De elementen

1. Een vraag.

1

Een vraag.

“Drie jaar geleden.“ dacht ik. Maar neen, het was exact drie jaar geleden. Want het was op mijn twaalfde verjaardag. Ik werd wakker en ik lag precies in een zwembad, mijn bed was drijfnat. Ik dacht aan een ongelukje, maar dat zou dan wel een zeer groot ongelukje geweest zijn.

Ik liep naar de badkamer en stook mijn hoofd onder de kraan en liet de kraan lopen. Maar wat IK DRINK WATER en nog geen klein beetje ook. Water, ik lust helemaal geen water, dwarrelde door mijn hoofd. Maar toch dronk ik de kraan bijna leeg. “Ott, Ott” hoor ik plotseling. Ik wordt wakker uit mijn dagdroom en zie mijn leerkracht geschiedenis voor mij. Het is een zeer rare man. Hij is bijna kaal buiten die twee witte plukjes haar achter zijn oren. Zijn neus is zo dik als een tennisbal. “Ott, ik wil dat je oplet!” zegt hij op een hardere toon als daarnet. Zijn lessen zijn net zo interessant als een slak dat voorbij glijdt. Hij gaat terug achter zijn lessenaar staan en begint weer verder te vertellen over de Romeinen. Ik dommel bijna terug in slaap, maar wordt gered door de bel. Eindelijk roep ik luid door het lokaal. Ott roept hij naar mij, maar nog voor hij er verder op in kan gaan ben ik al weg. Het was het zevende lesuur, dus mag ik eindelijk naar huis gaan. Ik loop naar mijn locker en smijt allemaal mijn boeken er in. Vandaag is het mijn verjaardag, dus doe ik niets voor school! Ik sluit hem en loop verder naar de fietsenstalling en neem mijn fiets.

Als ik thuis kom doe ik meteen mijn schoenen uit. Doe de deur open en smijt mij in de zetel die recht voor de TV staat. De zetel heeft een bèche kleur en heeft van die hard leuningen dus moet ik me rechtzetten voor een kussen te nemen als ik me neer wil leggen. Dit is de eerste en laatste keer vandaag dat ik me rechtzet, denk ik. Maar nog niet veel later gaat de telefoon. Dus zet ik me recht om de telefoon op te pakken, ondertussen dat ik dat doe, vraag ik me af wie er mij nu nodig zou hebben

“Met Ott Watermaen.” zeg ik als ik de telefoon hoog genoeg heb om hem tegen mijn oor te houden. “Hey, gelukkige verjaardag jongen!” zegt mama met een luide stem aan de andere kant van de lijn. “Ik zal later thuis zijn, maar ik heb wel al je cadeautje.” vult ze verder aan. Opdat moment wil ik eigenlijk wel weten wat de verrassing is, maar ik zeg gewoon oké. Nadat mama de oké heeft gehoord legt ze af en hoor ik enkel nog een piep toon.

Dat wil zeggen dat ik weer verder mag naar de TV mag gaan kijken. Tegen dat AVONTUREN IN HET WILD begint hoor ik een sleutel in het sleutel gat.

Mama loop meteen naar mij met een doos die is ingepakt met inpakpapier dat een felle gele kleur heeft. Ze geeft mij drie kussen op mijn wangen en dan geeft ze de doos aan. Het duurt niet lang tot de doos open is, in die doos vindt ik weer twee andere dozen. Op het wit blinkend doosje staat een vijftien met daar onder een appeltje gedrukt, op de andere doos staat DAGERAAD. Ik besluit om eerst het blinkende doosje open te doen. Als ik er het deksel afdoe zie ik er een Iphone inzitten. ik hoor mijn mama zeggen: “het is de nieuwste versie, je vader wou die aan je geven voordat …” vult ze de zin niet aan.

Ik voel plots een traan over mijn wang vloeien, eens van geluk maar anderzijds van ongeluk. Op dit soort momenten wou ik dat mijn vader hier kon zijn. Ik leg de gsm op het kastje naast de Tv en haal ook de oplader uit het doosje. Ik steek de oplader in het stopcontact en er verschijnt een batterij op het scherm van de gsm.

Ik loop terug naar de tafel waar ondertussen mijn mama is gaan aan zitten en open de doos met DAGERAAD op.

Er zitten foto’s in van een oud gebouw. Ons huis kan er minsten drie keer in. Het huis is belegt met gele stenen die door de jaren heen meer op zwart zijn beginnen lijken dan op geel. De raamkaders zijn met witte verf geschilderd, maar ook door de jaren is dat niet goed meer te zien. Ik pak het blad  papier dat ook nog in de doos zit. Het is een brief dat rechtstreeks naar mij gericht is, maar voordat ik hem begin te lezen, begint mama tegen mij te praten. Ze zegt dat ze mij heeft ingeschreven om naar een internaat te gaan, omdat ze zo weinig tijd voor mij heeft. Ook denkt ze dat het beter is voor mij want sinds mijn vader er niet meer is, ben ik vele geslotener geworden. “Ik wil je niet verplichten, het is jouw keuze.” vult ze er nog aan toe en op dat moment rolt er een traan over haar wang.