Please... Be Careful #MGWLL. (LL=LoveLetter)

Σ'αγαπώ!

Γεια σου Μάρκο!

Υπό άλλες συνθήκες θα έπρεπε να γράφω διαφορετικά. Αλλά δεν θα το κάνω. Με ξέρεις και σε ξέρω. Μπορεί να μην ήμαστε φίλοι, μα δεν ήμαστε και άγνωστοι.

Κάθε μέρα σε βλέπω να σερβίρεις τους καφέδες. Να χαμογελάς στα άπειρα κοριτσάκια, που μόνο για εσένα πηγαίνουν στην καφετέρια, να δέχεσαι τα άπειρα κομπλιμέντα και απλά να χτενίζεις ντροπαλά την φράντζα σου σαν απάντηση. Γιατί έτσι είσαι. Γιατί πάντα έτσι ήσουν.

Ένας σωστός άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του δεν μπορεί να είναι καλός με όλους, μα εσύ ξέρεις να παίζεις άνετα με την γραμμή του ψεύτικου και του αληθινού.

Ένα απλό «γεια» και να ρωτήσω τα νέα σου μου είναι αρκετά για να φτιάξει η μέρα μου. Μετά απλά μένω να σε παρατηρώ και να σε μαθαίνω. Ναι, μαθαίνω πολλά με το να σε παρατηρώ. Κλέβω τις κινήσεις σου και τις υιοθετώ στο σώμα μου. Γελάω κρυφά με τα αστεία που λες με κάποιους φίλους σου, απαντάω σιγανά στις ερωτήσεις πριν προλάβεις να μιλήσεις εσύ και το αστείο(;) πέφτω μέσα. Έτσι νιώθω να σε γνωρίζω λίγο παραπάνω από όσο μου έχεις επιτρέψει.

Μα όταν με κοιτάς και συναντούνται τα βλέμματα μας νιώθω σαν αγρίμι που είναι κλειδωμένο στο κλουβί του. Δεν ξέρω πως αλλιώς να το εξηγήσω και όσο και να προσπαθήσω δεν θα τα καταφέρω.

Δεν έχω τολμήσει να σου το πω. Ή μάλλον τόλμησα μια φορά, αλλά ένιωσα πως σε έπιασε νευρικότητα. Ναι τότε που προσπάθησα να σου ανοίξω την καρδιά μου και σου έπεσε το φλιτζάνι από το χέρι. Θυμάσαι; Από τότε που άρχισες να απομακρύνεσαι υποσυνείδητα. Αλλά πρέπει... πρέπει να στο πω. Και νομίζω πως ήρθε η ώρα.

Νιώθω πως σε αγαπάω Μάρκο. Νιώθω πως σε αγαπάω κάθε μέρα και περισσότερο.

Μην ρωτήσεις ούτε το γιατί, ούτε το πώς. Μήνες τώρα προσπαθώ να το καταλάβω ακόμα και εγώ. Είναι αυτή η ντροπαλότητα σου; Είναι αυτό το χαμόγελο σου που σκορπίζεις με τόση άνεση; Αυτό το πάθος σου να μείνουν ευχαριστημένοι όλοι, λες και είναι δικό σου το μαγαζί; Δεν ξέρω. Ομολογώ πως δεν ξέρω!

Μα πες μου όμως. Πες μου πως το καταφέρνεις; Πως έχεις καταφέρει να μην μπορώ να σκεφτώ τίποτα άλλο εκτός από εσένα; Πως γίνετε να με έχεις κάνει να ξυπνάω κάθε πρωί και να θέλω να τρέξω στην καφετέρια για να πιω τον πρωινό καφέ μου από τα χεράκια σου; Πως έχεις καταφέρει μια 22 χρονών κοπέλα να φέρεται και να σκέφτεται σαν 15χρονη. Πως;

Να τρελαίνομαι στην σκέψη πως θα ανήκεις αλλού και συγχρόνως να φοβάμαι να σου μιλήσω. Να θέλω να τρέξω στην αγκαλιά σου μόλις σε εντοπίζω στο οπτικό μου πεδίο, μα πρέπει να κρατήσω και μια απόσταση.

Με θλίβει το γεγονός πως μόνο στα πιο τρελά μου όνειρα μου λες αυτό που θέλω να ακούσω. Ξέρω πως δεν θα το πεις και πιθανότατα τσάμπα να ελπίζω και να το αναζητάω στο βλέμμα σου.

Ίσως να ήμουν και εγώ ένα από αυτά τα κοριτσάκια που συναντάς καθημερινά. Ίσως να είμαι ακόμα.

Και να, τώρα που σου γράφω νιώθω την καρδιά μου να πάλετε με άγνωστη έως τώρα μανία. Ακόμα και τώρα που κάθομαι στο γνωστό τραπεζάκι πίσω από την πόρτα απέναντι από το μπαρ. Εκείνο το τραπεζάκι με το μικρό γρατζούνισμα στο πλάι. Με τις δυο καρέκλες και το μικρό μπαμπού. Το καλύτερο σημείο του μαγαζιού για να σε αγναντεύω χωρίς να καταλάβεις πολλά. Τώρα που με δυσκολία σηκώνω την πένα μου για να συνεχίσω. Το χαρτί έχει γίνει μούσκεμα. Τα δάκρυα μου πέφτουν και εγώ προσπαθώ, όχι να τα συγκρατήσω αλλά να τα αφήσω να χυθούν χωρίς να καταλάβει κανείς τίποτα. Δεν θέλω κανέναν να σταματήσει τα καρδιοχτύπια μου, που με βοηθάνε να σου τα βγάλω όλα στο χαρτί. Αυτά τα μικρά συρσίματα και αυτήν την ανακατωσούρα στο στομάχι.

Σε κοιτάζω και οι λέξεις βγαίνουν αυθόρμητα. Αλλά και να μην σε έβλεπα, αρκούσε να κλείσω τα βλέφαρα μου για να σε δω. Ένα ρίγος με διαπερνάει και θα ορκιζόμουν πως νιώθω τα μάτια σου πάνω μου. Μα αυτήν την φορά δεν θα γυρίσω. Δεν έχω το θάρρος να κοιτάξω τα μάτια σου.

Μιας και τα είπα όλα σχεδόν, τώρα πρέπει να βρω το θάρρος να σου πω και το αντίο.

Ναι Μάρκο πρέπει να το κάνω αυτό. Θα ήταν ανώφελο να περιμένω πως θα γίνει κάτι μετά από αυτό το γράμμα. Δεν είναι γραφτό και το ξέρω. Ούτε τυφλή είμαι, ούτε ονειροπόλα. Δεν θα σε κατηγορήσω για κάτι. Ξέρεις τι σου αναλογεί.

Ξέρω και εγώ όμως πως μόλις διαβάσεις αυτό το γράμμα όλα θα αλλάξουν. Δεν είσαι υποχρεωμένος να μου πεις πως είμαι υπέροχη και ξεχωριστή.

Αντίο Μάρκο και να προσέχεις. Μόνο αυτό μου αρκεί! Σ'αγαπω!

Σελήνη