Μαθητικό Απόρρητο

Κεφάλαιο 24

Άλλη μία μέρα που πρέπει να μείνω στο σπίτι του Γιάννη.

Δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω ότι ο πατέρας μου με έδιωξε από το σπίτι για έναν τέτοιο λόγο. Δεν με άφησε ούτε την μητέρα μου να επισκεφτώ μιας και πήρε σήμερα εξιτήριο από το νοσοκομείο.

- Γαμωτο! Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ ούτε στα μαθήματα μου. Διαμαρτύρομαι πετώντας το βιβλίο στο τραπεζάκι του σαλονιού.

Βάζω τα κλάματα από όλη αυτή την πίεση και ο Γιάννης κάθεται δίπλα μου αγκαλιάζοντας με.

- Μην ανησυχείς καρδιά μου μία χαρά θα τα πας. Προσπαθεί να με καθησυχάσει.

- Δεν το νομίζω. Εχω χάσει τις ελπίδες μου. Όλα σκατά πάνε. Απομακρύνομαι διακριτικά από την αγκαλιά του και σκουπίζω τα δάκρυα μου.

- Όλα θα φτιάξουν. Θα το δεις. Με παρηγορεί και φεύγει στην κουζίνα.

Πως θα φτιάξουν; Τα κάστρα άμα τα γκρεμίσεις δεν ξανά χτίζονται. Ή και να χτιστούν θέλει καιρό και υπομονή.

Πιάνω πάλι το βιβλίο και ξεκινάω το διάβασμα. Δεν πρέπει να αφήσω τίποτα και κανένα να καταστρέψει το όνειρο μου. Θα σπουδάσω αυτό που θέλω ακόμα και αν είμαι ένα ράκος.

~~~~~~

Ή ώρα πέρασε και το ρολόι δείχνει εφτά το απόγευμα. Νιώθω εξαντλημένη αλλά μετά απο αρκετές μέρες επιτέλους έφαγα κανονική ποσότητα φαγητού από την ελάχιστη έως μηδαμινή που έτρωγα.

Ο Γιάννης βγαίνει από το μπάνιο έχοντας τυλίξει μία πετσέτα γύρω από την μέση του. Σταγόνες νερού τρέχουν στο σώμα του και εγώ απλά θα ευχόμουν να ήταν στην θέση του ο Στέφανος.

- Τι; Τόσο χάλια είμαι πια που με κοιτάς με βλέμμα απελπισμένο; Ρωτάει παρατηρώντας το σωμα του και χαμογελάω.

- Όχι όχι απλά κάτι σκεφτόμουν εξηγώ μέσα από τα γέλια μου.

- Τουλάχιστον γελάς. Συμπεραίνει με ένα χαμόγελο ευχαρίστησης.

- Πραγματικά σε ευχαριστώ για όλα. Αλλά πήγαινε να ντυθείς μην φανεί κάτι που δεν πρέπει. Δείχνω την πετσέτα του με τα μάτια μου και γελαμε και οι δύο.

Καθώς εκείνος αποχωρεί στο δωμάτιο το κουδούνι ηχεί και αφού τον ακούσω να πει "άνοιξε" πηγαίνω προς την πόρτα.

- Μαμά μου αναφωνώ και πέφτω στην αγκαλιά της την στιγμή που ανοίγω την πόρτα.