The Hunter's Daughter 2

hoofdstuk 9: Eliana vertelt mijn levensverhaal

We gingen richting het oosten, door de bossen en bergen. We rustten ’s nachts uit en reisden verder overdag. Des te oostelijker we gingen, des te warmer het werd. De nachten waren niet koud en daar was ik dankbaar om, want ik wist dat mijn team humeurig werd na een slechte nachtrust (met name Jazz).

Er gebeurde eigenlijk niet erg veel in de dagen nadat we ontsnapt waren aan de Amazones. Wel hoorde ik elke nacht Livia in haar slaap huilen, waarschijnlijk om de man die zich voor ons opgeofferd had. Natuurlijk had ik dat ook niet leuk gevonden, maar als je halfgod was moest je met veel doden leven. Telkens herhaalde ze dezelfde woorden: ‘Papa nee… Niet doodgaan… Niet doden… Het spijt me… Beloof…’

Jazz praatte vaak in zijn slaap. Meestal in een vreemde taal die ik niet kende. Ik vroeg me vaak af waar hij het over had.

Ik liep door het bos met Eliana naast me. ‘Ik verveel me!’ Zei ik zeurderig. ‘Er is al sinds dagen niets meer gebeurd!’

Eliana zuchtte. ‘Zal ik een verhaal vertellen?’

‘Ja!’ Zei ik gretig en ze lachte op een vreemde manier, alsof ze een plannetje aan het smeden was of een geheim had.

‘Ken je het verhaal van Atalanta?’

‘Het verhaal van wie?’

‘Het verhaal van Atalanta!’

‘Tuurlijk ken ik mijn eigen levensverhaal.’ Zei ik . Maar Eliana schudde lachend haar hoofd. ‘Neehee, niet jouw verhaal, maar dat van Atalanta!’

‘Bring it on Eliana.’ Zei ik verveeld.

‘Nou, Atalanta was de dochter van een koning die liever een zoon had gehad. Hij was zo teleurgesteld dat…’

‘Ho wacht!’ Onderbrak ik haar. ‘Atalanta was geen halfgod?’

‘Nope,’ Zei Eliana. ‘Atalanta was nog maar een baby toen haar vader haar in de bergen te vondeling legde. Maar Artemis had medelijden met de arme baby en…’

‘Heeft mijn moeder me vernoemd naar een stomme baby waar ze medelijden mee had? Hahaha, hoe ironisch, ze had wel tijd voor een of ander kind dat in de bergen werd gedumpt maar niet voor haar eigen dochter? Lekker hoor ma!’

‘Stil nou!’ Zei Eliana geïrriteerd. Ik hield mijn mond en ze ging verder. ‘Waarschijnlijk werd die baby naar jou vernoemd en niet jij naar die baby want jij werd eerder geboren.’

Dit liet ik even tot me door dringen en ik bedacht me dat ze gelijk had. Ik kreeg nog steeds de kriebels van het idee dat ik werd geboren voor de kleurentelevisie uitgevonden was.

‘Maar ik ga verder. Artemis kreeg medelijden met Atalanta en stuurde een beer op haar af.’

‘Nou hoe medelevend!’ Zei ik weer. ‘Artemis laat Atalanta afmaken door een beer.’  

Eliana zuchtte. ‘Als je nu niet je mond houd ga ik niet verder hoor!’

‘Oké Tolkien! Vertel verder over hoe Atalanta de Pithos van Pandora in de doemberg moest mikken.’

‘Grappig hoor. Maar die beer kwam helemaal niet om Atalanta af te maken maar om haar op te voeden.’

Ik kon het niet helpen maar ik barste in lachen uit (dat heb ik altijd op de meest vreemde momenten…)

‘Oké ik stop met vertellen!’

Meteen hield ik op met lachen en Eliana rolde met haar ogen. ‘De beer voedde Atalanta op totdat een groepje jagers haar vond. Ze noemden haar Atalanta en namen haar mee naar hun huis. Daar leerden ze haar hoe ze moest jagen en al snel was ze beter dan alle jagers bij elkaar. Waar ze ook erg goed in was, was hardlopen.’

‘Yeah, Olympisch kampioen 534 voor Christus.’

‘Stil! In ieder geval, Atalanta bood zich aan om mee te gaan op zoek naar het Gulden Vlies. Maar Jason wou het niet omdat ze een vrouw was. Atalanta was kwaad, niet omdat ze niet mee mocht maar omdat ze een vrouw was.’

‘Hoera, mijn naamgenoot was een travestiet.’ Zei ik vreugdeloos. Natuurlijk had ik heel veel lessen Mythologie gehad van Aiolos, maar om een of andere reden had hij altijd het verhaal van Atalanta vermeden. Nu wist ik waarom.

‘Nee ze was geen travestiet.’ Zei Eliana die zich er inmiddels bij neergelegd had dat ik haar bij elke zin in de rede viel. ‘Maar ze was wel kwaad. Daarom versloeg ze Peleus, nadat ze teruggekeerd waren van hun queeste voor het Gulden Vlies. Iedereen was beschaamd dat een vrouw gewonnen had van de beste man en…’

‘Feminisme! Was Atalanta geen amazone?’

‘Nee! Maar vanaf dat moment werd ze geaccepteerd. De enige die dat nog niet gedaan had was haar vader. Toen versloeg ze het Zwijn en ze nam zijn huid mee terug. Die liet ze aan haar vader zien en toen accepteerde hij haar als zijn dochter.’

‘Wat lief van pappie!’

‘Hij wou alleen nog dat ze ging trouwen. Atalanta had daar echter helemaal geen zin in en besloot toen dat degene die haar kon verslaan met hardlopen haar mocht trouwen. Als je verloor…’

‘Off with your head.’ Maakte ik de zin af en ik knakte mijn hoofd. Eliana knikte. ‘Er was alleen één man die hulp vroeg aan Aphrodite. Hippomenes. Hij kreeg drie gouden appels van de godin van de liefde. Hij moest ze naar Atalanta gooien wanneer ze hun wedstrijd deden. Atalanta zou ze zo mooi vinden dat ze ze wel moest oppakken en Hippomenes kreeg een voorsprong. Uiteindelijk won hij en ze trouwden. Er was maar een ding dat hij vergeten had. Tijdens de offerdagen van Aphrodite vergat hij haar een offer te brengen. Aphrodite was woedend en zorgde er voor dat Hippomenes en Atalanta… Eh… Nou ja, er was dus een tempel van Zeus en… En daar bedreven ze de liefde.’

‘Hahahaha!’ Zoals gewoonlijk lag ik weer helemaal dubbel. Hoe Eliana ‘Bedreven ze de liefde’ had gezegd klonk het super grappig. Ze was helemaal rood geworden.

‘En toen?’ Vroeg ik tussen mijn gelach door.

‘Zeus veranderde ze in leeuwen zodat ze dat niet nog een keer konden doen.’

‘Hahahaha!’ Inmiddels rolde ik zowat over de grond van het lachen en Joe en Livia keken me raar aan. Ik wuifde ze weg en stond pas weer op toen mijn lachbui over was.

Eliana zuchtte diep en liep toen naar Elian toe. Ik dacht weer aan de voorspelling van Rachel.

Vind ieder van hen zijn aard.

Ik hoopte maar dat dit niet mijn aard was…

Toen we eindelijk een pauze namen nam ik de eerste wacht op me en haalde ik mijn dolk tevoorschijn. Ik poetste hem op met mijn mouw en keek er toen in. Mijn zilvergrijze ogen schitterden in het blad. Ik hield mijn pols naast de dolk. Iedereen die op dat moment zou meekijken zou zeggen dat ik in een emo bui was en ik mijn pols door ging snijden. Maar niemand keek en ik vergeleek mijn armband met de dolk. Ja, ze waren beide zilver, maar verder was er geen enkele overeenkomst. De armband was door mijn vader gemaakt, dat was zeker. Maar de dolk niet want Eliana had er ook zo een.

Ik vroeg me af wat het allemaal te betekenen had. Maar één ding wist ik zeker, ik had zin om er een monster mee door te hakken. Zal je net hebben dat er inderdaad eentje achter een boom naar me zat te gluren…