Twenty minutes later, they pulled into the parking lot of the nearest restaurant from the highway. Ramdam ni Sarah ang pagod , dala na rin siguro ng matinding tensyon dahil sa lagay ng panahon at ng kakaibang nararamdaman sa mga pasimpleng pahiwatig ni Gerald na kahit na pilit niyang inaalis sa isipan ang pagdududa, matindi pa rin ang kabang nararamdaman lalong lalo na pag nararamdaman niya ang mga panakaw na sulyap sa kanya ng binata.
Lihim na nagpasalamat na nagawa niyang makapag drive ng tatlong oras. Nakahinga siya ng maluwag na si Gerald na ang magmamaneho hanggang sa makarating sila sa Mont-tremblant, lumalakas na rin ang snow at napapansin niyang bumibigat ang bagsak nito. Pagkapatay niya ng makina, naramdaman niyang bumaba na si Gerald. Binuksan niya ang pintuan at baba na rin sana siya , nagulat pa siya ng bigla na lang nanduon na si Gerald. Bago pa siya nakapagsalita, nasa bewang na niya ang dalawang kamay ng binata. Gerald lifted her out of the vehicle. Sarah has no choice but gripped his upper arms to balance herself. She mumbled thank you, all of a sudden she can't look him straight in the eye, knowing how close their mouths were. Warmth flooded her cheeks. She was aware of him staring at her. "Anong iniisip mo?" Tanong ni Gerald matapos siyang maibaba pero nasa bewang pa rin ng dalaga ang mga kamay. Mukhang walang balak bitiwan.
"Wala, wala naman, salamat uli. Kaya ko namang bumaba, hindi mo na kailangang buhatin pa ako." Naglakas loob na tumingin sa binata. Nakatitig pa rin sa ito sa kanya, pakiramdam niya, kung hindi pa siya kakawala sa pagkakayapos sa ng binata, it would only be seconds before his mouth will be on hers.
She met his stare, her eyes widened with alarm. She pulled away from him nervously but instead of letting her go, Gerald hold her hand , close the door of their vehicle with his other hand and started walking towards the restaurant.
"Let's go, I am starving." Nakangiting sabi ni Gerald na parang normal lang na magkahawak kamay silang naglalakad. Naiilang man si Sarah ay hinayaan na lang niyang magkahawak kamay sila hanggang sa ihatid sila ng isa sa mga waitress sa table nila. Hinila ni Gerald ang uupuan ng dalaga at inalalayan itong makaupo. Nagpasalamat si Sarah, kinuha ang menu na inaabot ng waiter. Ganoon din ang ginawa ni Gerald. Pagkakuha ng order nilang drinks ay umalis muna ang waitress.
"Anong gusto mong kainin sweetheart?" Nakangiting tanong nito kay Sarah na nagkukunwaring abala sa pagtingin sa menu/.
"Hoy, tigilan mo ko ng katatawag ng sweetheart. Baka mamaya may makarinig, isipin nila sweetheart mo nga ako." May halong inis na sabi ni Sarah.
"Para sa akin, sweetheart naman talaga kita?"
"Geraldo ha, nakakahalata na ako saiyo. Magtigil ka. Wala ka ng alam asarin kung hindi ako." Naiinis na binuklat ni Sarah ang menu book.
"HIndi naman kita inaasar , tutuo lang sinasabi ko."
"Ano ang tutuo?" Kinakabahang tanong ni Sarah.
"Hindi mo ba talaga alam? Wala ka ba talagang idea? Please huwag mo namang isipin na binobola lang kita." Hindi na napigilang sabi ni Gerald.
Sarah's mouth opened, but nothing came out. Her mind went completely blank. May duda na siya pero hindi pa rin niya inaasahan ang narinig. It seemed like an hour had passed before any coherent thought returned to her. She gazed back at him and before she can say something, the waitress return with their drinks and to get their orders. Pagkaalis uli ng waitress, wala pa ring masabi si Sarah. Nakayuko lang ito. Gulong gulo ang isipan. Hindi pa rin makapaniwala. Naramdaman na lang niyang ipinatong ni Gerald ang dalawang kamay nito sa kamay niyang nakapatong sa mesa.
"Please say something, I've given a lot of time whether to tell you or not. I have second thoughts, but no matter what I do, I can't hide it anymore. I have to tell you. I love you since the second time I met you and I would love you for the rest of my life if you’d let me.” Gerald said looking at Sarah with such intense emotion. Her eyes locked on his.
