Ik kijk lusteloos naar mijn schaaltje met cornflakes wanneer ik aan de ontbijttafel zit, ik heb geen zin om zo te gaan trainen. Iedereen lijkt mij te haten alleen maar omdat Zahida enkele roddels de wereld in heeft geholpen. "Geen honger?" Vraagt Aiden wanneer hij plaats neemt op de stoel voor mij, ik schud met mijn hoofd. Hij was gisteren laat terug, ik hoorde hem binnen komen maar deed net alsof ik sliep. Hij duwde mijn deur zachtjes open en wanneer hij dacht dat ik vredig lag te slapen deed hij de deur geluidloos dicht.
"Je ziet er bleekjes uit, eet een beetje." Merkt hij op, hij schenkt mij een bezorgde blik toe en hij beseft niet hoe nerveus ik ben. Ik voel mij niet lekker in mijn vel en ben bang dat ze in de kleedkamer weer belachelijke fratsen gaan uithalen. Met tegenzin stop ik de lepel in mijn mond en kauw enkele keren voordat ik de substantie in slik. Ik ben misselijk. Ik duw mijn schaaltje naar achteren als teken dat ik genoeg heb. "Ik ga zo over mijn nek." Laat ik hem weten zodat hij niet zeurt om het feit dat ik bijna niets heb gegeten.
Hij staat op met een bezorgde blik en loopt naar mij toe, hij legt zijn hand op mijn voorhoofd en verplaatst het dan naar mijn wang. Zijn simpele aanraking zorgt voor een siddering door heel mijn lichaam. "Je voelt niet warm aan." Was ik maar ziek, dan kon ik de hele dag depressief in mijn bed blijven liggen. Hij gaat opnieuw zitten maar laat zijn blik niet van mij los, hij kijkt mij gebiologeerd aan en zijn lichte ogen weerkaatsen het zonlicht dat door het raam schijnt op deze vroege ochtend. Met sprankelende ogen blijft hij mij aankijken, een ongemakkelijk sfeer ontstaat en snel verbreek ik het oogcontact.
"Zit je iets dwars?" Vraagt hij dan, ik haal simpelweg mijn schouders op. "Naast het feit dat ik hier ben, niet echt nee." Een klein lachje ontsnapt aan zijn lippen ook al zei ik helemaal niets lachwekkend.
Na wat een minuut lijkt te duren verlaat ik de kamer op weg naar de training, met mijn hoofd naar de grond toe gericht loop ik de gangen door. Het is akelig stil en kan mijn eigen hart zelfs horen bonzen. Hou je groot Elena, geen domme dingen doen. Negeer ze. Die zinnen herhaal ik door mijn hoofd tot dat ik bij de kleedkamer aankom, ik klop tweemaal op de deur vooraleer ik naar binnen loop. Meteen maak ik oogcontact met Zahida die een grijns op haar lippen heeft, ik voel de geladen spanning op mij afkomen en voel dat ik klamme handen begin te krijgen. Ik zoek een plaatsje tussen de andere meiden op de bank en loop naar de lange kast om mijn sporttas te nemen waar mijn sportkleding in zit. Ik mag van geluk spreken dat ze deze keer niet als een stel honden over mijn sporttas heen hebben gelopen.
Er hangt een nare stilte in de kleedkamer en ik vind het niets, waarom zegt niemand iets? Ik trek snel mijn trui uit en doe het topje met het LV logo aan, ook trap ik mijn spijkerbroek uit en trek het zwart shortje snel over mijn korte benen. Opeens vult de kleedkamer zich met gelach, luid en overdonderend. Onbegrijpelijk kijk ik ze aan, ik zie Mariana met haar lippen op elkaar geperst zitten op de bank. Snel wrijf over mijn kledingstukken heen en merk dan een groot gat op aan de achterkant van het shortje. Ik zucht diep terwijl ik de vernedering onderga, ik wil Zahida zo graag tegen de grond aanslaan. Ik haat haar. Ik haat haar echt!
"Jezus, als ik nu een camera bij de hand had dan ging dit echt viral!" Lacht ze trots, ik snap haar niet. Helemaal niet. Wat heb ik haar hemelsnaam misdaan dat ze dit moet flikken? Ik knoop mijn trui rond mijn middel, het gelach vaagt langzaam weg maar nog steeds genieten ze met volle teugen. Met grote passen loop ik de kleedkamer uit en sla de deur met een harde klap dicht. Ik loop stampend de gang op en voel de woede door mijn lichaam gieren. Mijn ogen branden, ik wil tegen een muurtje aanzitten en alles er uit huilen. Dit is nog maar de tweede dag dat ik met haar te maken heb en ik trek het nu al niet meer. Ik bots tegen een lichaam op en het kost mij veel moeite en evenwicht om mijzelf op de been te houden.
"Kijk uit waar je loopt." Ik herken zijn botte stem meteen, vurig kijk ik naar hem op. "Moet jij zo nodig zeggen." Spuw ik terug en loop zonder Ace aan te kijken langs hem heen. Eikel. Wanneer hij mijn pols grijpt en mij zo terug naar hem toe trekt vindt er een explosie plaats in mijn hoofd. Ik sla tegen zijn borstkas aan, hard. Ik sla hem nog een keer, hij voelt aan als een betonnen muur maar dat kan mij vrij weinig schelen. Hij is de reden waarom ze mij niet mogen. Ik sla hem voor de derde keer en voel hoe de woede langzaam afneemt en plaatst maakt voor tranen. Hij heeft waarschijnlijk nauwelijks iets gevoeld aangezien hij niet eens een centimeter bewoog, nog steeds heeft hij zijn hand om mijn pols heen geklemd en is denk ik niet van plan om mij los te laten.
Ik draai mij van hem weg, hij mag mij niet zien huilen. Dat plezier gun ik hem niet. "Gaat het wel?" Die vraag had ik totaal niet verwacht, ik schud met mijn hoofd en probeer te slikken om zo de opkomende tranen te blokkeren. "Wat is er aan de hand?" Ik trek mijn pols los uit zijn grip en kijk hem bijtend op mijn wang aan. "Ik-ik moet gaan." Zeg ik snel en vervolg mijn weg, wanneer ik zijn voetstappen achter mij hoor draai ik me abrupt om, wat er voor zorgt dat hij stil komt te staan. "Ace alsjeblieft." Het duurt even voor hij mij begrijpend aankijkt en knikt.
Ik been verder en haal opgelucht adem, een probleem minder. Ik kom aan bij Kenza's kantoor en stop voor haar deur. Ik haal diep adem en wrijf in mijn ogen, ze voelen nat aan maar ik mag me nu niet laten gaan. Voorzichtig klop ik op haar deur en loop naar binnen. Ze zit afwezig achter haar bureau maar als ze mij opmerkt zet ze een glimlach op. "Nieuwe look?" Vraagt ze wanneer ze mij aankijkt, een geforceerde lach verlaat mijn mond. "Ik heb een nieuwe short nodig, ik ben uit de mijne gescheurd." Ze slaat haar hand voor haar mond en lijkt te begrijpen waarom ik mijn trui om mijn middel heb geknoopt.
"Laat zien!" Ik rol met mijn ogen maar draai mij dan toch om, ik knoop mijn trui los en neem hem met mijn handen vast. Haar opgewekte lach vult de ruimte maar deze keer vind ik het niet erg. Ze lacht niet omdat ze een gemene kreng is, ze lacht omdat het grappig is. Ik draai mij opnieuw om en kan geen glimlach onderdrukken, de sfeer voelt fijn aan en doet mij ontspannen. "Sorry maar hoe heb je dat geflikt?" Een blos verschijnt op mijn wangen en snel verzin ik een leugen.
"Ik denk dat ik ben aangekomen." Ze haalt haar wenkbrauwen op en staat recht. "Denk je serieus dat je kan aankomen wanneer je elke week vijf dagen traint?" Ze gaat er gelukkig verder niet op in en verlaat de kamer. Even flitst het idee om nu achter haar computer te kruipen maar wat als ik word betrapt? Veel tijd om na te denken heb ik niet aangezien ze alweer terug is met een andere short. Ze gooit hem naar mij toe en neemt opnieuw plaats achter haar bureau. Ik trek mijn gescheurd broekje uit zonder schaamte, na zaterdag voelt Kenza niet meer aan als een vreemde en na alles wat we die dag hebben meegemaakt voel ik geen schaamte meer in haar bijzijn. "Deze is voor de vuilbak." Ze vangt mijn oude short op en na een bedankje loop ik haar kamer alweer uit.
Het voelt net alsof ik wat stoom heb kunnen afblazen en ik voel mij een heel stuk stabieler dan enkele minuten geleden. Ik loop naar de kleedkamer toe die inmiddels leeg is, snel trek ik mijn sportschoenen aan en kam ik mijn haren in een hoge staart. Met een klein hartje betreed ik de sportzaal, iedereen is al volop bezig. Nika vangt mijn aanwezigheid op en kijkt mij allesbehalve aardig aan.
"Elena Marinova, te laat!" Schreeuwt ze door de zaal heen. "Je pauze straks mag je vergeten!" Voegt ze er aan toe, het enige wat ik doe is knikken. De rest geniet nu vast van het moment dat ik word gestraft door hun belachelijke actie. Na enkele seconden besef ik dat dat vast de bedoeling was, misschien willen ze voorkomen dat ik Ace weer zie. Ik sluit mij aan bij het lopende groepje en laat mijn gedachten de vrije loop.
---
Dit hoofdstuk is meh, ik weet het.
Ik heb een writersblock mensen, geef mij iets van motivatie want ik sta echt op het punt van instorten.
Hoe is het leven bij jullie?
-Axchikk
JE LEEST
Play Him Dirty
Fiksi Remaja"Ooit zal ik jou pijn doen, je gaat hier nog spijt van krijgen. Dat beloof ik je." Elena Marinova raakt verwikkeld in een duistere en gevaarlijke wereld nadat ze wordt gedrogeerd en ontvoerd. Als er een ontsnappingspoging omhoog komt drijven gaat ze...
