Patay na Mundo: Philippine Zombie Apocalypse [On Going]

Kabanata 22: Ispiya

Zaire's P.O.V.

"Hoy! Akala ko ba.. I mean, I thought your father is doctor white?" Sabi ko kay Lily habang nag lalakad kami pauwi. Oo nag lalakad kami kasi ayaw nya sumabay sa kotse pabalik dahil gusto daw niyang mag pahangin. Kaya sinamahan ko na lang sya.

"Yes, so?" Sabi niya ng nakataray sa akin. Grabe kasungit ng babaeng to.

"You said to Lieutenant Castillo that your surname is Sandlers. Why?" Tanong ko sa kaniya.

"The things I told you about myself, can we keep it between us?" Sabi niya ng seryoso sa akin na siya namang pinag taka ko.

"Bakit? Why?" Nagtatakang tanong ko.

"I feel uncomfortable around this place, I mean..... I don't feel safe here. I feel like something is wrong in this place. I just... UHHH!" Sigaw nya sabay kamot sa ulo niya na naiinis.  "Never mind you don't know how I feel." Parang hindi niya kaya i-explain kung anong nararamdaman niya kaya nag give-up na siya dahil na rin sa itsura kong clueless na nakatingin sa kaniya. Ilang sandaling katahimikan habang nag lalakad kami at bigla nanaman siyang nag salita.

"Do you really feel safe here Zaire?"Huminto siya sa harap ko at tiningnan niya ako sa mga mata. "Because I don't. I badly want to leave this place but I can't leave all of you behind." Tinalikuran na niya ako ulit at nag lakad, sinusundan ko lang siya. Hindi na ako nag sasalita dahil hindi ko rin naman alam ang sasabihin ko. Lakad lang kami ng lakad at napunta kami dito sa gitna ng field. Umupo siya don at pinagmasdan ang paligid. Umupo ako sa tabi niya at ginaya siya. Sa tatlong buwan na pangyayaring ito, ngayon ko lang naramdaman ang maginhawang katahimikan dahil puro mga sigaw na mga patay sa labas ang naririnig ko na walang sawang kumakain ng mga tao.

"Hey." Yun na lang nasabi ko para naman hindi masyadong awkward.

"I miss my mom." Sabi niya nang nakatingin sa maliwanag na kalangitan.

"I'm sure she misses you too Lily." Tumingin din ako sa kalangitan at ng tumingin siya sa akin nginitian ko siya.

"I miss my family. My mom, my dad. I don't know how to handle this things without them. I don't know if my dad is still alive. I don't know if he's looking for me, or if he comes back in our house and I'm not there. I don't know if he thinks that I'm still alive looking for him. After this happenings I don't know what happened to him. I feel so lost... I need my dad... the only person that I have..." Hindi na niya naituloy ang mga sasabihin niya at umiyak na siya ng tuluyan. Pinakalma ko siya at hinimas ang likod bilang pagdamay. 

"Don't you have a family Zaire? Don't you miss them?" Tanong niya sa akin.

"I lost them Lily. They risk their lives just to keep my alive. That's the reason why I keep going on even if this world sucks." Sagot ko sa kaniya.

"I'm sorry to hear that." Sabi niya at pinunasan ang mga luha niya.

"Akala ko nga wala nang silbi buhay ko... pero buti na lang nakilala kita." Sinabi ko talaga ng tagalog para hindi niya maintindihan.

"What?" Sabi niya sabay sinisipon pa dahil sa iyak niya.

"I'm here for you Lily." sabi ko sa kaniya at pinunasan ang natitirang luha sa mga mata niya.

"I'm glad I found you Zaire, thank you." Pagkasabi niyang iyon ay hinawakan niya ang mukha ko. Nanglaki ang mata ko at bumilis ang tibok ng puso ko. Unti-unti nagkakalapit ang mukha namin at pinag papawisan ako ng malamig na natatae na hindi ko malaman. Pumikit ako at nag hintay ng kung ano man ang mangyayari.

"ZAIRE!" Bigla biglang may sumigaw sa pangalan ko at napatayo ako sa kaba. Si Napier na tumatakbo papalapit sa amin.