The Hunter's Daughter 2

hoofdstuk 5: Ik word achterna gezeten door Spiderman, eh Spiderwoman

Joe’s  pov

Joe had het idee alsof hij ging overgeven toen hij de spinnen over het lichaam van de vrouw zag kruipen en krioelen. Zijn instinct zei ‘RENNEN!’ maar Atalanta zag er zo kalm uit dus bleef hij bibberig naast haar staan.

‘Eh… Weet u misschien waar we eten kunnen halen?’ vroeg Atalanta alsof er niets aan de hand was.

‘Oh natuurlijk lieverd, kom maar binnen!’ De vrouw glimlachte vriendelijk en gebaarde hen binnen te komen. Atalanta liep naar de deur maar Joe hield haar tegen en fluisterde in haar oor. ‘Die vrouw is niet te vertrouwen! Zie je die littekens? En die spinnen! Dat kan nooit goed zijn…’

‘Oh kom op Joe. Ze wil ons alleen maar wat eten geven. Ik sterf van de honger. En wat kan zo’n vrouw ons nou aandoen?’ Ze trok hem mee naar binnen, de winkel in. De vrouw, Char, had twee blikjes cola voor hen geopend en op een klein tafeltje met stoelen er omheen gezet. De winkel zag er uit als iedere andere wolwinkel en Joe begon al wat te kalmeren.

‘Zo, waarom zijn jullie eigenlijk op dit eiland?’ vroeg Char onschuldig.

‘We zoeken Atlantis!’ zei Atalanta die haar blikje cola al op had. Joe vertrouwde het niet en deed dus maar net alsof hij dronk.

‘At!’ zei hij verontwaardigd. ‘Niet iedereen hoeft het te weten!’

Atalanta haalde onverschillig haar schouders op en bestudeerde de winkel.

‘Ben je geïnteresseerd in weven meisje? Zal ik jullie eens een rondleiding geven?’ Char stond op en liep naar de eerste kast terwijl Joe en Atalanta haar volgden. De kast stond vol met allerlei bollen wol en ze haalde een paarse eruit.

‘Kijk, als je iemand met deze wol vastbind, zal hij niet meer loskomen!’ ze liet de bol even aan hen zien en Joe slikte ongemakkelijk. De vrouw pakte een andere bol, een gouden. ‘Met deze hier kan je iemand in no-time laten stikken! Oh, en deze,’ ze pakte nu een groene slijmerige. ‘kan ’s nachts ongemerkt een huis binnensluipen en dan van alles pakken. Hij kan zo je mond in sluipen en dan je vermoorden in je slaap! Geweldig hè?’ Er kroop een spin over de arm van de vrouw en een groene slijmerige draad zwiepte naar buiten als een tong en trok de spin de groene bol in. Misschien was het verbeelding maar Joe dacht dat hij de bol wol hoorde slikken.

‘Eh… Atalanta… Volgens mij wachten de andere op ons…’ Wist hij uit te brengen en Char keek naar hem. Haar gezicht vertrok.

‘Oh… Jij bent er een van Athena…’ Haar ogen schoten even vuur en ze zei zijn moeders naam alsof het iets vreselijk goors was.

‘Je hebt zeker last van… Arachnofobie…’ Dit laatste zei ze met een vreselijke glimlach. Die naam… Arachnofobie… Char… Arachne…

‘U bent Arachne!’ zei hij ontzet. Atalanta draaide zich om naar de vrouw en keek haar nu ook met ontzetting aan.

‘Goed geraden jongen. Inderdaad.’ Haar tanden leken nu wel kaken en haar groene ogen glinsterden zwart. ‘Jouw vervloekte moeder heeft mij in een spin veranderd…’

‘Omdat u haar beledigde en u uzelf ophing!’ zei Joe verontwaardigd.

‘Oh het is ook altijd hetzelfde liedje!’ zuchtte Arachne. ‘Na al die duizenden jaren veranderen al die verhaaltjes. Meestal blijft de kern wel hetzelfde maar dingen eindigen altijd in het voordeel van de goden.’

‘Dat is niet waar!’ riep Joe uit. Hij keek de gemene spinnenvrouw kwaad aan.

‘En waarom zou jij opkomen voor je moeder?’ vroeg ze, alsof ze zijn gedachten kon lezen. ‘Goden laten hun kinderen altijd in de steek. Ik was eens de beste weefster van heel Griekenland. Beter dan je moeder zelfs! Maar ja, dat kon ze natuurlijk niet uitstaan en toen ik haar uitdaagde veranderde ze me in een spin.’