"AŞK BALONU SERİSİ" DOKUNMAYA KIYAMADIĞIM(Bölümler Düzenlenip Atılıyor..)

1.Bölüm"Sol Yanım"

Kaderimizde mağlubiyet yoktur, bir süreliğine imtihan olmak vardır..

Umut mu?

O bitmeyen dua'dır..

Kelebeğin Umudu kitabı Cihan Bozacı'nın youtube kanalında seslendirildi. Medyadan bakabilirsiniz.

Pencerenin arasından sızan ay ışığı odayı aydınlatmaya yetmişti. Oysaki şuan tek istediği şey biraz karanlıktı.. Yatağın soğuk, demir başlığına yaslanıp perdeyi araladı. Bugün hava bulutlu ve dolunay vardı.

Camın geniş mermerine dirseğini koyup, başını eline yasladı. Gece yarısına az kalmıştı ama gözleri, yine uyumamak için direniyordu. Kapının tıkırtısıyla toparlandı. Yavaşça aralanan kapıdan, gözüne düşen, cılız ışık gözlerini kısmasına neden oldu.

"Uyumadığını tahmin etmiştim oğlum." Dedi ihtiyar adam.

Evet uyumamıştı. Nasıl uyuyabilirdi ki? Onun için yarın hiçte normal bir gün değildi.

"Uyuyamadım dede." Dedi sitemkâr bir ses tonuyla.

Yaşlı adam, başucuna kadar gelip yanına oturdu. Yüzüne düşen ay ışığı sayesinde bembeyaz olan sakalları parlıyordu.

"Oğlum ne zaman vazgeçeceksin? Neden hala geçmişin gölgesinde yaşayıp kendine acı çektiriyorsun." Dedi.

"Dede üzülme sen. Ben böyle iyiyim, hayatımdan memnunum."

Dedi ama bu söylediğine kendisi bile inanmamıştı.

"Biz memnun değiliz. Ne zaman dinecek bu acı." Dedi dedesi üzülerek.

'Aslından insan acıyı unutmaz, sadece alışır.. Bende alışmıştım, ama unutamamıştım.

Sevdiğin bir insanın acısına zamanla alışırsın.. Ama yokluğuna asla..' Diye geçirdi içinden.

"Sen onun yokluğuna alıştın mı dede?" Derken sözler boğum boğum ağzından çıkmıştı.

Dedesinin ağladığını sakallarından süzülen yaşlardan anlamıştı. Neden şimdi onun canını yakmıştı? İçinden kendine kızarken, yaşlı adamın yüzüne uzandı eli ve göz yaşlarını sildi.

"Özür dilerim dede."Dedi.

Teselli edecek sözleri tükenmişti. Sadece başını dizlerine koyup uzanmakla yetindi.

"Geçmedi Murat'ım bu acı. Nasıl geçsin ki? Evlat acısı bu. Hiç bir acıya benzemez."Dedi. Bunu söylerken ilk defa bu kadar efkârlıydı. Oysa acısını hep derinlerde yaşardı.

"Sen nasıl bu kadar güçlüsün dede." Dedi.

"Beni bu hayata bağlayan bir çok neden var. Ben onlar sayesinde güçlüyüm evlat. Mesela sen, anneannen, kardeşin... Seninde nedenlerin var ama sen hiç birini görmüyorsun, görmezden geliyorsun.." Dedi.

Denemişti hemde defalarca. Ama olmuyordu, yaşadıklarını unutamıyordu. Hep bir yanı eksikti onun. Sol yanı... Bu hayata gelme vesilesi, hayattaki en değerlisi, annesi yoktu onun.

Kalan hayatına onsuz devam etmek zorunda kalmıştı. Ama Murat o hayata devam edememişti.

Dedesinin evlenme mevzusunu tekrar açacağını anlayınca,

"Dedem yine açma ne olur. Ben böyle iyiyim." diyerek kesin bir dille reddedip ayaklandı. Kapının önünden gelen terlik sesinin eşliğiyle odanın kapısı tekrar aralandı.

"Yusuf bey burada mıydın? Zeynep'e süt götürdüm ama yerinde bulamadım."Dedi anneannesi.

Murat dedesinin yüzüne hüzünle baktı. Yaşlı adam hemen eşinin koluna girdi, onu odadan çıkarırken,