK MAAK ZE AF! Anou, Hafid jullie herkende ze ook toch of niet?' De jongens knikte, ik vocht tegen me tranen. Anouar keek Siham aan die hij op ze schoot heeft gelegd en der benen nam ik om mijn schoot. Hij was verdrietig, heel verdrietig. Ze blik veranderde naar een boze blik. 'Ik maak ze af Mo, ik maak ze 1 voor 1 dood met handen!' Damyan sloeg boos op ze stuur ' IK ZEI TOCH GEEN DEALS SLUITEN MET HUN IK ZOU TOCH NOG ONDERZOEKEN WIE HET WAREN!' Hafid keek naar achter en besefte dat ik er ook nog was. 'Saf we praten hier later over a drerries' en probeerde zo onopgemerkt mogelijk te laten merken aan hun dat ik er ook bij zat. Dat was de druppel ik moet weten wat er speelt. 'JULLIE GAAN MIJ NU VERTELLEN WAT ER IS! Wat denken jullie wel niet? Jullie weten wie het zijn en laten dit  zo ver komen!!! JULLIE ZIJN TOCH ZOGENAAMDE ZAKENMANNETJES HE! DIE MANNEN VAN NET ZAGEN ER NIET UIT ALS 'ZAKENMANNEN'!!!!!! Mijn wederhelft ligt hier bewusteloos ik voel een zwakke pols en dat is allemaal jullie schuld!' Me tranen namen de vrije loop. De rest van de weg was het stil. Af en toe hoorde je Mo schelden in zichzelf. We kwamen aan bij het ziekenhuis, ze moest gelijk geopereerd worden. Onze ouders werden ingelicht al zei Mo tegen ze dat het niet hoefte dat dit 1 en al familie was. Ze weigerde en belde alsnog. We zaten als enige in de wachtkamer. We hoorde een piep uit de operatiekamer komen en allerlei doktoren erheen rennen. 'NEEE IK GA ERHEEN NEEE DIT MAG NIET' ik duwde iedereen die in de weg kwam hardhandig weg. Ik keek naar het kleine schermpje dat mijn gebroken hart in duizenden stukken liet vallen. Een rechte lijn. Ik hefte mijn hoofd en handen'Ya Allah neem haar niet van me af, ya Allah u bent de meest barmhartige! Help ons hier doorheen. Ya Allah doe ons dit niet aan! Ya Allah sta mijn nichtje Siham El(....) bij. De jongens kregen tranen in hun ogen. De doktoren schreeuwde 'ze is weer bij!' 'jullie mogen hier niet komen, zouden jullie alsjeblieft buiten de deuren kunnen wachten'. We luisterde en gingen de wachtkamer weer in. 'Ya Allah dank u wel, Ya Allah ik dank u voor al het goede in mijn leven! Ya Allah ik dank u voor het verhoren van mijn gebeden al zondig ik zoveel! Alhamdullilah' ik keek de jongens aan, en believe me me blik was niet al te blij. 'Jullie gaan mij nu vertellen wat dit allemaal is!' 'Rodayna we kunnen dat niet' zei Safouane zonder me ook maar 1 blik te gunnen. 'Ooh kunnen jullie dat niet? Weten jullie wat niet had gekund, je zusje terughalen als dat echt haar laatste adem was geweest net! Dat is wat je niet zou kunnen! Maar je k*nker bek nu opentrekken kan wel! En dat is ook wat jullie gaan doen.' Ze schrokken en keken elkaar aan en knikte van we vertellen het. Mo keek me met rood gehuilde ogen aan en nam het woord. 'We.. ehhh... zitten in de drugshandel... en uhh.. laatst wouden die mannen van net een grote bestelling plaatsen. 1 van hun zit bij jullie op school. Loutfi.. en hij zit hier ook blijkbaar achter. Hij probeert de familie uit elkaar te halen. We hebben dit nooit gewild Rodayna wollah, we proberen er al heel lang uit te komen. Day bedrijf van ons nu is ook een echt bedrijf en dat van de drugs is tussendoor maar heeft niks te maken met het bedrijf dat we nu hebben. Damyan zou onderzoeken wie deze mensen waren. Maar dit zou onze laatste deal zijn en dan zouden we met alles stoppen. Dus we dachten we doen het gewoon zonder onderzoek. Dat zou te lang duren. Ze zeggen dat we ze genaaid hebben omdat niemand van hun wou kopen. En wouden alles houden maar wel hun geld terug. Daar gingen we natuurlijk niet mee akkoord. En ja de rest heb je zelf gezien.' Ik wist niet wat ik moest zeggen. 'Ik wil jullie nooit meer zien! En heel de familie is trots op jullie? Laat me niet lachen.. jullie houden ons allemaal voor de gek met jullie zogenaamde succesvolle bedrijven. Dat 2de bedrijf dat zou komen he, zou dat ook met drugs te maken hebben. Want jaa ik merk dat jullie aan 'grote bestellingen' doen he dat heb je niet in je kamer zitten.' Ik liep weg. Damyan schreeuwt voor ik bij de deur aankom 'Rodayna doe niet zo we zijn familie!' ' Familie laat familie niet stikken, en al helemaal niet in gevaar komen. En last time i checked... is drugs gevaar voor iedereen in je omgeving of je die nou wel of niet lief hebt' en ik liep naar huis.
Einde flashback

Ik liet een traan vallen en snel veeg ik hem weg in de hoop dat Siham niks heeft gezien. Helaas ik was al te laat ze zag het.