Dea bana arkadan sarılınca gülümsedim.
- Günaydın Tanrıça'm...
Uzanıp beni öptü.
- Bebek doğduğunda bana yine Tanrıça'm diyecek misin merak ediyorum...
Gülüp tavadaki omleti çevirdim.
- Elbette diyeceğim...
Dea sırıttı. Karnı az çok belirginleşmeye başlamıştı. Neredeyse bir aydır İtalya'daydık. Balayımız harika gidiyordu. Dea'nın hamileliğini büyükbabamla halama söylemiştik. Herkes doğum için çok heyecanlı. Ben gerginlikten ölüyorum. Dea bu konu hakkında konuşmuyor hatta konuşmaktan kaçınıyor. Bende onu zorlamıyorum. Ancak eninde sonunda konuşmamız gerekecek...
Uyandığımda bir hıçkırık duydum. Yanımda ağzını elleriyle kapatmış ağlayan Dea'yı görünce panikledim.
- Dea, ne oldu? Bir şey mi oldu?
Benim uyanık olduğumu görünce durmaya çalıştı. Ama başarılı olamadı.
- Dea, ne oldu, sevgilim?
Hıçkırdı. Ona sıkıca sarıldım. Kollarımın arasında titredi.
- B-Ben anne olamam... Nasıl yapacağımı bilmiyorum...
Yüzünü göğsüme gömüp hıçkırdı.
- Meleğim... Eğer istemiyorsan kürtaj...
Sözümü kesti.
- Hayır! Ben... Karnımdaki... Bizim çocuğumuz... Onu öldüremem... O bizim...
Ondan böyle bir tepki beklemediğim için şaşırdım. Ona sıkıca sarıldım.
- O halde seni anneliğe alıştırmak için elimizden geleni yapalım. Hatta bence bende anneliğe alışmaya başlayayım, ne dersin?
Hafifçe güldü. Gözyaşları hala yanaklarından süzülüyordu. Yüzünü sildim.
- Bebeğimizi birlikte büyütüceğiz Tanrıça'm...
Dea hafifçe kafa salladı. Öpüştük ve birbirimize sarıldık...
İkinci kitap, Tanrıça'nın Mirası yakında geliyor...
