Μαθητικό Απόρρητο

Κεφάλαιο 1

Μόλις έχει ξημερώσει. Οι πρώτες ηλιαχτίδες του ήλιου κάνουν την αντανάκλασή τους στο παράθυρο του δωματίου μου. Άλλη μια συνηθισμένη μέρα έχει πάρει θέση. Ακούω την φωνή της μητέρας μου να με φωνάζει για να πάρουμε πρωινό. Ωχ! Γαμωτο άργησα...Τρέχω γρήγορα να ετοιμαστώ και φοράω την αγαπημένη μου φόρμα. Έπειτα με γοργά βήματα πηγαίνω στην κουζίνα όπου ο πατέρας μου με υφος αυστηρο μου λεει

-Άργησες Φαίη!! Κάτσε γρήγορα να φας και πήγαινε σχολείο.

-Εντάξει πατέρα του απανταω και χαμηλώνω το βλέμμα μου γεμάτο αμηχανία.

Το κουδούνι χτυπάει για μάθημα. Περνώντας την πύλη του σχολείου βλέπω την κολλητή μου.

-Καλημέρα Φαίη! Πως είσαι?μου λεει και η χαρά διακρίνεται ακόμα και στα μάτια της..

-Καλημέρα Ελένη καλά είμαι εσύ? Της απαντάω και στο πρόσωπο μου σχηματίζεται ενα τεράστιο χαμόγελο μιας και είχα να την δω ένα ολόκληρο σαββατοκύριακο..

-Καλά είμαι, πάμε μέσα γιατί αργήσαμε μου απαντά και έτσι πήγαμε προς την τάξη.

Καθώς κάτσαμε στο θρανίο αγναντεύω έξω από το παράθυρο σκεπτόμενη το τραγικό θάνατο του αγαπημένου μας καθηγητή και οτι δεν θα υπάρξει κάποιος άλλος που να τον αναπληρώσει τόσο καλά στα φιλολογικά μα την ροή των σκέψεών μου σταματάει η είσοδος του διευθυντή στην τάξη.

-Καλημέρα παιδιά..

-Καλημέρα λέμε όλοι με φωνές νυσταγμενες.

-Όπως ξέρετε πριν από τέσσερις μέρες απεβίωσε ο φιλόλογος σας κύριος Βαμβακάρης οπότε και εμείς σαν σχολείο έπρεπε να κινηθούμε στην άμεση αναπλήρωση της θέσης μιας και είστε 3η λυκείου και δεν έχουμε πολυτέλεια χρόνου για κενά οπότε ο καινούργιος σας καθηγητής θα είναι ο κύριος Στέφανος Γεωργίου και δείχνει προς την πόρτα.

-Καλημέρα αναφωνεί εκείνος.
Γυρνάω και τι να δω. Ένας άντρας αρρενωπός, ψηλός, αδύνατος, με αγγελοκαμωμενο πρόσωπο και σπινθηροβόλο βλέμμα. Θεε μου!!

- Για μισό λεπτό. λέει ένας από τους συμμαθητές μου κόβοντας τον ειρμό των σκέψεων μου - Έχετε το ίδιο επίθετο με τον λυκειάρχη. Είστε γιός του;