Μαθητικό Απόρρητο

Κεφάλαιο 30

Παίρνω το δρόμο της επιστροφής μέσα στα σκοτεινά σοκάκια πλέον. Τα λόγια του Στέφανου ξεπηδάνε στο μυαλό μου. " θα πηδάω οποία βρω μέχρι να σιχαθω την μορφή σου." Με εξοργίζει και μόνο στη σκέψη το να φιλάει η να αγγίζει μια άλλη.

Άραγε θα το κάνει; Θα με ξεχάσει τόσο γρήγορα; Θα περνάει καλά σε αδιάφορες αγκαλιές; θα με αφήσει πίσω σε ένα τελειωμένο κεφάλαιο έχοντας κλείσει οριστικά αυτό το βιβλίο;  Όλα αυτά οργιάζουν στο μυαλό μου και δεν μπορώ να ηρεμήσω.

- Και τι προτιμάς δηλαδή; Να μας κάνουν κατάσχεση το σπίτι; Ακούω τον πατέρα μου να ωρύεται καθώς φτάνω στην εξώπορτα.

- Δεν υπάρχει άλλη λύση; Πρέπει ντε και καλά να πάρουμε τα λεφτά από τον λογαριασμό της Φαίης; Αυτά να σου θυμίσω είναι για τις σπουδές της. Αντεπιτίθεται η μητέρα μου. Και πραγματικά δεν θα αντέξω άλλη ένταση για σήμερα.

Είμαι ήδη ράκος και στην πληροφορία ότι δεν θα μπορώ να σπουδάσω λόγω χρημάτων με καταρρακώνει ακόμα περισσότερο. Τόσο διάβασμα και κόποι να πάνε χαμένοι εξαιτίας τους.

Μόλις εισέρχομαι στο χώρο σταματάνε και οι δύο να μιλάνε κοιτάζοντας με.

- Ξέρετε κάτι; Σας βαρέθηκα. Ξεσπάω πρωτού προλάβουν να μιλήσουν. - Και κυρίως εσένα μπαμπά. Να με καταπιέζεις μια ζωή δήθεν για το καλό μου. Να με κρίνεις που ερωτεύτηκα έναν άνθρωπο λες και έκανα έγκλημα. Να μου κάνεις προξενιό τον Γιάννη για να είμαι ευτυχισμένη ενώ στην πραγματικότητα θα ήσουν μόνο εσύ. Να προκαλείς κακό στον Στέφανο με το να αφανίζεις την κόρη του και να μην αναλαμβάνεις τις ευθύνες σου μετά. Και τώρα για τα δικά σας χρέη να τερματίσω τις σπουδές μου πριν καλά καλά να αρχίσουν. Μου είχες υποσχεθεί ότι θα σπουδάσω ότι και να γίνει. Ας μου το έλεγες τουλάχιστον να μην μπω σε όλη αυτή τη διαδικασία.  Κουράστηκα. Φτάνει. Φωνάζω με λυγμούς τρεχούμενη στο δωμάτιο μου.

Από την μια πλευρά χαίρομαι που επιτέλους μίλησα και απο την άλλη νιώθω τόσο ψυχολογικά κουρασμένη μετά από όλα αυτά που έγιναν. Και εκτός αυτού να αναγκάζομαι να είμαι μακριά από τον άνθρωπο που αγαπώ πιο πολύ και απο τον εαυτό μου γιατί είναι ο πατέρας του στην μέση.

- Φωτεινούλα μου λέει ο πατέρας μου όταν μπαίνει στο δωμάτιο.

- Μην με λες Φωτεινούλα. Και σε παρακαλώ φύγε δεν έχω όρεξη για κουβέντες. Τον διώχνω αλλά έρχεται και κάθεται στο κρεβάτι δίπλα μου.