"AŞK BALONU SERİSİ" DOKUNMAYA KIYAMADIĞIM(Bölümler Düzenlenip Atılıyor..)

7.Bölüm" Önemli Karar"

"Yüreğine gireceğiniz insanlar değil, duasına düşeceğiniz insanlar seçin. Zira kalpler, yalnız Allah'ın elindedir."

Nişanın ertesi günü.

Bugün son sınıfa dersi yoktu. Bu demekti ki onu bugün göremeyecekti. Ama bir umut gözü her yerde onu arıyordu. Fakültenin bahçesinde bir kaç tur attıktan sonra vazgeçti.

"Murat hocam sizin dersiniz yok muydu?"

Yasin hoca her zamanki muzipliğiyle Murat'a takılıyordu.

"Yasin hocam, dersim var. Çıkmam lazım." Diyerek hafif dişlerini sıktı.

"Murat dur. Senin yüzüğün nerede?" Diyerek koluna girip bir köşeye çekti.

"Sus, Yasin. Okulda kimsenin duymasını istemiyorum." Diyerek fısıldadı.

"Ama neden?"

"Kimsenin öğrencimle nişanlandığımı bilmesini istemiyorum. Lütfen sende bu sırrı sakla." Derken bir yandanda okula doğru yürüyorlardı.

"Bence yanlış yapıyorsun. En azından nişanlı olduğunu bilsinler." Bu cevaba ters ters bakarak,

"Kimle nişanlandın dediklerinde yalan mı söyleyeceğim. Yalan söylemektense kimse bilmesin daha iyi."dedi.

"Peki. Ben karışmıyorum kardeşim. Peki Elvan takacak mı?" Diye meraklı gözle baktı Murat'a

"O mu?"dedi sonra yaklaştığı fakülteye adeta rüzgar gibi girdi. Elvan'ın sınıfına doğru koşuyordu. Yasin ise anamlamsızca bakakaldı ardından. Murat sınıfın önüne gelince durdu.

İçinden 'Neyi bahane edecektim?'diye düşündü. Sınıfa giren hoca selam verip kapıyı kapatınca, geri dönmek zorunda kaldı.

Dersten sonra.

Bahçede onun çıkmasını dört gözle bekliyordu. Önce Gülsüm göründü. Arkasından da Elvan göründü. Başı önünde ve sakin adımlarla ilerliyordu. Diğer kızlar gibi konuşarak yada kahkaha atarak yürümüyordu. Onu gözlemlerken belki de onun bu terbiyesine hayran kalmıştı. Murat bunları düşünürken onlar çoktan uzaklaşmaya başlamıştı. Arkalarından yürümeye başladı. Peşinden gidecek cesareti bulmuştu ama konuşmak konusunda o kadar da cesaretli değildi.
Hala ne diyeceğimi bilmiyordu. Aslında parmağında yüzük var mı diye görmek için peşinden gidiyordu. Sonra birden cesaretlendi ve,

"Elvan..."diye seslendi.

Elvan'ın ayakları titredi bu sesle. Yavaşça dönerek Murat'a baktı. Gözlerinde mahcup bir duygu vardı. Ne diyeceğini bekler gibi susup öylece bekledi. Gülsüm ise bir kaç adım uzaklaşmıştı.

"Ben babanı soracaktım." Derken içinden 'oh' çekti. Çünkü bunu sormak şuan aklına  gelmişti.

"Şükürler olsun iyi hocam." Diyerek son kelimeyi istemsizce söyledi.

Hocam demesine Murat biraz bozulmuştu.

"Özür dilerim. Okul içinde olduğumuz için hocam dedim." Dedi ama daha bu sefer mahcup oldu.

"Önemli değil." Derken gözü Elvan'ın ellerindeydi. Göremiyordu çünkü elini birbirine kenetlemiş konuşuyordu. Yüzük parmağında mı değil mi göremiyordu.

"Hayırlı akşamlar o zaman hocam." Kendisinde garip garip bakan Murat konuşmayınca Elvan veda etmek zorunda kalmıştı. Murat her defasında duyduğu hocam kelimesini irdelesede bu kendi seçimiydi.

"Hayırlı akşamlar."dedi.

Tan  sırada esen rüzgar Elvan'ın eşarbını omzundan atmıştı. Eşarbını düzeltip omzuna tekrar düşürdü. Ve o sırada Murat parmağındaki yüzüğü gördü.