Play Him Dirty

Hoofdstuk 31 - Brandwonden

Ik ben nog steeds in shock door Ace, ik kan niet geloven dat hij zich opeens op deze manier gedraagt tegenover mij. Ik weet dat ik niet op deze manier mag denken, ik mag niet zo naïef zijn. Hij is een Hamilton, deze hele bende is van zijn broer dus waarom zou hij dan anders zijn? 

Ik laat een lange zucht horen en vervolg mijn weg naar de kantine terwijl ik alles laat bezinken. Ik moet hier weg, ik hou dit niet langer uit. De deuren van de kantine staan wagenwijd open en met kleine passen loop ik naar binnen. Meteen valt mijn oog op Gray, hij is een van de twee leden die toezicht houdt over de middag vandaag. 

Ik moet met hem spreken, hij is mijn enige optie om hier weg te raken. Voor enkele seconden maken we oogcontact maar ik kan duidelijk merken dat hij mij ontwijkt. Hij verbreekt zijn blik en loopt de grote keuken in. Ik loop verder en neem een plateau waar ik mijn eten op leg, ik kies voor een stuk brood met soep. Het is vullend en met dit koude weer gaat een warme soep er makkelijk in. 

Ik blijf treuzelen aan het buffet omdat ik wil dat Gray naar buiten komt maar ik merk dat de ander mij al met een wantrouwige blik aan kijkt. Ik neem nog een appel van het buffet al heb ik daar totaal geen trek in. Ik krab aan mijn hoofd en doe alsof ik nog wat wil hebben. Vanzelf gaat hij niet komen, hij ontwijkt mij voor een reden. Met een bonzend hart denk ik na, ik heb nog een andere optie maar ik weet niet of dat wel zo slim is. 

Ik trek nu wel heel veel aandacht naar mij toe, ik sta hier al enkele minuten zenuwachtig naar eten te staren. Ik loop door en laat mezelf dan vallen, ik kom met een klap tegen de gladde grond terecht en de hete soep valt over mijn benen heen. Een gil verlaat mijn mond en een andere volgt wanneer een geweer op mij wordt gericht. Gelukkig ziet hij dat het maar een ongeluk was en laat hij zijn wapen al snel weer zakken. 

Ik hoor gelach en geroddel achter mij maar dat was wel te verwachten. "Gray! Kuis deze troep eens op!" Ik jammer nog steeds en de hete soep over mijn benen is eindelijk afgekoeld maar toch voelt het alsof mijn benen in brand staan. Hopelijk heb ik deze pijn niet voor niets en haalt het nog wat uit. Ik zie hoe Gray met een lang gezicht naar mij toe loopt, hij moet dit klusje waarschijnlijk opknappen omdat hij nieuw is en hier weinig te zeggen heeft. 

"Meen je dit?" Sist hij tussen zijn lippen door en hurkt naast mij neer om de scherven van de soepkom bij elkaar te rapen. "Ik moet je sp-spreken." Ik trek een pijnlijk gezicht als ik mijn benen probeer te bewegen. "Zit stil en hou je mond iedereen staart ons aan." Fluistert hij en staat weer op om de scherven weg te gooien. Fijn nu heb ik zijn aandacht en wil hij niet eens luisteren naar mij. 

Hij komt opnieuw terug en dit keer met een dweil, hij kijkt mij met een geïrriteerde blik aan. "Ga aan de kant." Brengt hij bot uit, ik rol met mijn ogen en probeer om op te staan. Met een verzuurde blik kijk ik hem aan en doe mijn best om stil te blijven. "Help mij dan hufter." Breng ik nu op mijn beurt geïrriteerd uit, ik weet dat Zahida en haar vriendinnetjes mij nu met een grote grijns aan het bekijken zijn. 

Hij grijpt mij bij mijn arm en trekt mij zonder moeite omhoog terwijl ik tientallen scheldwoorden binnen probeer te houden. Ik kan amper recht op mijn benen staan en de tranen prikken in mijn ogen. Misschien was mijzelf vernederen voor de ogen van iedereen om een conversatie te kunnen voeren met de grootste klootzak van dit kamp toch geen goed idee. Ik heb mijzelf serieus verbrand, hoe zal ik in deze staat moeten trainen? 

"Ik moet hier weg." Breng ik stil uit, hij dweilt de soep van de vloer en bevriest voor enkele seconden. "Hou je mond, ze kunnen ons horen." Beveelt hij me en ontwijkt oogcontact, ik leun tegen het buffet aan en kijk snel door de kantine heen om te zien of niemand ons in het oog houdt. "Niemand let op, ik moet hier zo snel mogelijk weg." Laat ik hem opnieuw weten, ik hoor hem grommen en hij dweilt krachtig verder. 

"Je kan niet weg, het plan gaat niet door. Je zit hier vast dus val mij niet meer lastig." Het lijkt alsof de wereld voor even helemaal stil staat, ik lijk geen lucht meer te krijgen. "Wat?!" Ik kijk hem verstomd aan en mijn mond staat open. Nu zie ik dat er ogen op mij worden gericht en ik sta op het punt om te krijsen uit paniek. 

"Hou nu eens verdomme je mond, ik wil niet verdacht over komen." Ik voel mij flauw, ik weet niet wat er aan de hand is maar ik word langzaamaan licht in mijn hoofd. "Ik ga alles vertellen aan Ace als je mij hier niet weg krijgt." Weet ik hem nog vol zelfvertrouwen te zeggen. 

Voor ik zelf besef wat er gebeurt trekt hij mij mee de keuken in en duwt mij tegen de witte muur aan, hij kijkt in de opening van de deur om er zeker van te zijn dat het andere lid daar niet staat. Hij loopt naar de vriezer toe en haalt er een pak bevroren erwten uit. Hij komt opnieuw naar mij toe en drukt de bevroren zak tegen mijn been aan. Het koude gevoel op mijn been voelt geweldig en een zachte kreun verlaat mijn mond. 

Net op dat moment komt het andere lid binnen, zijn blonde haar ligt er netjes bij en met zijn sprankelende groene ogen kijkt hij ons aan. "Wat doen jullie hier?" Vraagt hij argwanend en kruist zijn gespierde armen over elkaar. "Haar benen zijn verbrand, er moet wat kouds op." Legt Gray de situatie uit, de blonde man werpt nog een blik over mij en verlaat de keuken. 

"Maak het niet te lang." Horen we hem nog zeggen vooraleer hij weer in de kantine verdwijnt. "Nu ga je aandachtig naar mij luisteren." Gray drukt de zak erwten harder tegen mijn been aan en met een pijnlijke uitdrukking kijk ik hem recht in de ogen. "Jij gaat verder met je geweldige leven hier en vergeet mij. Ik heb niets meer met jou te maken, het plan gaat niet door." Vooraleer ik wat kan uitbrengen haalt hij de zak van mij been af en drukt het nu krachtig tegen mijn linkerbovenbeen. 

"Als je ook maar iets tegen Ace zegt dan laat ik je lieve zusje daarvoor boeten. Je weet dat ik af en toe nogal agressief kan zijn." Knipoogt hij en meteen voel ik de golf pijn terug toen hij mij een week geleden in elkaar sloeg. "Klootzak." Grom ik, een grijns hangt rond zijn lippen. Als ik nu niet zo veel pijn had dan had ik mijn voet in zijn gezicht geduwd. 

"Voordat je mijn zusje met een vinger aan kan raken heeft Ace al lang een kogel door je hoofd geboord." Een lach verlaat mijn mond en ik kijk voldaan naar Gray die nu zorgelijk om zich heen kijkt. Hij laat de zak erwten vallen en laat zijn hand over mijn pijnlijke been glijden waarna hij zijn vingers in mijn verbrand vlees zet. Net voordat ik kan schreeuwen drukt hij zijn hand op mijn mond. 

Ik jammer tegen zijn hand aan en tranen vloeien uit mijn ogen. De pijn is niet te harden, alles brand, alles doet pijn. Mijn hoofd begint te draaien en ik weet niet hoe lang ik het nog met Gray zal uithouden hier. Eindelijk laat hij mijn been los en val ik in zijn armen omdat ik mezelf niet meer staande kan houden. Ik begin te snikken en word overvallen door de brandende helse pijn die ik over mijn benen voel. "Lieve lieve Elena." Fluistert hij in mijn oor en streelt mijn wang zachtjes. 

"Waarom moet je toch altijd zo koppig zijn?" Ik begrijp niets van zijn houding. Ik snap niet waar hij mee bezig is. "We hebben nog veel te bespreken maar ik wil dat je eerst diep in en uit ademt." Zijn stem is zacht en op een of andere manier lijkt het mij toch een beetje te kalmeren. Hij veegt de tranen van mijn gezicht en plaatst een kus op mijn voorhoofd. Ik ben helemaal verward en lijk bevroren, ik kan niets doen. Hij laat mij leunen tegen de muur en ademt enkele keren diep in en uit waardoor ik automatisch mee ga doen. Ik voel langzaam dat ik rustiger word en de angstgevoelens lijken weg te vagen. 

Alles komt goed. Gewoon luisteren naar wat hij te zeggen heeft voor nu, straks komt de blonde man weer binnen om te zien waar we blijven en dan kan ik weer terug naar de kantine. Ik had nooit op deze manier contact moeten zoeken. Ik weet dat hij niet helemaal honderd is en alleen zijn met hem is geen slimme keuze. Opeens drukt hij zijn hand op mijn mond en drukt mijn neus dicht met zijn duim. Ik spartel hevig tegen en probeer uit zijn grip te raken maar dat lukt niet omdat hij met heel zijn gewicht mij tegen de muur aan duwt. 

Hij drukt met zijn arm tegen mijn borstkas aan terwijl ik als een vis op het droge met heel mijn lichaam tegen zit te spartelen. Ik snap niet wat er gebeurt, ik wil niet dood. Ik krijg zuurstoftekort en ik lijk allemaal sterretjes te zien. 

"Stil lieve Elena dit gaat geen pijn doen." Is het laatste wat ik hem hoor zeggen voor alles zwart voor mijn ogen wordt. 

---

Ik kan niet geloven dat het alweer augustus is! Binnen drie weken moet ik opnieuw naar school. Gelukkig is het mijn laatste jaar op het middelbaar, nog even en ik ben er van af. 

Laat mij weten naar welk jaar jij gaat en wat je van het hoofdstuk vond!

-Axchikk