Trouble Ψ Wildest Dreams //DÜZENLENİYOR

Chapter 12

♡BÖLÜM 13: 'I'm Harry and you are someone useless."

Bölüm şarkısı: Heart Attack- Demi Lovato
_________________________________~

Ne denebilirdi ya da ne düşünülebilirdi ki, eski ve unutma yolunda adım adım ilerlediğiniz eski sevgiliniz size ve karşınızdaki kişiye -özellikle erkekse- sert bir biçimde bakıyorsa?

Harry'nin gözleri ben ve Edgar üzerinde gelip giderken, normalde olsa kıskanıyor diyebilirdim ancak o çoktan tüm olanları unuttuğu ve bana aşık olmadığı için bunu söylemem oldukça gereksiz bir yargı olurdu.  Sadece şaşırmış olmalıydı. Eh, tabii. Onu unutamadığını falan düşünüyor olmalıydı. Bu kadar çabuk arkadaş edindiğime şaşırmıştı. Ama o artık eski saf kızı unutmalıydı.

Edgar da farketmişti bu durumu ve anlam veremiyordu. Yine de aklında Harry ve benim geçmişim olabileceğine dair fikirler belirmiş olmalıydı. Harry adımlarını bize doğru yönlendirmişti ve yüzüne iğreti bir gülüş takmıştı. 

Bizim masamızın tam önünde durdu. Koyu pembe dudaklarını araladı, ve aramızda bir konuşma başlattı.

"Merhaba Taylor. Ve..."

"Edgar." Diye tamamladı Edgar onu. Ancak Harry oldukça kaba bir davranışta bulundu ve:

"Demek öyle. Ben Harry -ki biliyorsundur- ve sen gereksiz kişi...Neyse işim seninle değil Ed."

Edgar bozulmuştu ancak belli etmemeye çalışıyordu. Adını kısaltmasından hoşlanmamıştı ancak belli etmiyordu bunu da. Ancak ben oldukça tepkiliydim .

"Aslına bakarsanız Bay Styles. O gereksiz değil, benim için oldukça önemli biri. Ve işinizin benimle olması, onun önemsiz olduğunu göstermiyor."

Bozulma sırası bu sefer Harry'de gibi duruyordu. Yeşil gözleri kararmıştı , dişlerinin arasından tısladı. "10 dakika içinde odamda ol."

Ona gözlerimi devirdim. Zaten sonra gitti. Edgar bana minnettar bir şekilde bakıyordu.

"Bunu yapmana gerek yoktu Alison. Çok teşekkür ederim. "

Ona içten bir gülümseme verdim. Bu çocuğu seviyordum. Arkadaşca.

Masadan kalktım ve yavaş yavaş Harry'nin odasına gittim. Sade kapının önünde durdum ve kapıyı çaldım. Gir komutu gelince içeri girdim. Kapıyı arkamdan kapattım. 

"Seni dinliyorum."

"Bir proje. Şirketin tanıtım projesi. Ve sen şarkı söyleyeceksin. Oldukça açık, ha?"

Gözlerimi devirdim. Bu kadar kaba olmak zorunda değildi. Yıllar onu daha da kaba yapmıştı.

"Evet, aptal değilim."

Ellerini yumruk yaptığını ve sinirden deliye döndüğünü görebiliyordum. Onu sinirli bir biçimde görmek beni mutlu ediyordu.

"Çıkabilirsin. Git ve şarkına karar ver."

Yine sesi oldukça otoriter ve sert çıkmıştı. Her zamanki Harry işte. Ya da düzeltmeme izin verin, üç yıl sonraki Harry işte!

Kendimi odasından dışarı attım ve az önce Edgar ile bulunduğumuz ses kayıt odasına gittim. Kapıyı araladım ve zıplayan bir top gördüm. Minik bir toptu. Ve tamamen açıp içeri girdiğimde ise, Edgar sandalyeye oturmuştu ve elindeki topu duvarda sektiriyordu. Oldukça düşünceliydi. Ne olduğunu çözemiyordum. Ona seslenmeden başka bir sandalyeye oturdum. Belki ona bir hey diyebilirdim ancak, düşüncelerini bozmak istemedim. O seninkileri bölüyor ama! Diye haykırdı iç ses denilen klişe şey. Klişeyim çünkü çok tercih ediliyorum. Evet, bu da iç ses oluyordu galiba.