Play Him Dirty

Hoofdstuk 10 - Mysterieuze Sfeer

Verbaasd kijk ik Kenza aan, volgende week al? Ik dacht dat het om de twee weken zou zijn. Niet dat ik het heel erg vind aangezien David net een robot is, hij zegt niet meer dan nodig is. Ik kan geen gesprek met hem aanknopen, waarschijnlijk moet hij zo kil blijven maar het blijft irritant. Misschien krijg ik wel iemand die net zoals hem is, eigenlijk ben ik daar vrijwel zeker van.

"Hoezo?" Vraag ik, ik ben wel nieuwsgierig naar de reden.

"David gaat tijdelijk naar het eerste kamp." Antwoord ze snel, ik voel de mysterieuze sfeer hangen, ze vertelt niet waarom hij naar daar gaat. Ik wil het wel vragen maar als ze het had willen vertellen dan had ze het wel gedaan.

"Wie krijg ik in de plaats?" Ze haalt haar schouders op.

"Ik moet de lijst nog opstellen en Davon moet die daarna goedkeuren dus je zal het waarschijnlijk op de dag zelf weten." Deelt ze mij mee, ik knik kort voor ik mijn blik afwend.

Na zo een tien minuten wat te hebben rond gekeken begin ik het wachten zat te worden, ik wil wat te doen hebben. Ik ben nooit het type geweest dat een halfuur stil kon zitten, als ik mijn mobiel had dan was dat dit een ander verhaal.

"Kan ik helpen met iets?" Bied ik mijn hulp aan, niet omdat ik vriendelijk wil zijn maar gewoon omdat ik mij anders dood ga vervelen. Ze glimlacht en er verschijnt een verraste blik op haar gelaat. "Ja, je mag wel enkele dossiers op alfabetische volgorde zetten." Ze staat op en loopt met snelle passen naar de andere kant van het kantoor waar ze een kartonnen doos tilt en het met moeite op het uiteinde van haar bureau zet. "Hier," Zegt ze al puffend. "Dus op basis van achternaam zet je ze op alfabetische volgorde." Ik knik en begin aan de rot klus maar misschien kan het informatie opleveren dat nuttig kan zijn.

Ik heb geen idee wat voor namen het zijn, ik gok dat het van de leden is aangezien het allemaal jongensnamen zijn. Na een halfuurtje ben ik klaar en besluit om haar nog wat te helpen met andere kleine taken. Gelukkig valt de pijn enorm mee nadat ik een pijnstiller heb gekregen.

Na serieus twee en half uur te hebben moeten wachten ben ik eindelijk op mijn kamer, ik heb moeite met in slaap komen aangezien dit een ander bed is in een andere omgeving. Het voelt gewoon niet zoals thuis en ik ben bang dat dat nooit zal veranderen. Dat hoeft ook niet, want ik kom hier uit en daar zal ik alles voor riskeren. Ik lig heen en weer te wiegelen in het bed maar wat aanvoelt als uren vallen mijn ogen toch dicht.

"Opstaan en trek je sportkleding aan, het ontbijt staat klaar." Hoor ik David's stem zeggen vooraleer hij mijn deken van mij af trekt. "Wat doe je?" Vraag ik op een chagrijnige toon. "Ik trok het deken van je af zodat je op staat."

"Misschien sliep ik wel naakt idioot." Dat laatste kwam er zachtjes uit en ik hoop dat hij het niet heeft gehoord. "Waarschuwing twee en je hebt tien minuten om je klaar te maken." Zegt hij nog steeds op een neutrale toon, shit ik moet mij echt inhouden anders krijg ik nog een derde waarschuwing en ga ik dood. Hij verlaat gelukkig mijn kamer en het voelt nog steeds onwerkelijk, alles voelt onwerkelijk. Ik had gehoopt dat ik weer in mijn eigen bed wakker zou worden maar jammer genoeg is dat niet gebeurd. 

Ik zucht voor ik op sta, iets wat een dagelijkse routine zal worden hier. Ik trek mijn kleding aan en knoop mijn sportschoenen. Ik werp mijzelf weer recht en verlaat mijn kamer. Gek genoeg voel ik bijna niets van de pijn die ik gisteren had. Als ik de woonkamer binnenkom zie ik op de keukentafel brood, beleg, fruit, cornflakes en melk staan. Ik neem plaats aan de tafel en besluit voor een banaan te gaan en een boterham met chocopasta. "Is er water?" Vraag ik wanneer ik mijn mond af veeg, zonder wat te terug te zeggen brengt hij mij een glas water. Ik drink enkele slokken van het water voor ik mij haast naar de badkamer.