Play Him Dirty

Hoofdstuk 6 - Broekspijpen

Ik gooi het boek verwoed van mijn bed af, ik heb echt geen idee wat ik met mijn leven aan moet op dit moment. Ik zit hier al enkele uren niets te doen en ik heb van David te horen gekregen dat we vandaag niet naar buiten mogen. Vanaf morgen gelden pas alle regels aangezien nog niet alles is geregeld. Ik mag gelukkig straks wel weer naar de kantine om te eten en dan zal iedereen er zijn heb ik gehoord. Ik spring van mijn bed af en pak het boek weer op van de grond, de schade valt wel mee. Ik heb geprobeerd het boek te lezen maar ik kan niet in het verhaal komen, ik weet niet eens meer hoe de protagonist heet.

Hoe ga ik in godsnaam mijn tijd hier vullen?

Als we nu allemaal gewoon nog een ander meisje als roommate hadden dan was de situatie dragelijker. Dan kon je tenminste met elkaar praten, nu kan ik alleen maar denken. Te veel denken en ik word er stilaan gek van, ik moet iets te doen hebben. Ik heb afleiding nodig, God wat ik mis ik Instagram. Ik heb ondertussen elke uithoek van mijn kamer bestudeerd en ben er achter gekomen dat ik een raam heb die enkel met een sleutel open kan. Oh, ook is er een deur waar mijn tafel tegen aan staat, geen idee wat er zich achter de deur bevindt aangezien hij niet open gaat.

Als ik terug op het bed ga zitten wordt er geklopt, ik antwoord niet omdat hij toch binnen zal komen al geef ik hem geen toestemming. Zoals verwacht zwaait de deur open en komt David naar binnen, verveeld kijk ik hem aan. "Over een halfuurtje mag je naar de kantine, als de kleding die je gekregen hebt niet past dan mag je nu een andere maat gaan vragen." Laat hij mij weten, ik kijk hem met fronsende wenkbrauwen aan. Over welke kleding heeft hij het?

"Je dacht toch niet dat je de hele dag gaat rondlopen in wat je nu aan hebt? Je draagt het tijdens de training en daarom is het belangrijk dat je het vandaag al aan had om te kijken of het goed zat." Nog steeds kijk ik hem met een vreemde blik aan, ik hoor hoe hij zucht alsof ik een hopeloos geval ben. Hij schudt zijn hoofd als hij maar mij toe loopt en voor mij neer hurkt, hij trekt de lades onder mijn bed open en nu valt het kwartje. Ik heb daar nog helemaal niet gekeken, snel kom ik van het bed af en duik letterlijk in de kleding die in de lades ligt.

"Je hebt nog een half uur om alles te passen en nog een andere maat te gaan vragen als dat nodig is." Zijn woorden zorgen gelijk voor stress, ik heb de hele kamer bestudeerd en toch zijn de lades mij op een of andere manier niet op gevallen. Hij loopt mijn kamer uit en sluit de deur achter zich. Ik trek al de kleren uit de lades en gooi het op mijn bed en nu vind ik ook de gympen waar hij het eerder over had. Ik kijk onder de indruk naar de schoenen als ik zie dat het mijn schoenmaat is, ik doe de moeite niet meer om ze te passen. Ik heb echt niet veel tijd.

Na een kwartier ben ik zo goed als klaar en ik voel mij echt uitgeput. Nog nooit heb ik zo snel van kleren gewisseld en ben tot de conclusie gekomen dat ik twee kledingstukken om moet ruilen. Een trui die te strak zit en een broek waarvan de pijpen veel te lang zijn voor mijn korte benen. Ik grijp de kledingstukken bij elkaar en verlaat snel mijn kamer, ik loop de woonkamer binnen en zie David door het raam kijken. Hij lijkt in zijn gedachten verzonken dus kuch ik even om zijn aandacht te trekken. Als hij mij opmerkt draait hij zich naar mij toe. "Deze trui en jeans passen niet." Vertel ik hem en zonder aarzelen spurt hij naar de deur, zonder oogcontact te maken opent hij de voordeur en wenkt mij hem te volgen.

Snel ren ik achter hem aan en doe mijn best hem bij te houden. Ik heb geen flauw idee waar we heen gaan, met de jeans en trui tegen mijn borst geklemd loop ik met grote passen achter hem aan. We lopen de ene gang na de andere in en komen dan bij de witte deuren aan. We benen kort door en houden dan halt bij deur nummer vier. "Wat je ook doet, doe het snel. Het gaat tenslotte van jouw pauze af." Zegt hij, alsof hij er iets om zou geven als ik helemaal geen pauze zou hebben. Toch knik ik, gewoon om de vrede te bewaren. Althans voor nu. Hij gunt mij nog een laatste blik voor hij er weer met een snel tempo vandoor gaat.