Μαθητικό Απόρρητο

Κεφάλαιο 16

~ Φυσικά και δεν φταίς εσύ. Ήταν επιλογή της να αυτοκτονήσει και δεν ήταν στην καλύτερη ψυχολογική κατάσταση~ απαντάω στο μήνυμα του Στέφανου για να τον ηρεμήσω.

Με καλεί και το σηκώνω.

- Φαίη θέλω να σε δω επειγόντως απόψε.

- Λυπάμαι αλλά δεν γίνεται σήμερα Στέφανε. Το ξέρεις ότι οι γονείς μου δεν θα με αφήσουν.

- Θα είμαι κάτω από το σπίτι σου στις δώδεκα. Φύγε κρυφά όταν θα έχουν κοιμηθεί οι δικοί σου. Αν με αγαπάς απλά έλα.

- Όχι Στέφανε μην μου το κάνεις αυτό.

- Σε χρειάζομαι.. απαντάει απεγνωσμένα.

- Εντάξει. Θα έρθω. Απαντάω αποφασιστικά και αφήνει μία ανάσα ανακούφισης.

Κλείνω το τηλέφωνο και απλά περιμένω να πάει δώδεκα και να κοιμηθούν οι γονείς μου. Πρώτη φορά θα φύγω κρυφά. Ας ρισκάρω μία φορά στην ζωή μου και ελπίζω να μην με καταλάβουν.

Ταχυκαρδία, ιδρώτας και τρέμουλο. - Σε χρειάζομαι.. Θυμάμαι τα λόγια του και η καρδιά μου ραγίζει. Ναι πρέπει να πάω. Και δεν με απασχολεί τι θα ακολουθήσει.

00:00

Προχωράω σιγά σιγά για να βγω από το σπίτι. Γαμω το ξύλινο πάτωμα που τρίζει. Δεν πρέπει να ξυπνήσουν. Κλείνω την εξώπορτα και βγαίνω έξω. Βλέπω το αυτοκίνητο του Στέφανου και τρέχω για να είμαι μαζί του.

Εκείνος με σφίγγει στην αγκαλιά του όταν βουλιάζω στο κάθισμα και νιώθω ξαφνικά σαν να φοράω μάσκα οξυγόνου.

- Που θα πάμε; Ρωτάω καθώς βάζει μπρος το αμάξι του.

- Κάπου να είμαστε οι δυο μας. Απαντάει.

Όταν λίγο φως πέφτει πάνω στα μάτια του παρατηρώ πως είναι κόκκινα και γυαλίζουν. Σαν να είναι βουρκωμένα.

Μετά από μία ήσυχη διαδρομή φτάνουμε σε μία παραλία.

Το φεγγάρι φωτίζει τα γαλήνια νερά της θάλασσας και αυτό είναι ότι χρειάζομαι. Μία ανοιξιάτικη βραδιά με τον άνθρωπο που αγαπώ.

Καθόμαστε στην αμμουδιά αγκαλιά και μία ηρεμία κατακλύζει τα κορμιά μας.

- Σε ευχαριστώ που ήρθες λέει εκείνος μετά από ένα λεπτό περίπου σιγής.

- Δεν θα σε άφηνα μόνο σε μία δύσκολη στιγμή. Και μην νιώθεις άσχημα. Δεν φταίς εσύ για τον θάνατο της.