I need help (B-Brave fanfiction)

part 16

Daar sta ik dan op de plek waar ik met Samuel heb afgesproken. Zou ik hem moeten knuffelen als ik hem zie of gewoon niks doen. Op dat moment komt hij aanlopen 'Hey' zegt hij ongemakkelijk 'Hoi' zeg ik. Samen lopen we naar een bankje toe die in het park staat. 'Wat wil je vertellen?' vraagt hij. Nu moet ik het hem vertellen mijn hele verhaal dit is moeilijker dan ik gedacht had. 'Allereerst wil ik sorry zeggen. Het was niet mijn slimste aanpak en ik had je zeker niet mogen gaan, maar ik hield je niet tegen. Vraag me niet waarom' 'Dat is al goed Britt ik ben blij dat je tenminste met me praat en ik had niet zo snel moeten doen. Misschien is het nog niet de juiste tijd voor je en moeten we het niet doen' 'Wil je het dan niet?' vraag ik 'Tuurlijk wel. Ik wil heel graag met jou dit avontuur aangaan, maar als je er nog niet klaar voor bent moeten we het niet doen' 'Dat is het niet Samuel. Ik heb gewoon een dingetje wat in mijn verleden gebeurt is waardoor ik minder snel jongens vertrouw' 'Wil je mij dat dingetje vertellen, want dan denk ik dat ik je ook beter kan begrijpen' hij kijkt me aan en pakt mijn hand vast ik voel dat mijn lichaam begint te tintelen. 'Ik wil het je graag vertellen, daarom heb ik je ook gevraagd om hierheen te komen' ik slik 'Het hoeft echt niet' 'Jawel jawel ik wil het je vertellen' ik neem een diepe zucht en begin dan mijn verhaal te vertellen 'Je weet dat ik hierheen verhuisd ben vanwege mijn moeders nieuwe baan toch?' hij knikt 'Oke nou dat was 1 rede dat ik hierheen ging. De andere rede was dat ik van mijn vriendje af wou. Hij had losse handjes en hij wilde seks met me. Ook sloeg hij me vaak als ik me verzette maar ik dacht dat het bij hem hoorde. Dat het gewoon normaal was. Ik heb een keer gehad dat die wraak op me wou nemen omdat ik eindelijk de stap gemaakt had om het met hem uit te maken nou die volgende dag belandde ik in het ziekenhuis. Dat was zijn keerpunt, hij ging veranderen voor mij. Het lukte hem aardig, maar niet helemaal hij bleef me nog af en toen slaan als ik iets niet deed wat hij wilde. Later kreeg ik een telefoontje van zijn moeder dat hij overleden was. Hij was aangereden door een auto. De meeste mensen die zo'n verhaal horen die denken dat ik gek ben dat ik er kapot van was, maar zo voelt dat voor mij niet' ik wou mijn verhaal nog verder afmaken maar Samuel onderbrak me 'Je hield van hem ondanks dat hij je sloeg. Zo gek is dat niet' 'Ja klopt. Je hebt gelijk. Zo voelde het voor mij, maar na zijn begravenis bleven alle gebeurtenissen in mijn hoofd rondspelen en elk plekje herinnerde me aan wat er met hem gebeurd is. Ik moest weg. Gelukkig begreep mijn moeder dat ook en we verhuisde' ik voel dat mijn tranen beginnen te komen en Samuel drukt me tegen hem aan. Als ik op kijk zie ik dat Samuel ook tranen in zijn ogen heeft 'Waarom huil je?' vraag ik 'Omdat je verhaal zo aangrijpend is en ik je niet met verdriet wil zien' 'Je bent lief. Wil je dit verhaal alsjeblieft aan niemand door vertellen jij en Miranda zijn de enige die het weten' 'Ik hou mijn mond' zegt hij en hij drukt zachtjes zijn lippen op die van mij dan maakt hij zich snel los en zegt 'Sorry dat had ik niet moeten doen' 'Het geeft niet' nu ben ik degene die hem begint te zoenen 'ik hou van je' zeg ik tussen het zoenen door 'ik ook van jou' zegt hij.