Μαθητικό Απόρρητο

Κεφάλαιο 25

(Συνέχεια με πλευρά Γιάννη)

Μετά από λίγα λεπτά σιωπής ξέσπασε σε γέλια.

- Έλα ρε Γιάννη κόψε τις βλακείες λέει μέσα στο γέλιο της.

- Όχι αλήθεια σου λέω. Τα είπα όλα στους γονείς σου. Δεν το έκανα με κακή πρόθεση, νόμιζα ότι έτσι θα σε έκανα δική μου.

Ή γελαστή έκφραση του προσώπου της σπάει και παίρνει την ψυχρή και νευριασμένη της μορφή.

- Ακούς τι λες; Κατέστρεψες την άριστη σχέση που έχω με τους γονείς μου για να με κάνεις δική σου; Με ποιο τρόπο δηλαδή; Με το να ξεσπιτωθώ και να μένω μαζί σου; Φωνάζει εκτός εαυτού με βουρκωμένα μάτια.

- Συγνώμη αλλά δεν άντεχα να σε βλέπω με αυτόν τον χλεχλε. Φωνάζω κι εγώ αγανακτισμένος.

- Τουλάχιστον εκείνος ο χλεχλες όπως λες είπε ότι δεν θα το πει και δεν το είπε. Οχι σαν εσένα που με καθησύχασες και μετά πήγες και τα ξέρασες όλα. Ντροπή σου Γιάννη. Σε εμπιστεύτηκα. Δεν θέλω να σε ξαναδώ ποτέ. Είπε και έτρεξε στο δωμάτιο κλείνοντας δυνατά την πόρτα.

Μπράβο Γιάννη σκατά τα έκανες.

Έκατσα στο καναπέ περιμένοντας μέχρι να κατευνάσει λίγο το θυμό της.

Μετά από λίγο όμως βγήκε από το δωμάτιο με μία βαλίτσα στο χέρι.

Πετάχτηκα σαν σούστα από το καθιστικό για να μην σταματήσω.

- Δεν μπορείς να φύγεις, που θα πας; Ρωταω πιάνοντας την από το χέρι.

- Στο διάολο θα πάω ρε. Και θα σου στείλω χαιρετίσματα. Ειρωνεύεται και χάνεται για πάντα η προσωρινή παρουσία της από το σπίτι.

- Θα μου λείψεις. Μονολογώ και δάκρυα κυλούν από τα μάτια μου.

Φαίης POV

Έχουν περάσει κάμποσες ώρες από την στιγμή που έφυγα από το σπίτι του Γιάννη και ήδη νιώθω καλύτερα παρόλο που μου είπε ψέμματα. Δεν μπορείς να εμπιστευτείς κανένα πλέον. Όλοι το συμφέρον τους κοιτάζουν και πώς θα περάσουν καλά.

Κοιτάζω την γαλήνια θάλασσα από το παράθυρο της καφετέριας που βρίσκομαι. Προσπαθώ για λίγα λεπτά να ξεχάσω τα πάντα.

- Φαίη ακούω μία γνώριμη φωνή που με βγάζει από τις σκέψεις μου.

Γυρνάω και το βλέμμα μου αντικρίζει εκείνα τα καστανό πράσινα αγαπημένα μου μάτια.