Onherroepbaar

Traan en schaamte

Yay... vandaag weer school. De eerste schooldag dat ik niet met Lydia samen fiets in ongeveer 3 jaar. Vandaag aan de klas vertellen dat ze dood is, maar ik mag niet zeggen dat het een moord was. Ik besluit het bij Duits te vertellen omdat onze docent het makkelijkst daarin mee gaat.
Ik: "Nou..."
Het voelt alsof het de eerste keer is dat ik het echt voel. De mensen die Duits versnellen zijn er ook bij. Ik zie Lizzy iets in onze docent, Rob, zijn oor fluisteren.
Ik: "ik moet helaas mededelen dat - dat -"
Ik begin te huilen.
Ik: "LYDIA IS DOOD!"
Ik schreeuw volhard door het lokaal en ik ben zo boos, zo verdrietig dat ik volledig flip. Lizzy probeert me rustig te krijgen, maar het heeft geen nut. Rob komt op me afgelopen, maar ik zie het niet, want ik heb te veel tranen in mijn ogen. Alles is wazig. Hij geeft me een knuffel. Ik vind het maar vreemd, hij is wel een docent, maar ja. Op dit moment kan het me niks schelen. Gewoon omdat hij me rustig krijgt. Dat is een wonder. De bel gaat en iedereen gaat naar de volgende les, maar ik mag bij hem blijven omdat hij toch geen les heeft.
Rob: "Word maar boos, Thara, het maakt niet uit."
Hij kijkt moeilijk. Ik dacht net al dat ik niet erger kan flippen, maar blijkbaar kan het dus wel. Ik begin te springen en tegen de muur te slaan alsof ik regelrecht uit het gekkenhuis kom, vervolgens ben ik moe en zak ik op mijn knieën en mep op de grond met mijn vuisten.
Ik: "WAAROM LYDIAAAAAAAAAAA?!"
Ik kijk naar Rob, en zie dat er ook een traan over zijn wang rolt. Daar kan ik niet goed tegen, dus ik ren naar hem toe en geef hem een knuffel. Rob: "Het spijt me Thara, het spijt me zo voor je!"
Ik sta in zijn armen voor 10 minuten. De bel gaat. Ik ga maar gewoon pauze houden alsof er niks is gebeurd. Hij ook.