Μαθητικό Απόρρητο

Κεφάλαιο 20

Δονείται το κινητό μου και με διακόπτει από το διάβασμα. Έχω μέσα μου μία κρυφή ελπίδα πως θα είναι ο Στέφανος. Αν και δεν πρέπει θέλω πολύ να είναι δικό του μήνυμα.

Πιάνω το κινητό στα χέρια μου και απογοητεύομαι όταν παρατηρώ πως τελικά είναι η Ελένη.

~ Φαίη μου ειλικρινά στεναχωρέθηκα πολύ που σε είδα έτσι σήμερα. Ετοιμάσου και σήκω να πάμε βόλτα. ~

Αναστενάζω και πληκτρολογώ για να της απαντήσω.

~ Μπα άστο μωρέ. Δεν θα είμαι καλή παρέα. Δεν έχω διάθεση και διαβάζω. 😒 ~

~ Σήκω και έλα αλλιώς θα έρθω εκεί με σοκολάτες, ταινίες και χαρτομάντιλα και θα κλαίμε αγκαλιά. Άσε που θα πάρουμε πόσα κιλά 😱 ~

Χαμογελάω με την απάντηση της και δεν μπορώ να αντισταθώ.

~ Εντάξει σε μία ώρα θα τα πούμε στο κέντρο. ~

Τακτοποιώ το γραφείο και την τσάντα μου και αρχίζω να ετοιμάζομαι.

~~~~~~~~~

- Πάμε να πούμε ένα γειά στον Φίλιππο. Έπιασε δουλειά σε αυτή τη καφετέρια αναφωνεί η Ελένη δείχνοντας μου ένα μέρος με το δείκτη του χεριού της.

- Ναι πάμε απαντώ και μπαίνουμε μέσα στο χώρο.

Είναι ένα ήσυχο μαγαζί με λίγο κόσμο και σιγανή μουσική.

Η Ελένη εντοπίζει τον Φίλιππο και πηγαίνουμε προς το μπάρ.

- Αγάπη μου τι ευχάριστη έκπληξη αναφωνεί και την αγκαλιάζει. - Επ Φαίη πώς είσαι; Ρωτάει.

- Μια χαρά εσύ; απαντάω φορώντας το ψεύτικο μου χαμόγελο.

- Κουρασμένος αλλά μία χαρά απαντάει και φιλάει την Ελένη.

- Ένα τσάι βανίλια- καραμέλα είναι έτοιμο λέει ο μπάρμαν στον Φίλιππο.

Βανίλια- καραμέλα;; Είναι εδώ, συμπεραίνω και η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει δυνατά.

Γύρισα να κοιτάξω προς τα τραπέζια και τον είδα να κάθεται απομακρυσμένος και προσηλωμένος μπροστά από το λάπτοπ.

Αυτόματα τα μάτια μου βούρκωσαν σαν να είχα να τον δω αιώνες. Μου λείπει. Πολύ.

Έβγαλε το πορτοφόλι του να πληρώσει τον Φίλιππο και τότε με αντίκρισε. Το βλέμμα του πάγωσε και έμεινε να με κοιτάζει ανέκφραστος. Τα στόματά μας σφραγισμένα ενώ τα μάτια μας ούρλιαζαν. Έλεγαν τόσα πολλά χωρίς να πούμε μιλιά.