Play Him Dirty

Hoofdstuk 1 - Twaalf Procent

Zondag 8 januari 2017, 10:48

Ik schrik wakker als ik voel dat ik door elkaar word geschud, ik sper mijn ogen open maar mijn zicht wordt belemmerd door een grote bos krullen. "Word wakker alsjeblieft." Hoor ik een meisjesstem jammeren, ze hangt boven mij en haar krullen kietelen mijn gezicht terwijl ze mij nog steeds wakker probeert te schudden.

"Je kan nu wel stoppen met mij door elkaar te rammen." Laat ik haar op een slaperige toon weten, ze haalt opgelucht adem en laat mij eindelijk los. Ik voel mij behoorlijk slap en het liefst zou ik weer gaan slapen maar met alle kracht die ik heb hijs ik mezelf toch op en ga zitten. Als ik om mij heen kijk gaan er opnieuw alarmsignalen af. Dit is mijn kamer niet en dit is Kirsten haar kamer niet.

Waar the hell ben ik?

Angst giert door mijn lichaam terwijl ik rustig en alert probeer te blijven. Ik kijk om mij heen en zie alleen maar vier witte muren, mijn ogen worden groter wanneer ik een ander meisje op de grond zie liggen. Haar golvend bruine haren liggen uitgewaaierd over de vloer, ik deins achteruit en leun tegen een van de witte muren aan.

"Waar ben ik?" Sis ik als ik naar het meisje kijk met een enorme bos zwarte krullen, nu kan ik ook haar gezicht zien. Op de zijkant van haar voorhoofd heeft ze een open wonde wat mij meteen schrik doet krijgen. Ze haalt haar schouders op.

"Ik weet het niet, het enige wat ik weet is dat we allemaal dood gaan." Vertelt ze op een dramatische toon, ik slik als ze die woorden uitspreekt en laat ze kort tot mij bezinken.

"Waarom zeg je dat?" Vraag ik, ze wijst met haar hand naar het meisje dat op de grond ligt. 

"Ze reageert niet." Laat ze mij weten, ik sta op en loop naar het meisje toe en hurk naast haar neer. Met trillende handen druk ik mijn vingers in haar hals en tot mijn opluchting voel ik gelukkig haar hartslag. Haar glanzende haren bedekken haar gezicht, ik neem een pluk haar vast en schuif het achter haar oor. Ze heeft een perfecte huid, ik spot geen onzuiverheden. Haar hartvormige lippen lijken getuit, net alsof ze aan het wachten is op haar prins die haar zal komen wakker kussen. 

Ze lijkt vredig te slapen dus besluit ik haar niet wakker te maken, op dit moment hoeven we niet nog iemand die onrust kan veroorzaken. "Ze is niet dood." Laat ik haar weten en sta opnieuw op. Mijn hart bonkt nog steeds in mijn keel en ik kan maar niet kalmeren. Hoe ben ik hier terecht gekomen? Ik sluit mijn ogen en probeer herinneringen van gisteren terug te roepen. Alleen lijkt het net alsof ik mij niets herinner.

"Hoe kom je aan die wonde?" Vraag ik aan haar als ik mijn voorhoofd aanwijs, ze kijkt mij verward aan en brengt haar hand bij de wonde. Ze opent haar mond als ze bloed op haar vingers ziet zitten.

"Die klap moet harder geweest zijn dan ik dacht." Zegt ze en veegt haar hand aan haar donkere jeans af.

"Wat is er gebeurd?" Vraag ik verder, haar lippen vormen zich tot een streep.

"Ik liep naar terug naar huis deze morgen en enkele mannen probeerden mij in een zwart busje te krijgen. Het enige wat ik nog weet is dat ik niet meewerkte en kort daarna kreeg ik een harde klap op mijn voorhoofd." Vertelt ze en gaat dan gefrustreerd met haar hand door haar haar.

"Pooiers." Breng ik zachtjes uit, ze schudt abrupt haar hoofd.

"Het kunnen geen loverboys zijn." Stelt ze vast.

"En hoe weet jij dat?" Ga ik tegen haar in.

"Die gaan niet zo te werk." Antwoordt ze en schenkt mij kort een sluwe blik, ik rol met mijn ogen.

"We leven in het jaar tweeduizend zeventien, denk je nog echt dat ze cadeautjes voor je gaan kopen? Dat ze je verliefd op hen gaan laten worden zodat ze daarna zielig aan je kunnen vragen of je met een van hun vrienden naar bed wilt gaan? Nee dat gaan ze niet doen, dit is veel makkelijker." Stel ik nu vast, ze slaat haar hand voor haar mond en kijkt mij met grote ogen aan.