HR#2: TORN INTO PIECES

Chapter Twenty

"Anong pakulo to?" Kunot-noong tanong ko sakanya. 

Sinundo kase siya ng binata sa Hotel kanina dahil may pupuntahan daw silang importanteng lugar. At ito nga, dinala siya nito sa may gilid ng bangin. 

He sighed. "For the past years, i've never stoped loving you .."

I stiffened. Hindi niya naman kase expected na magbubukas ito ng topic tungkol sa nakaraan. 

"Triple ang sakit sakin sa tuwing nakikita kitang umiiyak ng dahil sa kagaguhan ko. Kung sana ... kung sana hindi ko pinasok ang magulong mundong iyon, magkakahiwalay kaya tayo? Kasal na din kaya tayo ngayon? Masaya at may makukulit na mga anak?" He chuckled.

Hindi niya maiwasang mapatitig rito, he seems so seriously hurt at hindi niya maintindihan kung bakit pero parang nasasaktan siya na nakikitang nasasaktan ito.

Why? Diba dapat ako ang mas nasasaktan sa mga oras na to? Pero bakit kung titignan ay siya ang mas dumanas ng hirap at sakit? 

All those years, sarili ko lang ba ang inisip ko? Hindi man lang ba pumasok sa isip ko na baka ... baka napipilitan lang siya? Na nasasaktan din siya? Mashado akong nabulagan sa galit at sakit. Hindi ko man lang naisip ang mga posibilidad na dahilan nito.

Yeah, he said those hurtful words but i should be the one who will know first. Mas kilala niya ito kesa sa ibang tao kaya dapat alam niya kung kailan ito nagsasabi ng totoo at hindi !

"I know its sounds creepy but i hired someone who will watch you kahit nasa malayo kana. I wan to secure your safety --"

"Your a coward. Stupid. Bastard. Asshole. M-moron ... L-lahat na ata ng pwedeng itawag na masasakit eh nasayo na. Napaka selfish mo! Bakit ba kaligtasan ko lang ang iniisip mo? Pano naman ang kaligayahan ko? Ang feelings ko? Ang Nararamdaman mo? Sa sobrang selfish mo eh pati ata lahat ng sakit na narraamdaman ko eh gusto mo naring akuin!" I hissed, i cant stop my tears. Hilam na siya sa luha pero wala siyang pake.

"Because i love you damn much to the point that i can gave up even my life for you"