I need help (B-Brave fanfiction)

part 2

De dag is aangebroken. Gisteren heeft hij me nog een aantal keren gebeld, maar ik heb het genegeerd. Ik stap uit bed en loop naar mijn kledingkast. Ik trek een simpele spijkerbroek en trui aan en doe wat make-up op. Vlug schrijf ik een briefje dat ik weg ben. Mijn ouders zijn gescheiden en dit weekend ben ik bij mijn vader. Mijn vader is na de scheiding totaal veranderd hij kijkt niet meer naar me om, want hij vind zijn nieuwe vriendin veel belangrijker. Hij heeft niet eens gemerkt dat ik gisteravond niet thuis gekomen ben. 

Ik loop naar zijn huis iedere stap die ik zet maakt me zenuwachtig. Bang wat er komen gaat. Ik bel aan en hoor al iemand de trap aflopen. 'Daar ben je meisje' zegt die met een grijns. 'ik heb je gemist' hij probeert me te zoenen, maar ik duw zijn gezicht weg. 'Hier krijg je spijt van' zegt hij en trekt me mee naar binnen en gooit de deur dicht. 'Wat ga je doen?' vraag ik beangstigend, maar op dat moment voel ik de deurklink al in mijn rug prikken ik schreeuw het uit van de pijn. Snel duw ik hem van me af, met de kracht die ik nog heb, en pak een vaas die in de gang staat. Ik sla de vaas op zijn hoofd en hij valt op de grond. 'Ik kwam niet hier om het leuk met je te doen, maar om te zeggen dat het uit is. Het is over!' schreeuw ik. Snel ren ik zijn huis uit 'Je bent nog lang niet van me af!' hoor ik hem nog roepen.

Ik  heb het gedaan. Ik heb gezegd dat het uit is. Dat ik niet meer verder wil. Ik heb het gewoon tegen hem gezegd. Ergens ben ik wel trots op mezelf, maar toch voel ik een leegte in mijn buik. Ergens mis ik hem, maar waarom? Hij is nou niet bepaald een vriendje waar je trots op kan zijn.

Als ik thuis ben vertel ik aan mijn vader dat het over is, maar luisteren wil die niet echt. Hij zit te kleffen met zijn vriendin. Ik haat het als die zo doet. Alsof ik niet belangrijk ben, maar morgen ga ik gelukkig weer naar mijn moeder toe.