I need help (B-Brave fanfiction)

part 18

 

'Wakker worden we zijn er' hoor ik een lieve stem zeggen. Als ik mijn ogen open doe zie ik dat ik op Samuel zijn schouder in slaap ben gevallen met de bloemetjes nog in mijn hand. Als we de trein uitstappen en het station uit lopen herken ik de buurt maar al te goed. Er gaat een rilling over mijn lijf. Samuel ziet aan me dat ik het niet fijn vind en komt naar me toe hij slaat zijn arm om me heen. Mijn ogen gaan wijd open als ik haar zie. Ik maak me los uit Samuels armen en ren naar haar toe ik omhels haar en samen vallen we op de grond 'Hey wat doe je nou' zegt ze. Als ze opkijkt ziet ze dat ik het ben 'Britt!' schreeuwt ze uit 'Hey Rosie' de rest komt onze kant opgelopen en kijkt ons verbaasd aan 'Nou jongens dit is Rosanne. Mijn beste vriendin uit deze omgeving' ik kijk haar trots aan en geef haar nog een knuffel 'Ik heb je zo gemist' zeg ik tegen haar 'Ik jou ook' zegt ze 'Maar wat doen jullie eigenlijk hier?' vraagt ze 'Wij zijn hier om naar het graf van Jason te gaan. Ik wil het hier kunnen afsluiten en verder gaan' ze kijkt me vragend aan en ik wijs naar Samuel ze knikt naar met en ik zie dat ze het snapt. 'Zou ik mee gaan?' 'ik vind het goed' zeg ik. Gelukkig vond de rest het ook prima en samen lopen we door naar de begraafplaats.

Ik voel een traan over mijn wang stromen. Samuel ziet het en slaat een arm om me heen. 'Dit is de plek' zeg ik, niemand antwoord. Er heerst een stilte, maar geen ongemakkelijke stilte, het is een fijne stilte. Ik maak me los uit Samuel en zet een stapje naar voren. Ik leg het bosje bloemen wat ik nog altijd in mijn hand heb op Jason zijn grafsteen en ik pak de foto op die er staat. Ik bekijk de foto en ga dan met mijn vinger over het glas. Ik schrik als ik een kuch hoor en ik draai me om ik sta oog in oog met de moeder van Jason 'Hallo' stamel ik. 'Hey, jou heb ik lang niet gezien' zegt ze. 'Klopt ik woon een beetje ver weg nu' zeg ik 'Hoe is het nu met je?' vraagt ze 'Op dit moment gaat het wel goed met me. Ik heb een fijne tijd in mijn nieuwe omgeving het was even wennen maar het is me gelukt om het mijzelf daar op mijn gemak te krijgen. Ik wou nog een keer langs het graf van Jason want ik voelde dat ik dat niet vaak genoeg gedaan had en ik voelde me daar erg schuldig over. Hoe is het nu met jou?' 'Met mij gaat het ook wel goed. Ik probeer elke week zijn graf te bezoeken en ik onderhoud het ook. Het is nog steeds moeilijk maar mijn man en ik slaan ons er door heen. We weten zelf ook dat Jason geen lieverdje was, maar dit had hij nooit verdient' een lieverdje denk ik, nee dat was hij zeker niet.

Het was wel even schrikken bij het graf, vooral doordat ik de moeder van Jason tegen kwam, maar ik ben heel erg blij dat mijn vrienden me gesteund hebben. Het was ook fijn dat de moeder van Jason zo relaxed reageerde en niet boos op me was omdat ik verhuisd ben. Ze begreep me en dat vond ik fijn. Nu komt de tweede stap eraan. We gaan naar mijn vader toe. Ik ben bang dat hij me niet wil zien, maar ik hoop dat onze relatie nu beter kan worden. Dat we ook leuke dingen kunnen doen samen en dat ik ook echt kan zeggen "Ik heb een vader die er voor me is"

'Daar... dat is zijn huis' zeg ik. We lopen naar het huis toe en bellen aan een vreemde vrouw doet open die me totaal niet bekend voor komt. zou hij dan weer een nieuwe vriendin hebben, nee toch? 'Hallo wat kan ik voor je doen?' zegt ze vrolijk. 'Ik ben op zoek naar mijn vader als het goed is woont hij hier' 'Dat zou de vorige eigenaar wel zijn. Peter was zijn naam geloof ik hij is een maand geleden verhuisd' 'Oh weet je ook waar naar toe?' 'Nee dat weet ik niet maar hij zei dat als zijn dochter of vrouw langs zou komen ik jullie wat moest geven' ik kijk haar verbaast aan en ze loopt even weg na  een paar minuten komt ze weer terug. 'Hier dit moest ik geven van hem' en ze geeft me een 2 brieven 'Bedankt' zeg ik 'Geen dank en succes nog!' zegt ze. 

Ik sta met de brief in mijn hand 'Moet ik het openen?' vraag ik 'Doe maar nu zijn we nog hier misschien woont hij nog wel hier in de buurt' zegt Rosanne 'Oke' zeg ik en ik maak de brief open en lees hem voor:

Lieve Britt,

Als je deze brief leest dan is het zo dat je bij het huis bent geweest. Zoals je gemerkt hebt ben ik verhuisd. Ik woon er op dit moment niet meer. Je moet weten dat ik super veel spijt gehad heb van de dingen die ik gedaan heb. Ik had je nooit zo mogen behandelen Britt. Ik heb in de tussen tijd een nieuwe vriendin gehad, maar daar ging het ook niet goed mee. We zijn nu uit elkaar en vandaar dat ik ook verhuisd ben. Ik kon net zoals jullie het hier niet meer volhouden. Ik hoop dat ik je nog een keer zie. Ik hoop dat wij het ooit nog zo goed kunnen krijgen als vroeger. Ik woon nu nu Amsterdam. Je zou wel denken waarom Amsterdam? Je haat een drukke stad, maar het is een grote verandering en ik ben zelf ook veranderd. Kom een keer langs als je wil. Ik mis je Britt.

Liefs je vader

Er valt een traan over mijn wang 'Dit is geweldig' snik ik uit. 'Dat is het zeker' zegt Miranda. Als ik de brief omdraai zie ik dat het adres van mijn vader er op staat. Ook zit er nog een brief voor mijn moeder aanvast maar die geef ik haar later wel. 'Het was een vermoeiende dag en ik denk dat het handig is als we naar huis gaan' zegt Kaj ik knik. We zeggen Rosanne gedag en gaan dan met zijn allen riching het station. We redden nog net de trein en gaan zitten. 'Dit was een geweldige dag jongens ik hou van jullie. Bedankt' zeg ik en ik leun tegen Samuel aan. Ik voel dat ik moe begin te worden en langzaam vallen mijn ogen dicht. Ik hoor Samuel nog net weltrusten zeggen en ik voel dat hij me een kus geeft, met dat fijne gevoel val ik in slaap.