De elementen

5. Een bijzonder iemand.

5

Een bijzonder iemand.

Het is een stem van een meisje, ik kijk richting haar stem. Ik zie daar zoals verwacht een meisjes maar met dezelfde haarkleur als ik. Ze heeft een wit kleedje aan, maar het vreemde aan haar is dat ik door haar kan kijken. Het is een geest, ik ben meteen doodsbang. Ze kijkt me bezorgt aan, maar ik wil gewoon dat ze weg gaat! Ik roep :”Ga weg, wegggg…!” Maar ze wilt niet weggaan, in tegendeel ze komt naar me toe en zegt dat het gevaar dreigt! Ik roep nog luider dat ze weg moet gaan , maar ze wilt maar niet gaan.

Als Yanic de kamer binnen komt gespurt verdwijnt ze meteen. Yanic vraagt wat er gebeurt is en waarom ik zo riep? “Ik zag een geest het was doodeng!” antwoord ik hem terwijl ik mijn stem verhef. Hij lacht me uit, maar ik zie aan zijn gezicht dat hij hem nog inhoud. “Ik verzin niets, ik zag haar echt. Ik ben niet gek!” roep ik kwaad terug, terwijl ik Yanic met een duw voorbij loop. ik loop naar buiten en Juta vraagt wat ik ga doen en antwoord :”Ik ga een wandeling maken.” Wie was dat meisje en wat wilt ze van me, wat bedoelt ze met HET GEVAAR DREIGT? Welk gevaar, er is hier van alles aan de hand maar wat. Mijn handen, die man vanop zolder, de zolder en die deur, maar ook al twee mensen of toch bijna mensen die zeggen dat ons waarschuwen voor een gevaar. Welk gevaar en zou het dan met ons te maken hebben?

Als ik terug in het huis aankom, heb ik nog steeds geen antwoorden op al mijn vragen. Ik weet wel een ding, ik wil nu niet alleen zijn, want dan gaat dat meisje misschien terug komen. Ik loop naar de woonkamer in de hoop dat daar iemand zal zijn, maar als ik daar aankom is er niemand. Dan ga ik naar mijn kamer waar gelukkig Yanic is, na een paar minuten in mijn bed gelegen te hebben zet ik me rechtop en begin ik het verhaal te vertellen. Hij kijkt me vreemd aan, maar lijkt me deze keer wel te geloven. Als mijn verhaal gedaan is, vraagt hij :”Ken je haar naam dan of wat ze wilt en waarom ze jou komt opzoeken als geest en hoe dat het komt dat ze zo is geworden?” Het enige wat ik weet is dat ik steeds riep :”Ga weg!” Ik ben bang voor haar ook al zag ze er lief uit, maar het is en blijft wel een geest denk ik in gedachten. Als ik op de klok kijk zie ik dat het al bijna tien uur is, en zegt Yanic :”Ik ga douchen.” Waarop ik meteen protesteer want ik wil niet alleen zijn. Yanic gaat toch naar da badkamer en nog geen minuut later staat het meisje weer in mijn kamer.

Ik wil meteen weer beginnen roepen, maar wacht deze keer rustig af. “Ott, jullie zijn in groot gevaar. Pas op voor Juta en Jurgen, ze zijn gevaarlijk en zijn erge dingen met jullie van plan.” zegt ze. Juta as gemeen! Ze is steeds zo lief tegen ons denk ik. “Wie ben jij?” vraag ik aan haar. “Ik ben Emely, je…” zegt ze, maar nog voor ze haar zin kon afmaken verdwijnt ze weer, want Yanic komt de kamer weer binnen. Hij kijkt me vreemd aan en ik zeg hem dat Emely de geest hier terug is geweest. Ik zeg hem ook nog dat we moeten oppassen voor Juta, waarop hij meteen antwoord :”Waarom moeten we oppassen voor haar, ze is steeds zo lief tegen ons.” Ik leg hem uit dat ik dat ook niet weet, maar ik denk wel dat ze er een goede reden voor heeft om dat te zeggen. Op dat moment klop er iemand op onze kamer, het blijkt Juta te zijn die slaapwel komt zeggen. Als we ook slaapwel zeggen gaat ze weer door. “Zou ze iets gehoord hebben?” vraagt Yanic me, waarop ik antwoord dat ik denk dat ze niets gehoord heeft. “Ken jij een Jurgen?” vraag ik hem dan en hij antwoord meteen met een gezicht als of het meest vreemde aan hem vraagt :”Neen Ott, ik ken geen Jurgen waarom stel je zoveel vragen ineens?”

Ik vertel hem ook dat Emely me ook gewaarschuwd heeft voor een Jurgen, maar nog voor ik mijn verhaal kan afmaken roept hij “Misschien is het de geschiedenisleraar, hij deed heel vreemd vandaag of neen, misschien is het de man die hier altijd rondloopt!” “Ik weet het niet, maar als ze terug komt zal ik het haar eens vragen.” zegt ik dan met een lachje op mijn gezicht. Hoe ziet ze er eigenlijk uit vraagt Yanic plots. “Ik weet het niet zo heel goed, maar ze lijkt wel een beetje op mij maar dan in de vrouwelijke variant. Ze heeft dezelfde haarkleur, net zoals mij blauwe ogen en hetzelfde bolle gezicht.” antwoord ik hem. “Zou het je zus kunnen zijn.” zegt hij vragend. Neen ik heb geen zus leg ik hem uit, maar ik ga slapen. Ik zeg slaapwel en doe dan het licht uit.