HR#2: TORN INTO PIECES

Chapter Twelve

Kasalukuyan siyang nagluluto ng almusal niya nang may kumatok. Wala siyang inaasahang bisita, nagtataka mana y binuksan niya ang pinto.

"So you're really back"

Sandali siyang natgilan pero kaagad ding nakabawi mula sa pagkabigla. What is he doing ehre? Paano nito nalamang dito siya nags-stay? Fuck.

Ang lalaking ilang araw na niyang iniiwasang makita ay ngayo'y nakatayo sa harap niya.

"Excuse me?" she need to pretend. Ayaw niyang magtagal pa ito doon.

Nakita niya ang pagdaan ng sakit sa mga mata nito.

"Kung wala kang importanteng sasabihin ay makakaalis kana mister" mataray na sabi niya at isinara ang pinto pero kaagad nitong naiharang ang isa nito kamay dahilan para maipit iyon.

Oh shit.

"What the hell?" Sigaw niya. Ano bang trip ng isang to?

"Lets talk" nakangiwing sbai nito

"Wala tayong dapat pagusapan!"

"Meron"

umako ang isa niyang kilay, Meron? Ang kapal namna ng mukha nitong magpakita sakana!

"I don't think so" She sighed. Mukhang magmamatigas ito kaya wala na rin siyang magagawa. Isinara niya ang pinto ng hotel room niya.

"Follow me" Nagpatiuna na siya sa loob ng elevator. Wala siyang balak na papasukin ito sa hotel room niya kaya mabuti pang sa rooftop nalang sila magusap kesa sa labas ng unit.

"Now talk" Sabi niya pagdating pa lang nila sa rooftop.

"How are you?"

Naiinis na hinarap niya ito, "Yun lang naman pala ang sasabihin mo hindi mo pa sinabi kanina!"

Napayuko ito, "Im sorry"

"Sorry for what?" she can't help but to sund so sarcastic. Napakarami nitong atraso sakanya.

"Im sorry .." ulit nito habang nakayuko.

Nakakarindi! "Sorry? Oh, o nga pala. May atraso ka nga pala sakin, You fool me, You left me, you hurt, you make me feel so stupid for loving you so para saan ang sorry nayan? C'mon its been a years nakamove on nako kaya ikaw din" sarkastikong sabe niya. Kita niyang natigilan ito.

"I'm sorry for everything" He sincerely said.

Hindi na mababago pa ng sorry nito ang lahat ng sakit na naramdaman ko ng iwan niya ko. Huminga siya ng malalim upang kalmahin ang sarili. Walang mangyayari kung magpapaka tigre siya.

"Why did you always sleep infront of my house?" i ask. Titig na titig siya dito, gusto niyang malaman ang magging reksyon nito. Nabigla ito marahil ay dahil hindi nito inaasahan na alam niya ang tungkol dun. "Lolay told me the other day, yung matandang nakatira sa tapat ng bahay ko" 

"Waiting for you"