goodbye °hyungwonho

1.3

Gözlerimi açtığımda evimde olmadığımı fark etmiştim.Sonradan aklıma gelen şeyle duraksadım.Belimde hissettiğim elin sahibine baktım.Dün olanlar gerçekten de yaşanmış mıydı?Rüya gördüğümü sanıyordum.

O anın keyfini çıkarmak istemiştim.Kafamı göğsüne geri koydum ve sakin bir ritim ile atan kalbini dinlemeye başladım.Gerçekten fazla huzur verici idi.Sonsuza kadar onun kalp atışlarını dinleyebilecek gibi hissetmiştim.Öyle huzur verici, öyle sakinleştirici, öyle güven vericiydi ki...

"Günaydın."diye uyuşuk bir ses duyduğumda kafamı yukarı kaldırdım.Yeni uyanmış hali bile çok mükemmel gözüküyordu bana göre.

"Günaydın"diyerek gülümsedim.

"Hadi kahvaltı yapalım."diyerek yataktan kalkmaya çalıştığımda belimdeki kollarını daha da sıkılaştırdı ve sanki mümkünmüş gibi beni kendine daha da çok çekti.

"Beş dakika daha."

Söylediği ile aklıma daha önceden söylediğim bir şey gelmişti.Otobüs durağında...Cennette beş dakika.Şu an cennetimin yanındaydım.Beş dakika bittiğinde ne olacaktı?Külkedisi'nin rüyası gecenin on ikisinde son buluyordu, Külkedisi gibi beş dakika sonra rüyamız son mu bulacaktı?

Hayır!Bunu istemiyordum.Bu rüyadan uyanmak istemiyordum.Bitsin istemiyordum.Onunla mutluydum, huzurluydum.İhtiyacım olan tek şey oydu.Onun dışında hiçbir şeye ihtiyacım yoktu.

"Külkedisi mi?Çocuk masallarını severim ama onun hikayesi gecenin on ikisinde bitmiyordu Hyungwon-ah."

Kafamı kaldırıp ona baktığımda yüzünde ufak bir gülümseme oluşmuştu.

"Gecenin on ikisinde hayalindeki balodan geri hizmetçiliğe dönüyordu ama sonra prens onu buluyordu.Ve mutlu oluyorlardı."

Sessizce onu dinliyordum.Ne söyleyeceğini merak etmiştim.

"Şu an beş dakikamız bitse bile, ayrılsak bile...Gelip seni bulacağım.Onlar gibi mutlu olacağız.Prensin seni bulacak Yağmur'um."dedi ve beni tekrar göğsüne yasladı.

"Kalp atışlarımı duyuyor musun?O kalp her zaman senin için atacak.Sen yok isen o da atmayacak.O sana bağlı.Seni kaybederse, o da kaybolur.O kalp sana ait."